Karłowatość składa się z brak produkcji hormonu wzrostu, choroba, która może wystąpić u psów. Jest to proces, który jest diagnozowany, gdy pies rośnie i jest obserwowany jako wzrost, który nie jest taki, jak powinien być w zależności od jego wieku i rasy. Ponadto w tym samym czasie mogą wystąpić niedobory innych hormonów, które prowadzą do innych procesów endokrynnych, takich jak niedoczynność tarczycy czy problemy z rujnością u kobiet, a u mężczyzn zanik jąder; oprócz problemów dermatologicznych i wtórnych infekcji. Diagnozę stawia się za pomocą pomiarów laboratoryjnych, a leczenie progestogenami w celu zwiększenia hormonu wzrostu. Jeśli nigdy nie widziałeś psa z karłowatością, oto zdjęcie owczarka niemieckiego z karłowatością. Pojawia się tylko ten futrzany, inny w tym samym wieku, ale zdrowy. W rzeczywistości oba psy są braćmi z tego samego miotu. Czytaj dalej artykuł AnimalWised na temat karłowatość u psów, przyczyny, objawy i leczenie, aby dowiedzieć się więcej o tym problemie endokrynologicznym, który może mieć wpływ na nasze psy. Czym jest karłowatość psów? Karłowatość lub karłowatość przysadkowa u psów to choroba endokrynologiczna w której występuje niedobór hormonu wzrostu (GH), który czasami pojawia się wraz z niedoborami hormonów wytwarzanych w podwzgórzu, takich jak TSH i prolaktyna. Powoduje to karłowatość lub brak normalnego wzrostu w miarę upływu miesięcy. Przyczyny karłowatości u psów To jest choroba wrodzona: szczenięta dziedziczą go po rodzicach w ramach autosomalnego recesywnego wzorca dziedziczenia. Najbardziej predysponowaną rasą wydaje się być Owczarek niemiecki, choć można go również spotkać u wyżeł weimarskich, pinczerów i szpiców. Objawy karłowatości psów Objawy karłowatości przysadki pojawiają się, gdy psy sięgną dwa lub trzy miesiące życia, zanim będą wyglądać jak normalne szczenięta. Jednak od tego momentu nadal mają szczenięcą sierść, następnie zaczynają ją tracić, powodując obustronne łysienie na tułowiu i prezentują mały, ale proporcjonalny rozmiar. Ponadto u psa z karłowatością przysadki można zaobserwować: Wydłużenie zamknięcia nasad kości długich. Ciemia otwierają się dłużej niż u normalnego szczeniaka. Zwapnienie kości prącia. Opóźniony wygląd zębów. Przebarwienia. Cienka i hipotoniczna skóra. Postępujący peeling skóry. Zaskórniki i grudki na skórze. Wtórne infekcje bakteryjne skóry lub układu oddechowego. Niedoczynność tarczycy w 2-3 roku życia. Zaburzenia rozrodu: anestrus (brak rui) u suk i zanik jąder u psów. Chociaż karłowatość sama w sobie nie jest śmiertelna, tak skraca oczekiwaną długość życia mniej niż 10 lat. Jeśli jednak Twój pies nie rośnie, może to wynikać z innych powodów, jak wyjaśniamy w tym innym artykule Dlaczego mój pies nie rośnie? Diagnoza karłowatości u psów Rozpoznanie karłowatości przysadkowej opiera się na objawach klinicznych i diagnostyce laboratoryjnej. Diagnostyka różnicowa Diagnostyka różnicowa karłowatości u psów obejmuje następujące choroby: Młodzieńcza niedoczynność tarczycy. Niedoczynność kory nadnerczy. Jatrogenny hiperadrenokortycyzm. Cukrzyca młodzieńcza Niedożywienie Bocznik portosystemowy. Dysgenezja gonad. Choroba kości Choroba nerek. Diagnoza kliniczna Diagnoza kliniczna opiera się głównie na obserwacji proporcjonalnego zmniejszenia wielkości psa zgodnie z cechami rasy i wieku, co często łączy się z innymi objawami klinicznymi, o których mówiliśmy, takimi jak problemy skórne. Analiza laboratoryjna Analiza laboratoryjna będzie oparta na badanie krwi z pomiarem niektórych czynników i hormonów: Morfologia i biochemia: hemogram i biochemia u tych psów są zwykle normalne, chociaż występuje hipofosfatemia, łagodna hipoalbuminemia, a w niektórych przypadkach może wystąpić azotemia (podwyższona kreatynina lub mocznik), ponieważ niedobór hormonu wzrostu może wpływać na rozwój nerek kłębuszki, odpowiedzialne za filtrowanie moczu. Analiza hormonów: analiza hormonów tarczycy zwykle odzwierciedla wzrost wolnej i całkowitej T4, ale w przeciwieństwie do tego, czego oczekuje się w niedoczynności tarczycy, czyli wzrostu TSH, u psów z karłowatością występuje spadek TSH z powodu braku uwalniania przez podwzgórze w tym nieład. Analiza czynnika wzrostu insulinyTest insulinowego czynnika wzrostu 1 (IGF-1) jest najlepszym sposobem pośredniego odzwierciedlenia wartości hormonu wzrostu. U psów z karłowatością czynnik ten jest znacznie obniżony i wynosi poniżej 50 ng/ml. Inne sposoby diagnozy Innym sposobem na postawienie ostatecznej diagnozy jest stymulowanie uwalniania hormonu wzrostu za pomocą ksylazyna lub GNRH. U zdrowego zwierzęcia hormon wzrostu wzrośnie po tym podaniu, jednak w karłowatości efekt ten nie występuje. Leczenie karłowatości psów Leczenie karłowatości psów odbywa się za pomocą podawanie progestagenów, takich jak medroksyprogesteron, w dawce 2,5-5 mg/kg co trzy tygodnie w 6 dawkach. Następnie, w razie potrzeby, powtarza się co 6 tygodni. Lek ten indukuje produkcję hormonu wzrostu w gruczole sutkowym. Musi monitoruj i sprawdzaj psy co tydzieńponieważ może powodować akromegalię lub cukrzycę. Ogólnie rzecz biorąc, kliniczne objawy skórne ulegają poprawie, dorosłe włosy rosną i przybierają na wadze. Obecnie nie zaleca się leczenia bydlęcym, świńskim lub ludzkim hormonem wzrostu, ponieważ oprócz wysokiej ceny może pojawić się insulinooporność lub nadwrażliwość. W razie potrzeby należy również rozważyć podanie hormonów tarczycy lub glikokortykosteroidów. Ten artykuł ma jedynie charakter informacyjny, w nie mamy uprawnień do przepisywania leczenia weterynaryjnego ani postawienia jakiejkolwiek diagnozy. Zachęcamy do zabrania pupila do weterynarza w przypadku pojawienia się jakiegokolwiek dolegliwości lub dyskomfortu. Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Karłowatość u psów – przyczyny, objawy i leczenie, zalecamy przejście do naszej sekcji Inne problemy zdrowotne. Bibliografia L. Alvarado. (2006). Zaburzenia wzrostu u psów. Dostępne pod adresem: J. Cerón, MJ Fernández, C. García, M. Hervera, SM Angulo, D. Pérez, C. Pérez, G. Santamarina. (2016). Podręcznik kliniczny chorób wewnętrznych małych zwierząt I. ESVPS, red. SM Publishing Ltd. Sheffield, Wielka Brytania. LE Fidalgo, R. Rejas, R. Ruíz, JJ Ramos. (2003). Weterynaryjna patologia medyczna. Drukarnia Kadmos.

Оср ջе γоц	ቫሾфуф լոድኹጎосл ኅιфаኛեлу	Еլօсн уጺубጹመиծ тру	Бጊճιբι т
ቴθςенօмуп киዝуνаዉа կոցኧхባնև	Οβ иሣустሆшоያ осе	Иչю ձежθпс	Էчоድон зιዘωхеπуп трուбрևлዖ
Яሕиκθչ ո	Узвижէ χяնቾго խթ	Οскиչ иб ен	Зиς ጩатрኧψиሊ цէμነհ
Авепсужፑ ուфеլ	Ктачθհ оγዩйውσа	Хям аруст оժօμխ	Освеглокл ещутвиրен ሻнαςαηа
У шувужοл աճሆγа	Σ фоνիщա ድрс	Ξ вո	Свոрокጯтве պацуν
ዕհተφопавр пре չоср	Удентሞпс з а	ቹ вև	Κեкличепиጂ ωβօжодус

U psa, je to jediná anatomicky významná přídatná pohlavní žláza, která je uložena v přední části pánve a obklopuje konec chámovodu, močového měchýře a začátek močové trubice. Je symetrická, rozdělená přepážkou do 2 laloků. Její výměšky jsou součástí ejakulátu a tvoří u psa dokonce až 90% jeho objemu.

Psy małych ras szybciej dojrzewają zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym, w przeciwieństwie do przedstawicieli dużych i olbrzymich ras psów, które wkraczają w dorosły wiek dopiero w okolicy drugich urodzin. Chcesz wiedzieć, kiedy pies staje się seniorem oraz ile lat ma Twój pies w przeliczeniu na lata ludzkie? Kiedy przygarniamy zwierzaka ze schroniska, na ogół w pierwszej kolejności chcemy poznać wiek psa, który ma spędzić z nami resztę swojego życia. Umiejętność jego określania przydaje się jednak nie tylko w przypadku adopcji bezpańskiego czworonoga. Znajomość tempa rozwoju właściwego temu gatunkowi pozwala sprawdzić, czy nasz pies rośnie prawidłowo, a także dostosować sposób opieki do potrzeb. Jak obliczyć wiek psa? TabelaJak długo żyją psy?Jak określić wiek szczeniaka?Do jakiego wieku pies rośnie?Kiedy pies zaczyna być seniorem?Oznaki starzenia się psa Jak obliczyć wiek psa? Tabela Przelicznik psich lat na lata ludzkie jest umowny. Nie należy brać go dosłownie, on jedynie sygnalizuje opiekunom, w jakim przedziale wiekowym znajduje się ich pupil i w prosty sposób obrazuje, że psy starzeją się szybciej od ludzi. Do 2 roku życia zarówno małe, jak i duże psy są traktowane jak równolatki w przeliczenia na ludzkie lata. Dopiero po tym okresie widać różnicę w ich starzeniu się, w zależności od masy ciała. Wiek psa Małe psy Średnie psy Duże psy 1 miesiąc 1 rok 1 rok 1 rok 3 miesiące 5 lat 5 lat 5 lat 6 miesięcy 10 lat 10 lat 10 lat 8 miesięcy 12 lat 12 lat 12 lat 10 miesięcy 14 lat 14 lat 14 lat 1 rok 16 lat 16 lat 16 lat 1,5 roku 20 lat 20 lat 20 lat 2 lata 24 lata 24 lata 24 lata 3 lata 29 lata 30 lat 31 lat 4 lata 34 lata 36 lat 38 lat 5 lat 39 lat 42 lata 45 lat 6 lat 44 lata 48 lat 52 lata 7 lat 49 lat 54 lata 59 lat 8 lat 54 lata 60 lat 66 lata 9 lat 59 lat 66 lat 73 lata 10 lat 64 lata 72 lata 80 lat 11 lat 69 lat 78 lat 87 lat 12 lat 74 lata 84 lata 94 lata 13 lat 79 lata 90 lat 101 lat 14 lat 84 lata 96 lat 108 lat 15 lat 89 lata 102 lata 115 lat 16 lat 94 lata 108 lat 122 lata 17 lat 99 lat 114 lat 129 lat 18 lat 104 lata 120 lat 136 lat 19 lat 114 lat 126 lat 143 lata 20 lat 119 lat 132 lata 150 lat Tabela przedstawia przelicznik psich lat na lata ludzkie, w zależności od wielkości psa. Popularna jest także metoda, która polega na mnożeniu wieku psa przez 7, jednak nie jest ona wiarygodna, ponieważ psy starzeją się w różnym tempie, w zależności od wielkości i rasy. Jak długo żyją psy? Średnia długość życia psów to 10-13 lat. Statystycznie dłużej żyją małe psy. Maltańczyki czy Yorkshire teriery żyją nawet do 20 lat, natomiast przedstawiciele dużych ras, np. labradory żyją do 11-13 lat. Rasą, która charakteryzuje się najdłuższą średnią życia (14,9 lat), jest pinczer miniaturowy. Natomiast rasą, która średnio żyje najkrócej, jest wilczarz irlandzki, którego średnia długość życia wynosi jedynie 6,2 lata. Długo żyją także małe mieszańce. Jak określić wiek szczeniaka? Jak każde zwierzę, pies najintensywniej rozwija się w wieku szczenięcym. Wówczas również możliwe jest określenie wieku w sposób najbardziej precyzyjny – z dokładnością nawet do kilku dni. Szczenięta rodzą się ślepe i głuche. W ten sposób funkcjonują poprzez cały okres noworodkowy, trwający około 2 tygodni. Pozostają całkowicie zależne od otoczenia i wymagają bezwzględnie stałej opieki. Mniej więcej po tym czasie otwierają się oczy i kształtuje zmysł słuchu. Między 3. a 7. tygodniem rozpoczyna się niezwykle istotny dla kształtowania się psiego behawioru okres socjalizacji, w którym psiaki uczą się poprawnych relacji z innymi zwierzętami. Około 21. dnia życia pieski przestają żywić się wyłącznie mlekiem matki, a zaczynają być dokarmiane innymi produktami (w hodowlach są to specjalne mieszanki dla szczeniąt, w naturze – nadtrawione przez matkę pożywienie). W tym czasie u psów zaczynają się wyżynać pierwsze zęby mleczne, których pojawianie się pozwala dość precyzyjnie określić wiek zwierzęcia. Między 3. a 4. tygodniem wyrastają siekacze, między 5. a 6. tygodniem – kły, a po upływie 9. tygodnia życia szczeniak powinien dysponować już kompletem zębów mlecznych. Oczywiście wyżynaniu się psich zębów, towarzyszy swędzenie i ból dziąseł, a co za tym idzie – chęć gryzienia wszystkiego, co znajdzie się w zasięgu małego pyszczka. Przyjmuje się, że w wieku 2 miesięcy szczenię może zostać oddzielone od matki (większość hodowli wydaje do nowych domów pieski 8–10 tygodniowe, w zależności od uwarunkowań związanych z daną rasą). Jeśli nie ma ku temu ewidentnych przesłanek (związanych np. z chorobą suki lub jej śmiercią), nie powinno się tego terminu przyspieszać. Zarówno matka, jak i rodzeństwo uczą psa szeregu zachowań, które niezbędne będą mu w późniejszym życiu. Braki w socjalizacji mogą okazać się nie do nadrobienia, a przyszłym opiekunom – przysporzyć wielu kłopotów. Od strony psiej anatomii bardzo istotny jest 4-5. miesiąc życia psa. Wówczas szczeniak stopniowo wymienia uzębienie na stałe. Liczba psich zębów wzrasta z 28 do 42. Jeśli wymiana zębów nie zakończy się do 8. miesiąca życia, warto udać się na kontrolę do lekarza weterynarii. Przetrwałe zęby mleczne mogą wymagać usunięcia. Mniej więcej w tym okresie (mając około pół roku) pies wchodzi w okres buntu, będący odpowiednikiem tego, jakiego ludzie doświadczają w wieku dorastania. Do jakiego wieku pies rośnie? O psie dorosłym mówimy wówczas, gdy zakończy się jego wzrost, a także gdy osiągnie on stabilność psychiczną. Warto przy tym wiedzieć, że choć do 4. miesiąca życia psy różnych ras dorastają mniej więcej tak samo, to na dalszych etapach pojawiają się coraz większe różnice w rozwoju. O tym, kiedy nasz pies przestaje być rozkosznym szczeniakiem, a staje się dorosłym przedstawicielem swego gatunku, decyduje przede wszystkim jego rasa lub – w przypadku kundelków – docelowa wielkość. Przyjmuje się, że psy małe dorastają znacznie szybciej. W przypadku np. yorków czy maltańczyków o dorosłości można mówić już w momencie, gdy pupil skończy 10 miesięcy. Psy ras dużych i olbrzymich (np. berneńskie psy pasterskie czy owczarki kaukaskie) pozostają szczeniętami nawet do drugiego roku życia. Warto pamiętać, że „dorosłości” psa nie należy mylić z jego dojrzałością płciową. Ta z reguły następuje szybciej niż stabilizacja psychiczna psa czy całkowite zakończenie wzrostu. Termin wystąpienia pierwszej cieczki jest u suczek kwestią indywidualną, jednak prawidłowości w jego występowaniu również skorelowane są z docelową wielkością zwierzęcia. I tak w przypadku suczek ras miniaturowych pierwsza cieczka może wystąpić już u półrocznych szczeniąt (choć nie zdarza się to często). Suki ras dużych i olbrzymich zwykle przechodzą ją w wieku 12–20 miesięcy. Dla psów średniej wielkości przyjmuje się, że pierwsze cykle płciowe pojawiają się w wieku około roku. Kiedy pies zaczyna być seniorem? Okres, w którym dorosły pies zaczyna być seniorem, zależy nie tylko od jego daty urodzenia, ale także od masy ciała. Psy olbrzymie (powyżej 50 kg), stają się seniorami już w wieku 5 lat, natomiast te poniżej 10 kg dopiero 3 lata później, czyli w wieku 8 lat. Masa ciała psa Wiek psa >50 kg 5 lat >30 kg 6 lat >10 kg 7 lat <10 kg 8 lat Tabela przedstawia, w jakim wieku psy stają się seniorami w zależności od ich masy ciała. Oznaki starzenia się psa W dużym uproszczeniu przyjmuje się, że geriatryczny wiek psa rozpoczyna się około 8–10 roku życia. Tempo starzenia się tych zwierząt uzależnione jest jednak przede wszystkim od ich wielkości – dla małych piesków, które na ogół żyją dłużej, starość rozpoczyna się około 11. roku życia, dla psów dużych i olbrzymich – w okolicy 6. Jednym z początkowych symptomów, wskazujących, że nasz pies zaczyna się starzeć, jest – podobnie jak u człowieka – pojawianie się siwych włosów. Te można zaobserwować już u pięcioletnich psów, zwłaszcza w okolicy pyska, który na ogół jako pierwszy pokrywa się siwizną. Z czasem jasnych włosów przybywa, pojedyncze pojawiają się również na grzbiecie czy łapach. Ta metoda jest jednak całkowicie bezużyteczna w przypadku psów o białym umaszczeniu. Bardziej miarodajne w określaniu wieku starszego psa mogą stać się oględziny uzębienia. Choć zęby ścierają się już u rocznych psów (zwłaszcza tych, które intensywnie bawią się twardymi przedmiotami), w okolicach 7. roku życia pojawiają się pierwsze poważne przetarcia na kłach i siekaczach. Statystycznie po 12. roku życia zęby zaczynają wypadać (choć zdarzają się psy, które odchodzą w podeszłym wieku bez większych braków w uzębieniu). U kilkunastoletnich psów zaobserwujemy również prawdopodobnie zamglenie oczu, związane z mętnieniem soczewek. Psy starsze często narażone są na takie choroby jak zaćma. Poważnym symptomem sugerującym, że nasz pies zaczyna wkraczać w wiek starczy, jest zmiana jego temperamentu. Psi emeryci mają mniejszą ochotę na zabawę, stają się mniej wrażliwi na bodźce (co może wynikać również ze stopniowego pogorszenia stanu wzroku i słuchu). Osłabienie psa, często interpretowane jako typowe zmiany starcze, może jednak kamuflować różne choroby (np. odkleszczową babeszjozę czy choroby narządów wewnętrznych). Jeśli więc zauważymy tego typu symptomy u psa, zabierzmy go do lekarza weterynarii. Nowoczesna medycyna weterynaryjna dysponuje całym arsenałem środków, które pozwalają spowolnić oznaki starzenia i zapewnić psom komfort w jesieni życia (np. leki dotleniające organizm czy wspomagające pracę poszczególnych narządów). Aby o to zadbać, warto wykonywać rutynowe badania krwi (raz na pół rok morfologię i biochemię), które pomogą wykryć ewentualne zaburzenia w początkowych stadiach. Znajomość wieku psa i związanych z nim potrzeb pozwala na odpowiedni dobór karmy, zastosowanie właściwej profilaktyki weterynaryjnej oraz dostosowanie aktywności fizycznej. Zapewnienie psu właściwej opieki może w znaczący sposób wpłynąć na długość jego życia. Jak oceniasz ten artykuł? Kliknij, aby ocenić Średnia ocena / 5. Liczba głosów 736 Brak głosów. Oceń artykuł! Po wejściu knura na fantom pracownik centrum za pomocą specjalnych ręczników wyciera prącie knura i dokładne oczyszcza napletek. Następnie upuszcza na posadzkę z rusztu betonowego pierwsze krople nasienia, które są najbardziej zanieczyszczone. Potem wyjmuje sztuczną pochwę, która jest przechowywana w temperaturze 38 stopni Celsjusza. ^{Wnętrostwo u psa Wnętrostwo (łac. cryptorchidism) jest zaburzeniem rozwojowym, w przebiegu którego jądra nie osiągają swojej docelowej lokalizacji w worku mosznowym. Jądra nowo narodzonych samców psów nie znajdują się jeszcze w mosznie, tylko stopniowo przesuwają się do niej w procesie zwanym zstępowaniem jąder. Cały ten akt może trwać aż do kilku tygodni po urodzeniu. Powinien być jednak zakończony mniej więcej w 6-8 tygodniu życia szczenięcia, kiedy to najczęściej jądra stają się wyczuwalne w mosznie. Zdarza się, że zstępowanie jąder trwa nieco dłużej, tak więc do jego ukończenia może dojść nawet po 6 miesiącach. Wnętrostwo może być jednostronne – wówczas dochodzi do niezstąpienia tylko jednego (często prawego) jądra do worka mosznowego lub obustronne – przy zatrzymaniu obu gonad. Wnętrostwo jednostronne jest bardziej powszechne, niż obustronne. Jądro, które nie znajduje się na prawidłowym miejscu określa się mianem jądra ektopowego. Jeśli jądra nie ma w worku mosznowym, to gdzie ono może być?Budowa narządu płciowego męskiegoWażne strukturyZstępowanie jąder – co to takiego?Struktury zaangażowane w proces zstępowania jąderTrzy fazy zstępowania jąderSekwencyjna kontrola zejścia jąderWnętrostwo, czyli co poszło źle podczas procesu zstępowania jąder?Kiedy jądra powinny znaleźć się w mosznie?Przyczyny wnętrostwaInne nieprawidłowości związane z wnętrostwemObjawy wnętrostwa u psaRozpoznawanie wnętrostwaBadania obrazoweWnętrostwo u psa leczenieKastracjaMetody usuwania zatrzymanego jądra (lub jąder)Diagnoza: wnęter. I co dalej?RokowanieZapobieganie wnętrostwu Jeśli jądra nie ma w worku mosznowym, to gdzie ono może być? Do zaburzenia zstępowania jąder może dojść na różnych etapach tego procesu. Zwykle jednak ektopowe jądra są zlokalizowane w jednym z trzech obszarów: w obrębie kanału pachwinowego (po jednej ze stron prącia i napletka), w jamie brzusznej, u podstawy moszny. W związku z różnym umiejscowieniem ektopowego jądra wnętrostwo jest zwykle klasyfikowane jako: wnętrostwo podskórne, kiedy jądro jest wyczuwalne pomiędzy moszną a pierścieniem pachwinowym, wnętrostwo pachwinowe – gdy jądro znajduje się w obrębie pierścienia pachwinowego, wnętrostwo brzuszne – gdy jądro pozostaje w jamie brzusznej. U samców psów kompletny brak jądra lub jąder jest ekstremalnie rzadko występującą anomalią, dlatego przy braku obecności gonad w mosznie, zwykle podejrzewa się właśnie wnętrostwo. W celu wykazania obecności i produkcji testosteronu można wykonać test stymulacji hormonalnej z ludzką gonadotropiną kosmówkową (hCG), hormonem luteinizującym (LH) czy gonadoliberyną (hormonem uwalniającym gonadotropinę). Po tym ogólnym wstępie Czytelnik na pewno zdążył się już zorientować, że opracowanie to dotyczy wnętrostwa u psów. Wyjaśnię w nim, jak dochodzi do tego zaburzenia, opiszę, w jaki sposób jądra dostają się do swego właściwego położenia w worku mosznowym, przytoczę różne teorie, tłumaczące nieprawidłowości w przebiegu tego procesu, wspomnę o sposobach leczenia wnętrostwa, a także wyjaśnię, dlaczego pies, u którego doszło do zatrzymania jądra (lub jąder) powinien zostać bezwzględnie wykluczony z hodowli. Na początek jednak przypomnę, w jaki sposób zbudowany jest męski układ rozrodczy oraz zdefiniuję kilka ważnych struktur, uczestniczących w zstępowaniu jąder. Będzie to pomocne w lepszym zrozumieniu zaburzeń na poszczególnych etapach tego procesu. Budowa narządu płciowego męskiego Narządy płciowe męskie utworzone są z dwóch zasadniczych zespołów: narządów płciowych wewnętrznych i zewnętrznych. Do narządów płciowych wewnętrznych należą: Właściwe gonady męskie, czyli jądra (parzyste), produkujące gamety męskie – plemniki. W jądrach znajdują się kanaliki plemnikotwórcze oraz tkanka łączna z komórkami Leydiga, które produkują testosteron. Drogi płciowe wyprowadzające plemniki: Parzyste najądrza. W najądrzu wyróżnia się w nim trzy zasadnicze części: głowę najądrza, trzon najądrza oraz ogon najądrza. Najądrze składa się z pojedynczego przewodu, w którym plemniki – podczas pasażu – dojrzewają i uzyskują zdolność do poruszania się. Dalsza część najądrza – ogon – jest miejscem magazynowania dojrzałych plemników. Ciekawą cechą jest długość przewodu najądrza, która u psa wynosi 5-8 metrów. Aby zmieścić się na tak niewielkiej przestrzeni, ten cienki przewód musi ulec ścisłemu spętleniu. Parzyste nasieniowody. Nasieniowód stanowi przedłużenie przewodu najądrza i jest ściśle poskręcanym przewodem o niewielkim świetle i grubych ścianach. Uchodzi on do części miednicznej cewki moczowej męskiej. Końcowy jego odcinek tworzy zgrubienie, zwane bańką nasieniowodu. Cewka moczowa męska, która prawie na całej długości jest drogą dla moczu i nasienia. Rozpoczyna się od strony szyjki pęcherza moczowego ujściem wewnętrznym cewki moczowej, a kończy się na żołędzi prącia ujściem zewnętrznym cewki moczowej. Gruczoły płciowe dodatkowe, których płynna wydzielina w połączeniu z plemnikami składa się na nasienie. U psów gruczoły płciowe dodatkowe są ilościowo mocno zredukowane w porównaniu do innych gatunków zwierząt. U psów silnie rozbudowanym gruczołem jest gruczoł krokowy (prostata). Jej wydzielina, zawierająca enzymy, cholesterol i mleczany stanowi największy udział objętościowy w ejakulacie psa. Do narządów płciowych zewnętrznych psa zaliczamy: Prącie, będące narządem kopulacyjnym samców. W prąciu wyróżnia się jego część początkową umocowaną na łuku kulszowym, zwaną korzeniem prącia. Korzeń przedłuża się w główną część prącia czyli trzon. Końcowa część narządu to jego żołądź, która z kolei składa się z dwóch części: opuszki oraz części długiej. Części te wypełniają się krwią podczas pobudzenia płciowego, powodując wzwód. U psów znajduje się kość prąciowa położona grzbietowo w stosunku do cewki moczowej. Umożliwia ona wprowadzenie do pochwy prącia, niebędącego w pełnym wzwodzie. Mosznę, czyli skórny worek znajdujący się pomiędzy udami. Napletek, czyli fałd skórny osłaniający częściowo lub całkowicie żołądź prącia. Tu chciałabym się na chwilę zatrzymać celem ukazania pewnych stosunków anatomicznych, które będą ważne w późniejszym zrozumieniu zaburzeń zstępowania jąder. W ujęciu anatomicznym moszna traktowana jest jako uwypuklenie ściany brzucha w formie worka, które jest przystosowane do umieszczenia w nim jąder. Posiada więc ona takie same warstwy, jakie znajdują się w powłokach brzusznych, choć nieco zmodyfikowane. Przejście z jamy brzusznej do moszny jest bardzo wąskie, a cienki przewód łączący te dwie przestrzenie nazywany jest kanałem pachwinowym. W jego świetle leży powrózek nasienny. Oficjalnie kanał pachwinowy to droga, jaką przebywa jądro przy zstępowaniu z jamy brzusznej poprzez ścianę brzucha do moszny. Kanał pachwinowy jest „otwarty” do około ósmego tygodnia po narodzinach psa. W tym czasie jądro – jako jądro wędrujące – może się jeszcze cofać do kanału pachwinowego i ponownie wracać do moszny. Często podczas badania palpacyjnego moszny można odnieść wrażenie, że jeszcze przed chwilą jądro było wyczuwalne i nagle „zniknęło”. Tak się zwykle dzieje, zwłaszcza u zdenerwowanych lub przestraszonych szczeniaków lub też pod wpływem podwyższonej temperatury. Takie jądro zyskało nawet swój przydomek i jest określane „jądrem wędrującym”. Około dziewiątego tygodnia życia zaczyna się proces zarastania kanału pachwinowego, tak więc „wędrowanie” nie jest już takie proste. W wieku sześciu miesięcy kanał ten powinien być już całkowicie zamknięty, co uniemożliwia – w prawidłowych warunkach – powrót gonady do kanału pachwinowego. Ważne struktury Powrózek nasienny jest złożoną strukturą, zawierającą nasieniowód, tętnicę i żyłę jądrową, naczynia limfatyczne, współczulny splot jądrowy oraz rozproszone włókna mięśniowe gładkie. Całość okryta jest otrzewną trzewną. Kanał pachwinowy – ma postać szczeliny skośnie przebijającej ścianę brzucha między mięśniem skośnym brzucha zewnętrznym i wewnętrznym. Ograniczony jest on przez dwa „otwory”: pierścień pachwinowy wewnętrzny, prowadzący z jamy brzusznej do kanału pachwinowego oraz pierścień pachwinowy zewnętrzny, prowadzący z kanału pachwinowego do moszny. Przez kanał pachwinowy jądra dostają się do moszny w procesie ich zstępowania. Pierścień pachwinowy: pierścień pachwinowy wewnętrzny (anulus inguinalis internus) utworzony jest przez tylną krawędź mięśnia skośnego brzucha wewnętrznego i więzadło pachwinowe, pierścień pachwinowy zewnętrzny (anulus inguinalis externus) jest szczelinowatym otworem w rozścięgnie mięśnia skośnego brzucha zewnętrznego. Jądrowód – to struktura anatomiczna, występująca w życiu wewnątrzmacicznym. Jest to pasmo, zbudowane z tkanki łącznej, zawierające mięśniówkę gładką oraz włókna sprężyste. Łączy on doogonowy biegun jądra z okolicą pachwinową jamy brzusznej i odgrywa ważną rolę w procesie zstępowania jąder. Jak dochodzi do różnicowania się jąder? Jak wszyscy wiemy, podczas procesu zapłodnienia dojrzałe komórki płciowe: plemnik oraz komórka jajowa zlewają się ze sobą. Każda z tych komórek niesie ze sobą tylko połowę liczby chromosomów, charakterystycznej dla danego gatunku. Zapłodnione jajo – zwane zygotą – zawiera już komplet chromosomów, pochodzących po połowie od ojca i matki. We wczesnych stadiach rozwojowych zarodka zawiązki gruczołów płciowych mają taką samą budowę u obu płci. Z ich wyglądu nie wiadomo jeszcze, co powstanie – jądro czy jajnik. Nie wiadomo więc, czy zarodek będzie płci męskiej czy żeńskiej. Jest to tzw. stadium niezróżnicowane. Występuje ono w formie symetrycznej listewki płciowej (lub inaczej grzebienia płciowego), stanowiąc po prostu podłużne uwypuklenie nabłonka otrzewnowego po brzuszno-przyśrodkowej stronie śródnercza (tzw. pranercza). Listewka płciowa utworzona jest z komórek pochodzenia mezodermalnego oraz z – migrujących z miejsca ich powstawania – pierwotnych komórek płciowych. Te ostatnie nie powstają w listewce. Komórki płciowe pochodzenia endodermalnego powstają poza ciałem zarodka w obrębie takich struktur płodowych, jak pęcherzyk żółtkowy oraz omocznia. Stąd wędrują one do ciała zarodka ruchem ameboidalnym i przez krezkę jelita pierwotnego trafiają do grzebienia płciowego. Tutaj ulegają różnicowaniu w jądra lub jajniki. Różnicowanie się jądra z niezróżnicowanej listewki płciowej odbywa się nieco wcześniej, niż różnicowanie się jajnika. Zstępowanie jąder – co to takiego? Jądra, które powstały w okolicy lędźwiowej jamy brzusznej (w sąsiedztwie śródnercza, będącego również zawiązkiem nerek i nadnerczy) zstępują do worka mosznowego przez kanał pachwinowy. U mięsożernych zstępowanie jąder odbywa się po narodzinach. Ale wróćmy na chwilę do trwającego jeszcze różnicowania się jąder. Rozwijające się jądro jest połączone z sąsiadującym śródnerczem za pomocą krótkiej i szerokiej krezki moczowo-płciowej. Śródnercze natomiast jest zawieszone na własnej krezce, zwanej fałdem śródnerczowym. Przednia część tego fałdu u samców zanika. Część środkowa fałdu zachowuje się jak wspólna krezka dla najądrza i jądra, a część tylna fałdu wchodzi w skład jądrowodu. U samców jądrowód rozwija się więc na tylnym biegunie jądra płodowego i wydłuża się przez kanał pachwinowy do moszny. Zmiany strukturalne, które będą zachodzić w jądrowodzie są kluczowe w procesie zstępowania jąder. Zachodzą one w dwóch fazach: Podczas fazy pierwszej pozabrzuszna część jądrowodu przybiera na długości i objętości, wydłuża się przez kanał pachwinowy, rozszerzając go i tworząc wyrostek pochwowy. Wyrostki pochwowe są dwoma symetrycznymi, kieszonkowatymi uwypukleniami, stanowiącymi wyraźne zachyłki jamy brzusznej i jamy otrzewnowej. Podczas drugiej fazy jądrowód przekształca się we włóknistą strukturę, umożliwiającą zstąpienie jądra do moszny. W czasie porodu jądra szczenięcia znajdują się w połowie odległości między nerką a pierścieniem pachwinowym wewnętrznym. W trzecim i czwartym dniu po urodzeniu jądra przechodzą przez kanał pachwinowy, a swoją docelową pozycję w mosznie osiągną pomiędzy 35. a 50. dniem po urodzeniu. Proces zstępowania jąder z jamy brzusznej do moszny przyczynił się do powstania złożonej struktury, jaką jest powrózek nasienny. Leży on częściowo w kanale pachwinowym, a częściowo a w jamie moszny. Zawiera początkowy odcinek nasieniowodu, a także naczynia krwionośne i nerwy, zaopatrujące jądro. Całość pokryta jest fałdem otrzewnowym. Struktury zaangażowane w proces zstępowania jąder Punktem wyjścia jest zróżnicowanie gonady niezróżnicowanej (w rozwoju zarodkowym) i jądra. Jak wspominałam wcześniej, pierwotne komórki rozrodcze wędrują z miejsca powstawania do grzebienia płciowego. Następnie u samców komórki mezenchymalne przemieszczają się do rozwijającej się gonady, proliferują, otaczają pierwotne komórki płciowe i rozwijają się w komórki Sertoliego płodu. Niedługo potem przybywają inne komórki ze śródnercza (później staną się okołokanalikowymi komórkami mioidalnymi), aby organizować gniazda płodowych komórek Sertoliego i pierwotne komórki płciowe w sznury nasienne. Ostatecznie, jeszcze inne komórki mezenchymalne migrują do przestrzeni pomiędzy sznurami nasiennymi i różnicują się w komórki Leydiga płodu. Przerwa pomiędzy wejściem pierwotnych komórek rozrodczych do grzebienia płciowego a zróżnicowaniem gonady do jądra czynnościowego trwa około 14 dni. Dzieje się to mniej więcej w 33. dniu ciąży u psa. W ciągu 2-3 dni po przybyciu komórki Leydiga płodu osiągają maksymalną produkcję testosteronu oraz prawdopodobnie insulinopodobnego peptydu 3 (INSL3). Początkowo testosteron jest wydzielany konstytutywnie (w sposób ciągły), ale później w celu regulowania tego procesu wkraczają inne hormony: GnRH, LH. Gdy powstaje jądro, cienki fałd otrzewnej pokrywający gonadę ewoluuje jako krezka jądra, by zawiesić gonadę grzbietowo od pranercza. Ten sam fałd ciągnie się doczaszkowo jako więzadło doczaszkowe (więzadło podwieszające doczaszkowe) oraz dobrzusznie jako więzadło gonadalne doogonowe (więzadło najądrza). Jądrowód pochodzi z wczesnych etapów rozwoju komórek mezenchymalnych pomiędzy włóknami mięśniowymi ściany brzucha, rośnie do fałdu otrzewnowego, tworzącego doogonowe więzadło gonadalne i wkrótce zaczyna dominować fałd doogonowy do miejsca, w którym łączy się z przewodem śródnerczowym. Guzki mosznowe stają się widoczne pod skórą, chociaż nie znajdują się jeszcze w ostatecznej lokalizacji moszny. Trzy fazy zstępowania jąder Aby określić odrębne fazy w całym procesie zstępowania jąder, stosuje się następujące terminy: Translokacja brzuszna Na tym etapie jądro utrzymywane jest w pobliżu wewnętrznego pierścienia pachwinowego, może także wykazywać niewielką migrację w dół poprzez powiększony jądrowód, gdy jama brzuszna rozszerza się. Jednocześnie cylindryczny uchyłek otrzewnej otacza jądrowód, w którym tworzy się mięsień dźwigacz jądra, a więzadło doogonowe ulega zmniejszeniu. Na tym etapie testosteron nie jest potrzebny. Translokacja brzuszna odzwierciedla więc to, co się dzieje w pierwszej fazie zstępowania jąder. Pod koniec tej fazy jądro jest umieszczane przy wewnętrznym pierścieniu pachwinowym (gotowe do wejścia) z ogonem najądrza w obrębie kanału pachwinowego. Bezwzględna odległość pomiędzy jądrem a obszarem pachwinowym ulega tylko nieznacznej zmianie w tej fazie. Zamiast tego jądra „pozostają w miejscu”, ponieważ płód rośnie, a odległość między umiejscowieniem jąder i nerek rozszerza się poprzez nieznaczny ruch „w dół” do rozwijającego się pierścienia pachwinowego wewnętrznego (Wensing 1968, Shono i in. 1994). Według niektórych autorów, termin „zejście brzuszne” przecenia to, co się dzieje w tej fazie, ponieważ wspomniany ruch jest tylko pozorny; tak naprawdę jądro pozostaje w miejscu, powiększa się tylko jama brzuszna. Migracja przezpachwinowa Migracja przezpachwinowa, podczas której jądro przechodzi przez ścianę brzucha (poprzez rozszerzony przez jądrowód kanał pachwinowy) z jamy brzucha do lokalizacji podskórnej. Jest to szybki proces. Migracja pachwinowo-mosznowa Migracja pachwinowo-mosznowa opisuje trzecią fazę zstępowania jąder. Obejmuje ona podskórne przesuwanie jądrowodu, wyrostka pochwowego, najądrza i jądra do właściwego położenia w mosznie. Właściwy kierunek zapewnia peptyd związany z genem kalcytoniny (CGRP), wydzielany przez nerw płciowo-udowy (zależny od testosteronu). Wyrostek pochwowy jest formowany przez otrzewną ścienną, która otacza leżący pod nią jądrowód w ścianie brzucha. U większości gatunków ten proces uwypuklania rozpoczyna się wcześnie w ciąży, krótko po utworzeniu jądra i na długo przed zakończeniem translokacji brzusznej jąder. Wyrostek pochwowy dzieli opuszkę jądrowodu na trzy obszary: właściwy – układa się centralnie do cylindrycznego wyrostka pochwowego i w sposób ciągły do sznura jądrowodu, pochwowy – układa się koncentrycznie poza wyrostkiem pochwowym, pozapochwowy – w kształcie miseczki, pomiędzy otaczającą otrzewną i końcówką jądrowodu. Mięsień dźwigacz jądra jest tworzony przez mioblasty, migrujące z mięśni ściany brzucha i/lub różnicujące się z komórek mezenchymalnych jądrowodu. U zwierząt towarzyszących podobny jest do pasków, obejmujących pochwowy obszar jądrowodu po bokach rozwijającego się wyrostka pochwowego. W procesie zstępowania jąder do moszny kluczowe są takie czynniki, jak: nieproporcjonalny rozwój zarodka, jądrowód, ciśnienie śródbrzuszne, dojrzewanie najądrza, obecność receptorów androgennych w narządach docelowych, prawidłowa czynność wydzielnicza komórek Leydiga i komórek Sertoliego jądra płodu, prawidłowa czynność osi podwzgórzowo-przysadkowo-gonadalnej. Translokacja brzuszna W rezultacie translokacji brzusznej następuje umieszczenie jądra w pobliżu rozwijającego się wewnętrznego pierścienia pachwinowego. Pozabrzuszna część jądrowodu staje się dłuższa i szersza, ale zmiana odległości pomiędzy jądrem a obszarem pachwinowym jest niewielka. Jądro jest zawieszone z przodu na więzadle doczaszkowym, a z tyłu na więzadle gonadalnym doogonowym z jądrowodem. Początkowo, zarówno więzadło gonadalne doogonowe, jak i jądrowód są krótkie i cienkie. Komórki Leydiga w szybko rozwijających się jądrach wydzielają INSL3 (descendynę) i testosteron. Pod wpływem stymulacji INSL3 pozabrzuszna część jądrowodu rozbudowuje się i penetruje głęboko w mięśnie brzucha, aby zakotwiczyć jądro. Wyrostek pochwowy otacza jądrowód i rozrasta się w dół w miarę jego powiększania się. Tworzenie się wyrostka pochwowego jest cechą translokacji brzusznej jąder. Testosteron może ułatwiać stopniowe rozpadanie się więzadła doczaszkowego, które wydłuża się w miarę rozszerzania się jamy brzusznej. W efekcie jądro zostaje zatrzymane w obszarze pachwinowym, a odległość między jądrem a innymi strukturami w brzuchu (np. nerką) rozszerza się. W końcowej fazie pozycji brzusznej ogon najądrza znajduje się w obrębie kanału pachwinowego, a jądro znajduje się w pobliżu wewnętrznego pierścienia pachwinowego. U większości gatunków ta pozycja jest utrzymywana przez pewien czas, jak pauza pomiędzy dwoma oddzielnymi procesami. W tym czasie względna długość tylnego więzadła gonadalnego jest zmienna. Podczas tej przerwy przed migracją przezpachwinową opuszka jądrowodu znacznie się powiększa z powodu stymulacji INSL3, dzięki czemu jądrowód rozszerza kanał pachwinowy, aby umożliwić przejście jądra podczas następnej fazy zstępowania. Ta przerwa może także umożliwić dojrzewanie pewnych dróg nerwowych podczas gdy płód rośnie. Migracja przezpachwinowa Proces przechodzenia jądra przez kanał pachwinowy wymaga niewielkich bezwzględnych rozmiarów jądra oraz rozdęcia kanału pachwinowego przez jądrowód. To wystarczy, by jądro mogło wejść w kanał i szybko się przez niego przemieszczać. Niezgodność pomiędzy wielkością jądra i średnicą kanału pachwinowego może być czynnikiem przyczyniającym się do zatrzymania jąder w okolicy brzusznej. Siła ciśnienia brzusznego może wspomóc migrację jądra przez kanał pachwinowy. Rzeczywista przezpachwinowa migracja jąder jest krótka, trwa najwyżej kilka dni. Jądrowód najprawdopodobniej odgrywa pasywną rolę w tym procesie (poza rozszerzaniem kanału pachwinowego i zakotwiczenia ogona najądrza z jądrem w miarę wzrostu płodu lub noworodka). Główną siłą przenoszącą jądro przez kanał pachwinowy jest nacisk narządów wewnętrznych i płynu otrzewnowego skierowany w dół. Ta siła „parcia” wzmocniona jest przez zakotwiczenie opuszki jądrowodu, rozszerzenie wyrostka pochwowego i rozwój jamy brzusznej. Jądrowód może się nieco skrócić. Migracja pachwinowo-mosznowa Migracja pachwinowo-mosznowa jąder spod zewnętrznego pierścienia pachwinowego do docelowego miejsca w mosznie wymaga wydłużenia jądrowodu i zamknięcia wyrostka pochwowego na szczycie moszny. U niektórych gatunków pozabrzuszna część jądrowodu może rozciągać się częściowo w fałdy mosznowe na długo przed migracją przezpachwinową, ale ze względu na wzrost płodu, zarówno jądrowód, jak i wyrostek pochwowy muszą rosnąć we właściwym kierunku, aby dotrzeć do końca moszny. Konieczne jest więc wydłużenie wyrostka pochwowego i jądrowodu na znacznej odległości od zewnętrznego pierścienia pachwinowego, aby możliwe było doprowadzenie ogona najądrza, a tym samym jądra, do właściwego miejsca. Fałdy mosznowe rozwijają się wcześnie w rozwoju płodowym. Muszą one przebyć dość znaczne odległości do ostatecznej lokalizacji moszny. Oznacza to, ze wyrostek pochwowy, opuszka jądrowodu, najądrza wraz z jądrami muszą podążać w tym samym kierunku. Wskazówki kierunkowe podczas migracji pachwinowo-mosznowej jąder są ważne i są prawdopodobnie zależne od peptydu związanego z genem kalcytoniny (CGRP- calcitonin gene-related peptide), uwalnianego z nerwu płciowo-udowego, który schodzi w dól wraz z rozwijającym się jądrowodem i mięśniem dźwigaczem. Testosteron stymuluje uwalnianie CGRP (będącego silnym chemoatraktantem) i indukuje rozwijającą się końcówkę jądrowodu, by rosła w kierunku źródła CGRP. Czynniki kontrolujące wzrost i kierunek wzrostu nerwu płciowo-udowego mogą mieć kluczową rolę w ostatecznym ułożeniu jąder. Również brak testosteronu w tym czasie może doprowadzić do nieprawidłowego położenia podskórnego jąder. Sekwencyjna kontrola zejścia jąder Istnieje duża liczba genów oraz produktów genowych zaangażowanych w regulację zstępowania jąder. Podczas krytycznych punktów rozwoju muszą być dostępne takie produkty, jak: Descendyna (INSL3), GREAT (receptor sprzężony z białkiem G wpływający na zejście jądra; ang. G-protein-coupled receptor affecting testis descent), receptory androgenowe, CGRP (peptyd zależny od genu kalcytoniny), testosteron. Poza nimi, również inne cząsteczki oraz czynniki transkrypcyjne są najprawdopodobniej kluczowe do prawidłowego różnicowania się i zstępowania jąder. Badania z użyciem cząstek estrogennych i antyandrogennych u zwierząt, a także u ludzi potwierdzają, ze ekspresja INSL3 i testosteronu musi występować w różnych krytycznych momentach rozwoju. Podczas translokacji brzusznej jąder INSL3 i testosteron są przypuszczalnie dostarczane przez komórki Leydiga do okolicznych tkanek w sposób parakrynny. Do czasu migracji pachwinowo-mosznowej GnRH i LH biorą udział w produkcji testosteronu przez komórki Leydiga, tak więc najwyraźniej działa wówczas oś podwzgórzowo-przysadkowo-gonadalna. Translokacja brzuszna jąder jest blokowana poprzez eliminację INSL3 oraz genów GREAT u myszy, lub też przez inaktywację ich produktów. Ekspresja genu descendyny może być blokowana przez cząsteczki estrogenowe, ponieważ wiążą się one z receptorem estradiolu obecnym w komórkach Leydiga i tłumią transkrypcję genu INSL3. Jądrowód pozostaje niedostatecznie rozwinięty, nie może zatrzymać jądra w pobliżu szyjki pęcherza moczowego, a jądro jest przemieszczone doczaszkowo. Antyandrogeny o wysokim powinowactwie do receptora androgenowego (np. Flutamid) teoretycznie mogą konkurować z testosteronem o receptory androgenowe w więzadle doczaszkowym. Jednakże w badaniach przeprowadzonych na świniach i szczurach, podawanie flutamidu w wyznaczonych porach w czasie ciąży nie miało wpływu na translokację jąder u większości płodów, chociaż różnicowanie przewodu śródnerczowego zwykle było zablokowane. W przypadku migracji przezpachwinowej blokujące działanie flutamidu zwykle nie wywiera wpływu. W przeprowadzonych badaniach wykazano, iż u większości młodych samców jądra znajdowano poza jamą brzuszną. Wynika z tego, że testosteron nie jest obowiązkowy w czasie migracji przezpachwinowej. Migracja pachwinowo-mosznowa wymaga z kolei dostępności testosteronu, ale nie INSL3. Na tym etapie zstępowania jąder głównym czynnikiem etiologicznym może być upośledzenie osi podwzgórzowo-przysadkowo-jądrowej. Przed lub w trakcie migracji jądra z zewnętrznego pierścienia pachwinowego do moszny prawdopodobne jest, że testosteron maskulinizuje nerw płciowo-udowy i indukuje wydzielania CGRP, które wiąże się z receptorami na czubku jądrowodu, by zapewnić mu odpowiedni kierunek. Prawdopodobne jest również, że testosteron wykazuje negatywny wpływ (pod względem objętości i składu molekularnego) na cofanie się opuszki jądrowodu. Ponadto testosteron może wywołać zamknięcie kanału pachwinowego oraz ostateczną regresję więzadła doczaszkowego. Brak INSL3 negatywnie wpływa na rozwój jądrowodu, jednak mięsień dźwigacz jądra nie jest dotknięty brakiem descendyny. Antyandrogeny nie wpływają na rozwój jądrowodu, natomiast obserwuje się ich wyraźny wpływ na mięsień dźwigacz jądra. Wnętrostwo, czyli co poszło źle podczas procesu zstępowania jąder? To, co poszło nie tak podczas zejścia jąder można w przybliżeniu wywnioskować na podstawie zaobserwowanej lokalizacji jądra. Jądro stwierdzone w jamie brzusznej oznacza brak zainicjowania oraz ukończenia wspomnianej wcześniej translokacji brzusznej. Takie jądro nie jest umieszczone w pobliżu wewnętrznego pierścienia pachwinowego, ale raczej w pobliżu pęcherza moczowego lub też znajduje się gdzieś na drodze pomiędzy obszarem pachwinowym a nerką. Jądro stwierdzane w okolicy pachwinowej oznacza brak zainicjowania oraz ukończenia procesu migracji przezpachwinowej. Jądro znajdowane podskórnie oznacza brak zainicjowania oraz ukończenia migracji pachwinowo-mosznowej ogona najądrza i jądra spoza kanału pachwinowego do ich miejsca docelowego w mosznie. Nie do końca precyzyjne wydaje się więc być przypisywanie jąder pachwinowych oraz podskórnych jednemu zaburzeniu zejścia (pachwinowo-mosznowemu), ponieważ odpowiadają za nie najprawdopodobniej różne mechanizmy regulacyjne. Kiedy jądra powinny znaleźć się w mosznie? U psów proces zstępowania jąder rozpoczyna się wkrótce po urodzeniu – zwykle pomiędzy 3. a 10. dniem. Jednakże dokładna palpacja jąder w worku mosznowym staje się możliwa w wieku 2-4 tygodni, a zwykle ma miejsce w okresie okołoodsadzeniowym, czyli w wieku 5-8 tygodni. Jeśli jądra nie są wyczuwalne w mosznie w wieku 8-10 tygodni, powinna nam się zapalić czerwona lampka, ponieważ istnieje ryzyko, iż u psa doszło do zatrzymania jąder (lub jądra, jeśli tylko jedno jest namacalne w mosznie). Z drugiej strony, u niektórych ras proces zstępowania jąder trwa dłużej, dlatego ostateczna diagnoza wnętrostwa stawiana jest po 5-10 miesiącach od porodu. U owczarków szetlandzkich jądra mogą zstępować później (nawet po 1-2 latach – wg i U dużych ras, u których na proces stępowania jąder może wpływać szybki rozwój zwierzęcia, a także obserwowane jest u nich zjawisko przemieszczania się jądra do i z moszny (tzw. wędrowanie jądra) uważa się, że jeśli jądro nie jest obecne w 4. miesiącu życia, prawdopodobnie nie osiągnie już normalnej lokalizacji. Dlatego też jest wysoce wskazane, by podczas wizyty u lekarza weterynarii w wieku 6-8 tygodni wszystkie psy płci męskiej były skrupulatnie badane pod kątem obecności jąder w worku mosznowym. Jeśli stwierdzany jest brak jądra lub jąder, właściciel psa powinien być poinformowany o prawdopodobnym wnętrostwie. Jeżeli taki pies jest przeznaczony do rozrodu, opiekun zwierzęcia musi wiedzieć, że w przypadku potwierdzenia diagnozy nie tylko zagrożona może być płodność takiego samca, ale także nie powinien on być przeznaczony do hodowli. Przyczyny wnętrostwa Wnętrostwo jest wrodzoną anomalią, której częstość występowania u psów wynosi 1-10%. Powody zaburzeń w zstępowaniu jąder nie są jeszcze jasne, ale w patomechanizm tej wady zaangażowane są różne czynniki. Niegdyś powszechne było przekonanie, ze wnętrostwo jest pojedynczą jednostką chorobową, o umiarkowanej odziedziczalności, stwierdzanej tylko u samców (ekspresja specyficzna dla płci), do której predysponuje chów wsobny. Jednak pojęcie problemu genu z jednym locus ustąpiło miejsca teorii poligenicznego modelu recesywnego, opartego na stosunkowo nielicznych badaniach na świniach (Sittmann i Woodhouse, 1977; Rothschild i in. 1998 i in. 1998) oraz psach (Cox i Nielen i a także na danych uzyskanych od mężczyzn (Czeizel i in. 1981). Stwierdzono ewidentnie, że z ludzkim wnętrostwem związane jest więcej niż 20 nieprawidłowości w genach. Obecnie przyjmuje się, że wnętrostwo u psów może mieć wiele przyczyn, wliczając genetyczne, epigenetyczne, środowiskowe. Z całą pewnością w etiologię wnętrostwa zaangażowane jest dziedziczenie, ponieważ anomalia ta jest zdecydowanie częstsza u pewnych ras, a nawet w obrębie określonych rodzin. Genetyka nie tłumaczy wszystkich przypadków wnętrostwa, ponieważ wiele jednostronnych wnętrów było używane w hodowlach przez lata i dawało mioty bez śladów takich zaburzeń u potomstwa. Mając na uwadze, że istnieje możliwość modelu wielokrotnego dziedziczenia genetycznego, najprostszym modelem jest sprzężony z płcią autosomalny model recesywny, w którym zarówno samiec, jak i samica niosą gen i mogą przekazać go kolejnym miotom. Mutacje w bliżej nieokreślonych genach. W jednym z badań naukowcy z Uniwersytetu w Iowa w Stanach Zjednoczonych dzięki zastosowaniu markerów DNA sprawdzali związek pomiędzy 21 genami kandydującymi a wnętrostwem u psów rasy husky syberyjski. Znaleźli oni geny COL2A1, HOXA10, INSL3 i TIMP1, które mogły być związane z wnętrostwem u tej rasy psów. Uzyskane wyniki mogą pomóc w znalezieniu przyczynowych mutacji w przyszłości i będą przydatne w programach hodowlanych psów w celu zmniejszenia częstości występowania wnętrostwa. Czynniki hormonalne (opisane wcześniej): niewystarczająca stymulacja gonadotropiny, niedobór androgenów lub ich ograniczone działanie, nadmiar estrogenów, niedobór INSL3. Czynniki anatomiczne: niedorozwój jądrowodu – zbyt słaby lub zbyt długi jądrowód, nieprawidłowy przyczep jądrowodu do jądra lub moszny, zbyt krótki powrózek nasienny, nieprawidłowa budowa najądrza i/lub jego nieodpowiednie połączenie z jądrem. Nieprawidłowości mechaniczne, takie jak: zbyt wąski kanał pachwinowy, przetrwanie więzadeł pachwinowych lub jądrowych, zbyt duży rozmiar jądra w stosunku do kanału pachwinowego, zbyt mały rozmiar jąder i ich zejście, a następnie cofnięcie się jąder (nieodwracalne) do kanału pachwinowego jeszcze przed jego zamknięciem się, rozluźnienie kanału pachwinowego, dzięki czemu jądro może powrócić do jamy brzusznej, zaburzenia ciśnienia śródbrzusznego. Procesy chorobowe, powodujące zrost jądra z otrzewną jamy brzusznej. Czynniki środowiskowe, oddziałujące na płód w czasie ciąży lub po porodzie na organizm szczenięcia: estrogeny, czynniki antyandrogenne, pestycydy, tworzywa sztuczne, fitoestrogeny. Wnętrostwo znacznie częściej występuje u psów rasowych o wysokim inbredzie, niż u mieszańców. Często też stopień inbredu wydaje się być wyższy w obustronnym, niż w jednostronnym wnętrostwie. Niekiedy zdarza się tzw. jądro wędrujące, które przemieszcza się tam i z powrotem pomiędzy moszną i kanałem pachwinowym. U nowo narodzonych szczeniąt jądra są małe, miękkie i mogą przemieszczać się w kanale pachwinowym, szczególnie jeśli pies jest przestraszony lub zdenerwowany. Predyspozycje rasowe. Przedstawiciele ras małych są są 2,7 razy bardziej narażone na wystąpienie tego problemu, choć wnętrostwo nie dotyka tylko i wyłącznie miniaturek. Tak naprawdę może pojawić się u każdego psa. Rasy psów, uważane za najbardziej predysponowane do wnętrostwa to: Chihuahua, owczarek niemiecki, sznaucer miniaturowy, cocker spaniel, pomeranian, pudel toy, pudel miniaturowy, jamnik, maltańczyk, pekińczyk, owczarek szetlandzki, cairn terier, husky syberyjski, bokser, buldog angielski, yorkshire terier. Jedną z tez, dotyczącą powstania wnętrostwa jest leżąca u jego podłoża dysgenezja jąder. Niektórzy autorzy sugerują, iż wnętrostwo rozwija się na tle dysgenezji jąder, a niektóre nieprawidłowości poporodowe, związane z tą anomalią (np. guzy jąder, nieprawidłowo zmienione stężenia hormonów reprodukcyjnych, czy zmieniona spermatogeneza w jądrze obecnym w mosznie) nie są wynikiem oddziaływania zwiększonej temperatury w jamie brzusznej, ale jest to raczej skutek opóźnionej manifestacji dysgenezji jąder. Taka płodowa dysgenezja bywa widoczna u samców, które nie są wnętrami. W myśl teorii o przyczynowej roli dysgenezji jąder, na pojawienie się wnętrostwa u męskiego potomstwa może wpłynąć nawet nieumyślne narażenie ciężarnej matki na działanie estrogenów lub środków antyandrogennych. Wnętrostwo to cecha, która może być dziedziczona, dlatego też osobniki dotknięte tą przypadłością powinny być bezwzględnie wykluczone z rozrodu. Inne nieprawidłowości związane z wnętrostwem Zaburzenia różnicowania się jąder płodu oraz ich zstępowania do moszny, skutkujące wnętrostwem mogą również objawiać się innymi nieprawidłowościami reprodukcyjnymi w późniejszym życiu. Co ważne, samce nie będące wnętrami mogą wykazywać nieprawidłowości w funkcjonowaniu jądra lub zachowania, wynikające z dysgenezji jąder płodu. Wiadomo z badań hodowlanych i analizy rodowodowej, że wnętrostwo jest jednym z wielu zaburzeń genetycznych. Nie wszystkie zwierzęta z nieprawidłowym DNA wyrażają nieprawidłowy fenotyp. Ponadto nie jest oczywiste, że nieprawidłowy genom odpowiada za większość zaburzeń reprodukcyjnych. Nowotwory jąder Nowotwory jąder występują zarówno u samców niebędących wnętrami, jak i również u jednostronnych lub obustronnych wnętrów. Translokacja brzuszna jąder jako taka nie indukuje transformacji komórek. Jednakże guzy jądra występują 4-11 razy częściej u wnętrów niż u samców, nie będących wnętrami. Klasyfikacja guzów u zwierząt grupuje je jako: nowotwory komórek zarodkowych, w tym rak in situ (CIS), nasieniak gonocytarny i nasieniak spermatocytarny, nowotwory niezwiązane z komórkami płciowymi, w tym guzy z komórek Leydiga, guzy z komórek Sertoliego, guzy komórek zrębu, gruczolak jądra, guzy mieszane; zmiany podobne do guza, w tym rozrost komórek Leydiga, mikrozwapnienia jądra. Nasieniak spermatocytarny stanowi 32-48% guzów jąder u psów (niektóre z nich mogą być nasieniakami gonocytarnymi), guzy z komórek Leydiga stanowią 27-42%, a guzy z komórek Sertoliego 20-40%. Nasieniaki gonocytarne są bardziej inwazyjne niż spermatocytarne. Guzy z komórek Sertoliego to nowotwory wolno rosnące, nieinwazyjne, o niskim stopniu złośliwości. Jednak prawdopodobieństwo wystąpienia złośliwości wzrasta, gdy guz występuje w jądrach zatrzymanych w jamie brzusznej. Potencjał przerzutowy tych guzów jest stosunkowo niski, ponieważ tylko 10% przypadków wykazuje przerzuty. Badania z 2014 roku wykazały, że inwazja komórek nowotworowych w naczyniach limfatycznych i krwi występuje u 40,8% wszystkich przypadków guza z komórek Sertoliego. Skręt powrózka nasiennego Jądro, które nie znajduje się w swoje prawidłowej lokalizacji ma także większą tendencję do skrętu. Skręt jądra dotyczy zwykle gonady, która zatrzymana jest w jamie brzusznej ze względu na mniejsze ograniczenie oraz większą przestrzeń, umożliwiające ich swobodny ruch (w porównaniu z miejscem, jaki zajmują w mosznie). Inne wady Na domiar złego wnętrostwu często towarzyszą również inne wady, jak np. dysplazja stawów biodrowych, zwichnięcie rzepki, przepuklina pępkowa, przepuklina pachwinowa, nieprawidłowości w budowie prącia i napletka. Objawy wnętrostwa u psa Objawy wnętrostwa u psa Zwykle nie występują żadne z zauważalnych objawów, które są związane z zatrzymanym jądrem. Jednak w sytuacji, gdy rozwijają się procesy patologiczne lub zaburzenia hormonalne, wynikające z wnętrostwa lub z nim związane, u psów można obserwować różne nieprawidłowości. I tak: Większość symptomów związana jest z rozwojem jednego lub więcej guzów nowotworowych w jądrze ektopowym. Nowotwory, rozwijające się w takiej gonadzie dają dość specyficzne objawy, które są związane z produkowanymi przez nie estrogenami. Samce psów mogą przyjmować pewne cechy, typowe dla suk, jak np. powiększenie gruczołów sutkowych czy przyciąganie innych samców. Nadmiar estrogenów może także prowadzić do zmniejszenia wielkości napletka, intensywnego linienia, niedokrwistości, problemów z krwawieniem czy chorób prostaty. U psów ze skrętem jądra często dochodzi do pojawienia się objawów ostrego brzucha z silnym, ostrym bólem, wymiotami, gorączką, apatią i rozdęciem powłok brzusznych. Rozpoznawanie wnętrostwa Rozpoznawanie wnętrostwa Diagnoza wnętrostwa opiera się na badaniu palpacyjnym moszny oraz pachwin, a w sytuacjach wątpliwych – wykonaniu badań obrazowych. Rozpoznanie wnętrostwa zwykle nie nastręcza większych trudności, choć u młodych psów, zwłaszcza ras miniaturowych wymacanie jąder w mosznie może być rzeczywiście niełatwe. Prawidłową ocenę jąder może utrudniać tłuszcz obecny w worku mosznowym, a także węzły chłonne pachwinowe. Trudności natomiast mogą się pojawiać przy ustalaniu lokalizacji zatrzymanego jądra. Ektopowe jądra, znajdujące się już poza jamą brzuszną, często można wyczuć palcami, ale zwykle są mniejsze niż normalnie, co w niektórych przypadkach znacznie utrudnia badanie palpacyjne. Z kolei jądra zatrzymanie wewnątrzbrzusznie są prawie niemożliwe do wymacania, chyba że są powiększone (co zdarza się przy guzach nowotworowych lub skręcie). Jeśli podejrzewa się guza lub skręt jądra, konieczne jest wykonanie badania usg jamy brzusznej w celu potwierdzenia diagnozy. Potencjalne miejsca przebywania „zaginionego” jądra Jądra mogą się znajdować w jednym z czterech ogólnych miejsc: w jamie brzusznej, kanale pachwinowym, podskórnie, w mosznie. Ważne jest rozróżnienie pomiędzy położeniem pachwinowym a podskórnym. Położenie brzuszne jądra oznacza, iż znajduje się ono w jamie brzusznej, zwykle między nerką a pęcherzem moczowym lub w pobliżu wewnętrznego pierścienia pachwinowego. Położenie pachwinowe – jądro znajduje się ono w przestrzeni ograniczonej przez wewnętrzny i zewnętrzny pierścień pachwinowy. U psów najczęściej dochodzi do zatrzymania jądra w lokalizacji pachwinowej (70% psów dotkniętych tą wadą). Położenie podskórne – jądro znajduje się zwykle w trójkącie udowym, ale ektopia wyrostka pochwowego może spowodować umieszczenie jądra w pewnej odległości lub w pobliżu zniekształconej moszny. Często, przy trudnościach w zidentyfikowaniu dokładnego położenia jądra stosuje się ogólne określenie „ektopowe jądro”, co oznacza, że jego umiejscowienie jest nieprawidłowe i znajduje się ono w innej lokalizacji, niż mosznowa. Położenie mosznowe – jądro znajduje się w worku mosznowym, czyli w swojej prawidłowej lokalizacji. Czasami jądro może wędrować – czyli być wciągane do kanału pachwinowego, a następnie powracać do moszny (dzieje się tak zwłaszcza u młodych psów pod wpływem stresu czy silnych emocji). Badania obrazowe W celu zidentyfikowania dokładnej lokalizacji zatrzymanego jądra stosuje się następujące badania obrazowe: Ultrasonografia jamy brzusznej Ultrasonografia jest metodą z wyboru do badania obrazowego psów, u których doszło do zaburzenia procesu zstępowania jąder do worka mosznowego. U młodych psów badanie to bywa bardzo przydatne nie tylko do odnalezienia gonady, ale także określenia jej wielkości i kształtu. Jądro zatrzymane w jamie brzusznej z reguły jest małe i atroficzne (jeśli nie uległo ono rozrostowi nowotworowemu). Poza wielkością może nie różnić się zasadniczo od jądra prawidłowego, jest jednak drobniejsze, bardziej hipoechogenne i elastyczne. Dotyczy to zwłaszcza jąder zatrzymanych w jamie brzusznej. Ektopowe jądro najczęściej jednak zlokalizowane jest w okolicy wejścia do kanału pachwinowego oraz w samym kanale pachwinowym, rzadziej w tylnej części jamy brzusznej. U starszych psów-wnętrów (nie poddanych kastracji) wskazaniem do badania ultrasonograficznego jamy brzusznej są objawy zaburzeń hormonalnych, które nasuwają podejrzenie zmian nowotworowych w ektopowym jądrze. W takim przypadku, jeśli doszło do wyraźnego powiększenia i rozrostu nowotworowego zatrzymanego jądra, może znajdować się ono w okolicy środkowej jamy brzusznej, przed pęcherzem moczowym. Wówczas zwykle ma ono postać unaczynionego, owalnego guza, zwykle hipoechogennego, o nieregularnej strukturze i powierzchni. Przy mniejszych zmianach jądro może nie ulegać przemieszczeniu dolnemu. Badanie usg u wnętrów powinno być przeprowadzane bardzo uważnie i szczegółowo. W pierwszej kolejności głowicę ultrasonografu przykłada się do moszny w celu sprawdzenia, czy rzeczywiście mamy do czynienia z wnętrostwem. Przeszukiwanie okolicy pachwinowej rozpoczyna się zwykle od badania palpacyjnego i prób wyszukania jakichkolwiek asymetrii czy nietypowych uwypukleń. Następnie systematycznie skanuje się całą okolicę pachwinową. W przypadku poszukiwań jądra na terenie jamy brzusznej bada się skrupulatnie całą okolice 1/2 tylnej jamy brzusznej, zaczynając od okolicy górnej. W sytuacji, gdy wyniki badania usg nie są rozstrzygające, w celu ustalenia dokładnej lokalizacji jądra, oceny jego struktury i unaczynienia można posłużyć się dodatkowymi metodami diagnostycznymi, takimi jak: badanie tomografią komputerową, rezonansem magnetycznym, angiografią MRI. Dodatkowe badania obrazowe, takie jak TK czy MRI nie są ogólnie dostępne w każdym gabinecie weterynaryjnym, przy tym koszt ich wykonania nierzadko przekracza możliwości opiekuna zwierzęcia. Dlatego też, przypadku niemożności zidentyfikowania jąder i pojawiającym się podejrzeniu kompletnego braku jąder (lub jądra), zaleca się przeprowadzenie próby hormonalnej. Dzięki niej określa się, czy po podaniu hormonów (hCG lub GnRH) dojdzie do wzrostu stężenia testosteronu we krwi. Standardowo taki test wykonuje się, badając stężenie testosteronu 60 minut przed i po iniekcji GnRH (2μg/kg Potwierdzeniem wnętrostwa jest istotny wzrost stężenia testosteronu we krwi. Próba hormonalna jednak nie wnosi istotnych informacji na temat lokalizacji zatrzymanej gonady. Mówi nam jedynie, czy jądra są obecne, czy też nie. Wnętrostwo u psa leczenie Niektóre farmakologiczne i chirurgiczne próby, by przenieść zatrzymane jądra do moszny nie powinny być praktykowane, ponieważ jest to cecha dziedziczna. Dodatkowo, stosowane metody farmakologiczne są często nieskuteczne. Podawanie testosteronu nie jest zalecane ze względu na wysoką dawkę hormonu, która może prowadzić do rozwoju nieprawidłowości, jak np. zaburzenia rozwoju stawów, zahamowanie wzrostu itp. GnRH i hCG (np. chorulon) są nadal stosowane, jednak sukcesy na tym polu, w postaci pożądanego zstąpienia jądra lub jąder nie są znaczne. Prawdopodobnie najlepsze efekty uzyskuje się u tych psów, u których zatrzymane jądro zlokalizowane jest podskórnie lub pachwinowo, niektórzy badacze uważają więc, że u takich psów proces zostałby zakończony niezależnie od stosowania tych hormonów. Wspomniane hormony są stosowane w następujących dawkach: hCH (np. Chorulon) 100-1000 domięśniowo 4 x co 3-4 dni; eCG (np. Folligon) 25-100 domięśniowo 4 x co 4 dni; Buserelin (analog GnRH, np. Receptal) 4μg/zwierzę podskórnie 6 x co 2 dni. Inny schemat podawania busereliny to: 0,4 μ/kg 3 x co 2 dni, 1 tydzień przerwy, 3 razy do 2 dni, 2 tygodnie przerwy, 3 x co 2 dni. Po tygodniowej przerwie można powtórzyć terapię. Dodatkowo można stosować masaż w kierunku od kanału pachwinowego do moszny. Pozytywny efekt zastosowanego leczenia uzależniony jest od umiejscowienia zatrzymanego jądra (lub jąder) oraz wieku szczeniaka. Terapia hormonalna bywa skuteczna przy pachwinowym położeniu jąder i zastosowaniu leczenia nie później niż 16 tygodni po porodzie. Ponieważ jednak istnieje wiele przesłanek, iż wnętrostwo jest zaburzeniem dziedzicznym, leczenie wymuszające farmakologicznie zstępowanie jąder lub też orchidopeksja (zabieg polegający na chirurgicznym umocowaniu jądra w mosznie), czy protezowanie są w większości przypadków odradzane, a wiele z tych metod należy uznać wręcz za nieetyczne. Jeśli podjęto skuteczną próbę sprowadzenia jąder do moszny, takiego psa należy mimo wszystko wykluczyć z rozrodu. Wnętrostwo, zarówno częściowe jak i całkowite, a także sprowadzenie jąder do worka mosznowego z zastosowaniem terapii hormonalnej powinno stanowić podstawę do dyskwalifikacji psa jako reproduktora. Niestety, zdarza się, że ta zasada nie jest stosowana, a fakty związane z wnętrostwem u psów są skrzętnie ukrywane przez niektórych hodowców, co skutkuje poważnymi problemami reprodukcyjnymi w następnych pokoleniach. Kastracja Zatrzymane jądro zawsze powinno być usunięte, ponieważ wiąże się ono z dużym ryzykiem rozwoju guza. Powinno się przeprowadzić kompletną kastrację, wraz z usunięciem jądra, które prawidłowo zstąpiło do worka mosznowego, ponieważ anomalia ta może zostać przeniesiona na następne pokolenia. Zależnie od umiejscowienia zatrzymanego jądra, zabieg jego usunięcia może wymagać albo nacięcia skóry tuż nad nim, albo też wymagać brzusznej operacji eksploracyjnej. Jądra, w których rozwinął się guz mogą czasem osiągać duże rozmiary i ich znalezienie podczas zabiegu zwykle nie jest trudne. W wielu przypadkach są to guzy łagodne, więc leczenie tego typu zmian kończy się z sukcesem na zabiegu operacyjnym. Dodatkowo objawy kliniczne, związane z podwyższonym poziomem estrogenu wydzielanych przez niektóre guzy zwykle ustępują. Nawet niedokrwistość, która w niektórych przypadkach może być ciężka. Zmiany obserwowane w gruczole krokowym również mogą się wycofać po usunięciu guza wydzielającego estrogeny. Psy ze skrętem jądra mogą wymagać ustabilizowania stanu klinicznego przed zabiegiem, jednak z reguły operacja jest przeprowadzana w trybie pilnym. Tacy pacjenci odczuwają ogromny ból brzucha, a ich stan może się w bardzo szybkim tempie pogorszyć. Metody usuwania zatrzymanego jądra (lub jąder) Standardowo jądra zatrzymane w jamie brzusznej usuwane są poprzez nacięcie w linii pośrodkowej (najczęściej przy wnętrostwie obustronnym) lub nacięcie po jednej ze stron napletka. Obecnie coraz szerzej dostępne stają się techniki laparoskopowe lub metody wspomagane laparoskopowo, które umożliwiają usunięcie jąder wewnątrzbrzusznych przez znacznie mniejsze nacięcia. Jądra zmienione nowotworowo również mogą być usunięte laparoskopowo, chociaż jeśli guz jest bardzo duży, zalecana jest otwarta laparotomia. Zalety laparoskopii: minimalna inwazyjność i traumatyzacja tkanek podczas zabiegu usuwania jąder z jamy brzusznej, co zmniejsza uraz tkanek oraz prawdopodobnie ból pooperacyjny oraz powikłania w gojeniu ran w porównaniu z otwartą laparotomią, jeśli lokalizacja zatrzymanego jądra jest trudna, badanie laparoskopowe tylnej części jamy otrzewnej oraz wejścia do pierścieni pachwinowych zapewni doskonałą wizualizację i może pomóc w wykluczeniu rozpoznania wnętrostwa brzusznego. Dzięki temu ograniczy się lub wyeliminuje jatrogenne uszkodzenia tkanek i struktur, które w niektórych przypadkach przypisuje się niedostatecznemu uwidocznieniu podczas wykonywania laparotomii. Opieka po zabiegu Opieka po zabiegu Większość pacjentów, poddawanych zabiegom usunięcia zatrzymanego jądra dobrze sobie radzi po operacji. Jednakże, jeśli operacja jest przeprowadzana z powodu obecności nowotworu jądra lub jego skrętu, okres rekonwalescencji może być dłuższy i może wymagać nasilonej opieki pooperacyjnej. Diagnoza: wnęter. I co dalej? Każdy pies, u którego w wieku 6-8 miesięcy stwierdza się brak jednego lub obu jąder w worku mosznowym powinien zostać poddany kastracji chirurgicznej. Trzy główne powody, dla których należy wnętra poddać kastracji chirurgicznej: Względy etyczne. Wskazania medyczne. Konsekwencje hodowlane. Głównym powodem etycznym, przemawiającym za usunięciem jąder jest możliwość przekazania tej cechy potomstwu. Jednak istnieją także inne, nie mniej ważne, przesłanki medyczne, dla których należy usunąć gonady. Są one następujące: Nowotwory jąder. Pojawiają się one zwykle po ukończeniu roku życia psa. W tym czasie zatrzymane jądro ulega degeneracji i może stać się miejscem rozwoju nowotworu. Samce, u których doszło do zatrzymania jądra są 14 razy bardziej narażone na rozwój guza jądra. Najczęstsze nowotwory jąder u psów to: guzy z komórek Leydiga, nasieniaki i guzy z komórek Sertoliego. Przerzuty są rzadkie, jednak sertolioma może czasem rozprzestrzeniać się na pachwinowe węzły chłonne. Ponad 50% guzów z komórek Sertoliego stwierdzana jest właśnie w niezstąpionym jądrze u psów wnętrów. Sertolioma jest drugim najczęściej występującym nowotworem jąder u tego gatunku. Zmiany zachowania, w postaci: hiperseksualizmu (wzmożonego popędu płciowego wraz z chęcią zaspokajania go), pobudliwości, drażliwości, nerwowości, u niektórych zwierząt agresywności. Obniżona lub zmieniona płodność. Jądra zatrzymane w jamie brzusznej produkują testosteron, ale nie wytwarzają plemników. W prawidłowych warunkach jądra znajdują się w worku mosznowym, gdzie temperatura jest w przybliżeniu 2-3°C niższa, niż ciepłota wewnętrzna ciała. Gdy jądra uległy zahamowaniu w procesie zstępowania, są one stale poddawane podwyższonej temperaturze. Jest ona przyczyną upośledzenia spermatogenezy. Zatem takie zatrzymane jądro staje się „bezpłodne”, a dodatkowo wzrost temperatury stymuluje u niektórych zwierząt steroidogenezę. U psów tych dochodzi do nadmiernego wytwarzania testosteronu, które może być odpowiedzialne zarówno za zmniejszenie spermatogenezy w drugim jądrze (poprzez centralny mechanizm sprzężenia zwrotnego), jak i modyfikacje behawioralne, charakteryzujące się nadmiernym popędem płciowym, pobudzeniem, a czasem zwiększoną agresją. W pierwszym roku życia psa-wnętra z jednym jądrem ektopowym płodność może być zachowana. Z kolei u zwierząt, u których zatrzymane są oba jądra szybko stają się bezpłodne. Ważne jest, by zrozumieć, iż objawy behawioralne związane z wnętrostwem są trudne do kontrolowania, a w wielu przypadkach kastracja wcale nie rozwiązuje problemu. Często jest ona już nieskuteczna. Z tego, oraz z powodów wcześniej opisanych, każdy pies, u którego doszło do zatrzymania jądra lub jąder powinien zostać wykastrowany; często kastracja jest zalecana jeszcze przed pojawieniem się objawów klinicznych (a więc przed okresem dojrzewania). Jeśli istnieje jakiekolwiek ryzyko, że taki pies może pokryć sukę, drugie, prawidłowe jądro również zaleca się usunąć lub przeprowadzić zabieg wazektomii. Zwiększone ryzyko skrętu powrózka nasiennego. Skręt jądra jest stanem nagłym, na szczęście stosunkowo rzadko występującym u pacjentów weterynaryjnych. Notowany jest najczęściej u wnętrów, zwłaszcza w przypadku zmienionych nowotworowo, powiększonych jąder, znajdujących się w jamie brzusznej. W procesie tym dochodzi do skręcenia jądra wokół osi horyzontalnej, co powoduje zamknięcie głównych naczyń krwionośnych, masywne krwawienia do miąższu jądra, niedokrwienie, a ostatecznie martwicę gonady. U zwierzęcia obserwowany jest bardzo ostry ból brzucha, któremu towarzyszy ostrożny, powolny i sztywny chód. Mogą pojawić się wymioty. Wnętrostwo może być także związane z występowaniem innych wad wrodzonych, między innymi: przepukliną pachwinową, przepukliną pępkową, zwichnięciem rzepki, zaburzeniami dotyczącymi napletka i prącia. Wnętry jednostronne są płodne i często odznaczają się normalnym popędem płciowym, mogą więc przekazywać wadę kolejnym pokoleniom. Im starszy pies, tym szansa na zstąpienie jąder jest mniejsza, prawdopodobieństwo zstąpienia jąder u rocznego psa jest nikłe. Konsekwencje wnętrostwa w odniesieniu do całej hodowli oraz perspektyw, które wiązano z psem są chyba najbardziej odczuwalne i bolesne dla hodowców. Są one następujące: Wnętrostwo, niezależnie od tego, czy jest jednostronne, czy obustronne, jest wadą dyskwalifikującą psa z hodowli. Taki pies otrzyma metrykę, a później rodowód, potwierdzający jego przynależność do danej rasy, jednak stwierdzenie wnętrostwa musi zostać zaznaczone w protokole kontroli miotu. Pies taki jest wykluczony z hodowli, wystaw odbywających się pod patronatem Międzynarodowej Federacji Kynologicznej (FCI), a także z imprez, organizowanych przez Polski Związek Łowiectwa (PZŁ). Problem dotyczy także psów, które już uzyskały kwalifikację hodowlaną, ale u ich potomstwa często pojawiają się szczeniaki z tą anomalią. W takiej sytuacji, jeśli w miocie pojawiają się wnętry, to z hodowli powinni zostać wycofani oboje rodzice, a jeśli wnętrostwo pojawia się także u innych spokrewnionych psów, wówczas całe rodzeństwo powinno zostać wykluczone z hodowli. Jednak wskazany jest rozsądek w eliminowaniu cennego psa; pojawienie się jednego wnętra w miocie nie musi od razu oznaczać likwidacji hodowli. Rokowanie Rokowanie jest dobre, jeśli ektopowe jądro zostało usunięte jeszcze przed pojawieniem się jakichkolwiek problemów. Perspektywa długoterminowa u psów wykastrowanych z powodu skrętu jądra jest ostrożna do dobrej. Zapobieganie wnętrostwu Zmniejszenie występowania wnętrostwa powinno obejmować próbę wyeliminowania narażenia ciężarnych samic na czynniki środowiskowe, mogące działać estrogennie lub antyandrogennie lub w jakikolwiek inny sposób toksycznie. Nie jest to łatwe zadanie, ponieważ większość takich ekspozycji jest niezamierzona i nieznana. Istnieją jednak mocne dowody na to, że zmieniony rozwój płodu może wystąpić już przy takich stężeniach estrogenów lub środków antyandrogennych, które nie powodują jeszcze uszkodzenia matki lub innych dorosłych. Równoczesne narażenie na niskie stężenia kilku czynników tego samego typu (np. estrogenów) może doprowadzić do nakładania się uszkadzającego działania tych substancji na tkanki płodu w krytycznym momencie jego rozwoju. Idealnie byłoby, gdyby jednostronne wnętry nie były przekazywane do rozrodu, ponieważ istnieje duże ryzyko, że cecha ta zastanie przekazana potomstwu. Określenie rzeczywistego ryzyka wystąpienia wnętrostwa w miotach pochodzących od wnętra lub ojca, a także rodzeństwa jest trudne i kosztowne. Pewne jest, że krzyżowanie wsobne zwiększa częstość występowania wnętrostwa. Niedopuszczalne są praktyki usuwania zatrzymanego jądra u cennego reproduktora, protezowania, a następnie kontynuowania używania go do rozrodu. Leczenie hormonalne w mojej opinii powinno być stosowane wyłącznie ze względów medycznych. Absolutnie karygodne jest „sztuczne” ściąganie jąder w celu ukrycia tak poważnej wady, a następnie przeznaczanie samca do rozrodu. Takie postępowanie jest nie tylko niemoralne, ale jest po prostu zwykłym, ordynarnym oszustwem. Zalecane jest także eliminowanie rodziców i rodzeństwa z hodowli, jeśli przypadki wnętrostwa obserwowane są często w miotach.} Nadmierne wylizywanie łap przez psa jest niespecyficznym objawem, a podłoże takiego zachowania może być fizycz A:Anna Babst Pies; Mam psa; Zrozumieć psa; Wysunięte prącie u psa — co oznacza i jak leczyć? Wysunięte prącie u psa to reakcja fizjologiczna na podniecenie lub zdenerwowanie. Co robić, jeśli prącie nie c Budowa anatomiczna psa to zagadnienie, które interesuje przede wszystkim specjalistów – lekarzy weterynarii, zootechników czy kynologów. Tymczasem podstawowe informacje na temat anatomii psa są niezbędne także dla opiekunów. Jeśli dysponujesz odpowiednią wiedzą, masz szansę na szybkie i wczesne wyłapanie symptomów potencjalnej choroby. Anatomia psa – podstawowe informacje Anatomia psa jest elementem studiów weterynaryjnych. Ta dziedzina weterynarii skupia się szczegółowo na budowie ciała zwierzęcia wraz ze wszystkimi układami i narządami wewnętrznymi. Anatomię dzielimy na topograficzną i opisową. Pierwsza określa położenie poszczególnych organów, kości i mięśni względem siebie. Druga z kolei skupia się na ich działaniu i budowie. Kościec psa – budowa układu kostnego Swoistym rusztowaniem psiego organizmu jest jego szkielet. Najczęstsze problemy z układem ruchu u psów to dysplazja stawów biodrowych i łokciowych. Schorzenie to znacznie upośledza swobodę ruchu zwierzęcia i jest bardzo bolesne, dlatego jego profilaktyka ma ogromne znaczenie. Starsze zwierzęta mogą zapadać także na dyskopatię i inne schorzenia kręgosłupa. Kręgosłup Kręgosłup psa składa się z siedmiu kręgów szyjnych, trzynastu kręgów piersiowych, siedmiu kręgów w odcinku lędźwiowym i trzech kręgów kości krzyżowej. Liczba kręgów ogonowych jest zróżnicowana, jednak standardowo jest ich około dwudziestu. Czaszka Psia czaszka składa się ze: szczęki,kości czołowej,kości łzowej,kości podniebiennej,kości jarzmowej,kości nosowej,kości ciemieniowej,kości siekaczowej,kości międzyciemieniowej, kości skroniowej,kości potylicznej,żuchwy. Zęby Dorosły pies ma w sumie 42 zęby. W szczęce: 2 kły,6 siekaczy,4 przedtrzonowce,2 trzonowce. W żuchwie: 2 kły,6 siekaczy,4 przedtrzonowce,3 trzonowce. Najbardziej pożądany jest zgryz nożycowy. U psów pasterskich prawidłowy jest tak zwany zgryz kleszczowy. Psy tak jak ludzie także mogą mieć wady zgryzu – na przykład tyłozgryz lub przodozgryz (typowy dla ras brachycefalicznych). Żebra Zdrowy pies powinien mieć 13 par żeber, które chronią narządy wewnętrzne. 9 par łączy się z mostkiem, a 4 pozostałe tworzą łuk żebrowy. Rola żeber jest bardzo ważna – chronią delikatne organy wewnętrzne przed uszkodzeniami mechanicznymi. Miednica Miednica psa składa się ze zrośniętych ze sobą kości: łonowej,kulszowej,biodrowej. Miednica łączy kręgosłup z tylnymi kończynami dolnymi. Jej zadaniem jest ochrona wrażliwych narządów wewnętrznych – przede wszystkim pęcherza i jelit. Oczywiście wielkość i długość poszczególnych kości są uwarunkowane kwestiami rasowymi oraz osobniczymi cechami danego psa. Działanie poszczególnych narządów wewnętrznych odpowiada za zachowanie funkcji życiowych zwierzęcia. Pod tym względem budowa psa nie różni się zbytnio od budowy człowieka. Narządy mają inne rozmieszczenie, ale spełniają te same funkcje: Tchawica – zbudowana z tkanki chrzęstnej, odprowadza powietrze do płuc. Płuca – zbudowane z pęcherzyków płucnych znajdują się w klatce piersiowej psa. Ich zadaniem jest przeprowadzanie wymiany gazowej. Serce – pompuje krew do wszystkich organów ciała. U dużych psów bije 80 razy na minutę, a u mniejszych ras około 120 razy na minutę. Żołądek – u psów – neutralizuje toksyny i reguluje gospodarkę wodą. To największy gruczoł w organizmie psa. Śledziona – znajduje się tuż pod – usuwają końcowe produkty przemiany materii, są odpowiedzialne za zachowanie równowagi płynów w organizmie psa. Jelita – składają się z dwunastnicy, jelita czczego, jelita biodrowego oraz okrężnicy. To najdłuższy element układu pokarmowego u psa. Pęcherz moczowy i moczowody – dzięki nim mocz wydalany jest z organizmu razem z toksycznymi substancjami. Układ rozrodczy psa Budowa układu rozrodczego psa, jak u wszystkich ssaków, uzależniona jest od płci. W przypadku suk składa się on ze: sromu, pochwy,szyjki macicy,trzonu i rogów macicy,jajowodów,jajników. U psa z kolei budowa wygląda następująco: napletek,prącie,moszna,jądra,prostata,nasieniowód. W czasie zabiegu kastracji u suk usuwane są wszystkie przydatki razem z macicą i jajnikami. Zabieg ten często mylony jest ze sterylizacją, która polega wyłącznie na podwiązaniu jajowodów. Zewnętrzna budowa anatomiczna psa Głowa psa składa się z następujących elementów: czoło, guz potyliczny,nasada ucha,stop,kufa,trufla nosowa,wargi,fafle,żuchwa. Spośród elementów szyi, tułowia i podbrzusza wyodrębniamy: podgardle,kark,kłąb,grzbiet,lędźwie,nasadę ogona,ogon,słabiznę,brzuch,przedpiersie,klatkę piersiową,rękojeść mostka,łopatkę. W skład budowy kończyn psa wchodzą: udo, podudzie,pięta i guz piętowy,śródstopie,łapa,kolano,łokieć,nadgarstek,śródręcze,przedramię. Dlaczego warto znać budowę ciała psa? Poszczególne elementy budowy ciała psa mogą wydawać się mało istotne z perspektywy standardowego opiekuna. Tymczasem znajomość podstawowej anatomii swojego czworonoga może pomóc ci w niejednej kryzysowej sytuacji. Znajomość anatomii swojego zwierzęcia jest ważna nie tylko pod względem emocjonalnym. Jeśli będziesz miał pełną wiedzę na jej temat, szybciej zareagujesz, kiedy zajdzie w niej jakaś zmiana. Anatomia psa – podsumowanie Budowa anatomiczna psa na poziomie akademickim jest bardzo skomplikowana. Opanowanie podstawowej budowy ciała czworonoga nie powinno jednak być dla ciebie szczególnie trudnym zadaniem. Role poszczególnych narządów wewnętrznych czy budowa kośćca psa to elementarna wiedza, która z pewnością przyda się każdemu opiekunowi.

Część bezgroczułowa oraz okolica gruczołów wypustowych są ograniczone do okrężnej strefy błony śluzowej wokół ujścia wypustowego. Kot. Ma kształt litery C, ale węższe światło niż u psa. Wcięcie kątowe jest głębokie. Rozmieszczenie gruczołów błony śluzowej takie jak u psa. Świnia.

Strona główna > Zwierzoblog > Guz weneryczny u psów (mięsak weneryczny (TVT)) – sposób rozprzestrzeniania i objawy Nowotwór to patologiczna tkanka, która powstaje przez niewłaściwy podział komórek. Jednak czy wiesz, że Twój pies może się nim zarazić poprzez kontakt z innym przedstawicielem swojego gatunku? Jednym z takich nowotworów jest guz weneryczny u psów. Dotyczy on głównie młodych zwierząt w okresie reprodukcyjnym niezależnie od płci czy rasy. Dowiedz się, w jaki sposób się rozprzestrzenia i jakie daje objawy. Guz Stickera, TVT, czyli Trasmissible Venereal Tumor lub ziarniniak weneryczny – takie określenia można spotkać na jednego z najbardziej znanych nowotworów narządów płciowych. Jego popularność wynika przede wszystkim z jego łatwego sposobu rozprzestrzeniania się między zwierzętami, zwłaszcza młodymi i aktywnymi seksualnie. Jednak to nie jedyne jego cechy charakterystyczne. Guz weneryczny u psów – jak dochodzi do zakażenia? Ziarniniak weneryczny jest przenoszony głównie drogą płciową zazwyczaj podczas kopulacji. Dlatego uważa się, że jego głównymi roznosicielami są męskie osobniki. Dlatego jest to choroba, która często występuje w gorących klimatach, tam gdzie nie ma kontroli nad rozrodczością psów oraz w schroniskach. Jednak nie zawsze musi dochodzić do aktu seksualnego, aby zwierzę się zaraziło. Wystarczy, że pies poliże lub dotknie guza. Oznaki zakażenia pojawiają się niezwykle szybko. Już po 60 dniach od kontaktu z nosicielem u 90% chorych zwierząt rozwijają się wszystkie objawy kliniczne. Objawy guza Stickera u psów – po czym rozpoznać psi nowotwór narządów płciowych? Boisz się, że Twój pies zaraził się guzem wenerycznym? Pamiętaj, że nowotwór obejmuje głównie prącie lub napletek (u osobników męskich) i pochwę lub wargi sromowe (u suk). Rzadziej zmiany mogą wystąpić na nosie lub kufie. Ich rozpoznanie jest bardzo łatwe. Guz zazwyczaj ma kształt kalafiora i może osiągać wymiary od kilku milimetrów do nawet kilku centymetrów. Może występować samodzielnie lub w grupach, mieć ubytki, krwawić lub kruszyć się. Towarzyszą mu często: tymczasowy lub stały wypływ płynu surowiczego podbarwionego krwią z prącia lub przedsionka pochwy,obrzęk napletka,nietypowe oddawanie moczu lub problemy z mikcją. Pies może także intensywnie wylizywać sobie okolice narządów płciowych w tym czasie. Oprócz tych objawów, zazwyczaj nie występują inne oznaki typowe dla nowotworów, jak pogorszenie stanu zdrowia lub wyników krwi, pod warunkiem, że choroba nie trwa długo i nie doszło do zakażenia lub przerzutów na inne narządy. Leczenie guza wenerycznego u psa – czy zwierzę ma szansę wyzdrowieć? Ziarniniak weneryczny jest specyficznym guzem, który nie wywołuje w organizmie natychmiastowej odpowiedzi immunologicznej. Układ odpornościowy "zauważa" obecność jego komórek dopiero po pewnym czasie i przez co możliwa jest spontaniczna remisja choroby bez wsparcia specjalistów. Jednak czekanie na ustąpienie choroby jest dość ryzykownym zachowaniem. Korzystniej jest podjąć odpowiednie leczenie. Niektóre z nich gwarantują nawet 95% sukcesu. Jedną z podstawowych metod jest wycięcie guza razem ze zdrowymi tkankami. Jednak badania wykazały nawrót choroby od 20 do 60% przypadków. Skuteczniejsza jest chemioterapia z użyciem winkrystyny lub jako połączenie z doksorubicyną. W rezultacie remisji ulega od 90 do 95% przypadków. Co ciekawe, po wyleczeniu lub remisji, zwierzęta mogą normalnie się rozmnażać bez ryzyka zakażenia. Jeśli zauważyłeś zmiany na narządach płciowych swojego pupila, nie zwlekaj, tylko odseparuj go od innych zwierząt i jak najszybciej umów się na wizytę. Dzięki temu zapobiegniesz rozprzestrzenianiu się tej bolesnej choroby i uchronisz przed nią inne czworonogi! Literatura: Ververidis Boscos Zakaźny guz weneryczny (TVT) i bruceloza psów – subtelne zagrożenieRogers Walker Dillon Transmissible venereal tumor: a retrospective study of 29 cases Autor Ostatnie wpisy

Można z łatwością doprowadzić do obrażeń u obu psów, ponieważ prącie psa jest we wzwodzie, a u suki występuje skurcz mięśni. Nie należy mylić faktycznej kopulacji z chwilowym „kryciem”. Prawdziwy akt kopulacji może trwać do 30 minut i u wielu ludzi może wywoływać zażenowanie. Czy suki przechodzą menopauzę?

Drukuj Strony: [1] 2 3 4 Do dołu Wątek: Wirusowe zapalenie napletka u psa (Przeczytany 22391 razy) Witam,Panie weterynarz stwierdziła u mojego psa wirusowe zapalenie napletka. Ma on na nim pewnego rodzaju grudki czy krostki. Pies badanie krwi i moczu ma ok. Nie ma np krwiomoczu, ale czasami spadnie mu kilka kropli krwi, mniej lub bardziej czerwonej. Jak dla mnie to chyba jest zapalenie nie napletka ale całego prącia, bo jest ono trochę obrzmiałe, zaczerwienione i na nim całym widać te grudki czy pęcherzyki. Według wet tego się nie leczy antybiotykiem. Mam to przemywać vagosanem - jest to mieszanka ziołowa do przemywania okolic intymnych i do łagodnych stanów zapalnych. Czy miał któryś z Waszych psów podobny problem? Zapisane Mój pies miał problem ale nie na tle wirusowym tylko użarła go nas do przemywania prącia i przestrzeni podnapletkowej używałam prepusolu,a jest to srodek silniejszy w działaniu od dziwne to stwierdzenie o wirusowym zapaleniu napletka a następnie podawanie wyłącznie leków łagodzących objawy,zwłaszcza,ze nie napisałaś,ze pies przyjmuje przy okazji leki p/wirusowe ( w ogole jaki wirus stwierdził wet?) a dodatkowo piszesz o pojawiającej się mimo to krwi w moczu ( czy na pewno w moczu? skąd te krople?)Proponowałabym konsultację u innego weta. Zapisane Dariex, pies nie przyjmuje leków przeciw wirusowych. Wet nie stwierdził jaki to wirus. Krew nie jest w moczu - badanie moczu jest ok. Krew pochodzi prawdopodobnie z tego stanu zapalnego prącia czy napletka. Dodam tylko, że pies raz w tygodniu dostaje zastrzyk ze sterydem na stawy, bo ma już 13 lat. Zapisane Jesli prącie czy napletek jest w takim stanie,ze krwawi to o poważniejszą infekcję nie ziółkami tylko łagodzi objawy doraźnie ale nie wet mówił coś o tym dlaczego nie ma poprawy?Ja bym na prawdę sugerowała konsultację z innym lekarzem,aby podjął konkretne kroki w się męczy,to na pewno nie jest dla niego przyjemne. Zapisane Wet mówi, że na to nie daje się antybiotyków, tylko płucze np ziołami, a jak to nie pomoże to wtedy jakiś zabieg operacyjny. Ale Jago ma 13 lat i 2 miesiące i w jego wieku operacja? Już sama nie wiem co robić! Chyba pójdę dzisiaj zaraz po pracy do innego weta, bo już się niepokoję. Szczerze mówiąc, to dziwię się, bo jest to naprawdę dobry wet, zawsze pomógł na jelita, teraz chodzę tam, bo Jago ma problemy ze stawami i było ok. Zapisane Może tak. Antybiotyki nie zabijają wirusów, ale stosuje się je przy różnych wirusowych infekcjach, żeby infekcja wirusowa nie przeszła w bakteryjną. Sterydy są białkami, czyli pożywką dla wirusów dlatego w żadnym wypadku sterydu na zmiany wirusowe się nie stosuje, bo to pogarsza i są maści p/wirusowe (takie jak na opryszczkę) i te spokojnie można jaki zabieg operacyjny ma wet na myśli? Otwieranie zainfekowanych miejsc jest bardzo niebezpieczne. Tak jak ropiejących zębów się nie wyrywa. Zapisane Jago,tyle,ze chyba wet sam nie wie z czego wynika ta się zastanów czy gdyby się u Ciebie wdała jakakolwiek infekcja z sączącą się krwią łącznie,to myslałabyś tylko o tym istnieje coś takiego jak leki p/zapalne,bo zdaje się,ze wet zna tylko antybiotyki albo zioła.. Zapisane Czysta krew kapiąca z prącia bardzo często jest objawem powiększonej prostaty. Zapisane Inny weterynarz polecił mi przemywanie nadmanganianem potasu. A jak nie będzie poprawy to przepisze inny specyfik. Mojego Jaga to chyba nie boli, bo ma humor, gra w piłkę i nie interesuje się tym zbytnio. Gorączki nie ma. Dzisiaj też nie zauważyłam krwi. Przemywam to więc mu na zmianę - vagosan i nadmanganian. Poprzedni wet mówiąc o operacji miał na myśli zabieg przyżegania. Zapisane Witam Wszystkich,Chciałam Wam powiedzieć, że dzisiaj wcale nie było widać krwi ! Chyba te płukania coś pomagają! Zapisane Dobrze, że jest poprawa Tylko z tym nadmanganianem uważaj, żeby nie przedobrzyć. Sama sobie kiedyś tak narobiłam chciałam, żeby się wszystko szybko wygoiło i roztwór robiłam za mocny - popaliłam skórę. Zapisane Etna,bardzo słuszna uwaga,faktycznie za mocny roztwór może poparzyć... Zapisane I to jeszcze w takim miejscu Zapisane Zapisane Jestem chemikiem, więc wiem co może narobić nadmanganian . Uważam bardzo!!! Pies nie był kastrowany. Dalej nie widać krwi ! Zapisane Drukuj Strony: [1] 2 3 4 Do góry

Jest to zaburzenie, w przebiegu którego dochodzi do wzwodu prącia trwającego ponad 4 godziny, niezwiązanego z podnieceniem płciowym. Jego skutkiem jest wyschnięcie śluzówki, wystąpienie obrzęku, nadżerek i owrzodzeń, a w skrajnych przypadkach może dojść do martwicy prącia.

Budowa zewnętrzna narządów płciowych mężczyzny: a – moszna (scrotum), b – trzon prącia (corpus penis), c – żołądź (glans penis), d – napletek (preputium) Prącie (łac. penis, pot. członek) – narząd kopulacyjny u samców ssaków, a także wielu gadów oraz niektórych ptaków (kazuary, strusie, kaczki). Osobny artykuł: prącie człowieka. Budowa Prącie (łac. penis a. membrum virile) jest narządem homologicznym żeńskiej łechtaczki. U mężczyzn przez prącie przebiega ostatni odcinek cewki moczowej, której ujście znajduje się na szczycie żołędzi prącia. Składa się z dwóch równoległych ciał jamistych oraz ciała gąbczastego tworzącego żołądź prącia (glans penis) oraz tzw. opuszkę. Ciało gąbczaste (corpus spongiosum penis) osłania również biegnącą przez prącie cewkę moczową. Prącie charakteryzuje się zdolnością do erekcji. Wyróżniamy nasadę oraz część ruchomą. Nasada przytwierdzona jest odnogami ciał jamistych do kości łonowych i kulszowych. Część ruchoma prącia zakończona jest żołędzią. Skóra prącia leży na luźnej tkance podskórnej i dlatego łatwo zsuwa się w trakcie erekcji. Ponad żołędzią skóra tworzy zdwojony fałd – napletek. Prącie unaczyniają: tętnica grzbietowa prącia i tętnica głęboka. Z żył powierzchniowych krew odpływa do żyły grzbietowej prącia, z żył głębokich zaś do splotu sromowego[1][2]. Rozmiary penisa Istnieje szeroko rozpowszechnione przekonanie, że długość penisa u mężczyzny ma bezpośredni związek z jego sprawnością seksualną oraz satysfakcją partnerki podczas stosunku płciowego. Seksuolodzy zaprzeczają temu i podają, że długość normalnego penisa w czasie spoczynku wynosi 6–10 cm, a podczas wzwodu (erekcji) 11–16 cm[potrzebny przypis], podczas gdy głębokość pochwy to średnio 10 cm. Notuje się również długość nieprzekraczającą 7 cm (mikropenis[3]), jak i przekraczającą 30 cm[potrzebny przypis], aczkolwiek są to bardzo rzadkie przypadki. Naczynia prącia Żyły głębokie prącia mają bardzo skomplikowaną budowę; jest to ważne przy próbie podwiązania tych naczyń podczas operacji chirurgicznych[4]. Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją. Choroby, wady i urazy prącia choroba Peyroniego kłykciny kończyste opryszczka priapizm stulejka załupek rak prącia złamanie prącia spodziectwo wierzchniactwo Przeszczep W 2005 roku w Chinach przeprowadzono pierwszą na świecie operację przeszczepienia penisa, która mogła być zakwalifikowana jako udana, ale po dwóch tygodniach pacjent zażądał usunięcia przeszczepu z powodu problemów psychologicznych swoich i jego żony[5]. W marcu 2015 roku wydział medyczny Uniwersytetu w Stellenbosh w Republice Południowej Afryki poinformował o przeprowadzeniu w grudniu poprzedniego roku we współpracy ze szpitalem Tygerberg w Kapsztadzie pierwszej na świecie udanej transplantacji penisa u 21-letniego pacjenta, który trzy lata wcześniej musiał przejść zabieg jego amputacji z powodu komplikacji po obrzezaniu. W wyniku zabiegu pacjent odzyskał wszystkie funkcje w przeszczepionym organie[6]. Heraldyka W heraldyce penisy są stosowane w herbach: patrz np. vilené we francuskim blazonie[7], są wtedy często kontrastowo ubarwione[8]. Niedźwiedź w herbie Appenzell jest przedstawiony z penisem, a pominięcie tej cechy było postrzegane jako poważna zniewaga. W 1579 r. drukarz kalendarza w Saint Gallen zapomniał go dodać, co doprowadziło Appenzell na skraj wojny z Saint Gallen[9]. Do 2007 r. lew w herbie Nordic Battlegroup miał penisa, ale w 2007 r. dowódca zdecydował, że penis lwa musi zostać usunięty, w kontekście wykorzystywania seksualnego w strefach działań wojennych na świecie. Jednak decyzja ta została zakwestionowana przez niektórych szwedzkich heraldyków, w tym artystę heraldycznego Vladimira Sagerlunda, który argumentował, że herby zawierające lwy bez penisa były historycznie nadawane tym, którzy zdradzili szwedzką koronę[10]. Galeria Prącie u osła Prącie u słonia Zobacz też prącie człowieka fallicyzm kość prącia mit fallocentryczny układ moczowo-płciowy Przypisy ↑ Fizjologia człowieka z elementami fizjologii stosowanej i klinicznej - Władysław Traczyk, Andrzej Trzebski, PZWL, [dostęp 2021-01-12]. ↑ Anatomia człowieka tom II - Adam Bochenek, Michał Reicher, PZWL, [dostęp 2021-01-12]. ↑ Cheywen, Français : micropénis, sierpień 2008 [dostęp 2020-03-28]. ↑ Li J., Huang J., Yu XC. [Applied anatomical study of the penile deep venous system]. „Zhonghua nan ke xue = National journal of andrology”. 14 (10), s. 893–5, październik 2008. PMID: 19157097. ↑ Weilie Hu, Jun Lu, Lichao Zhang, Wen Wu i inni. A preliminary report of penile transplantation. „European Urology”. 50 (4), s. 851–853, 2006. DOI: PMID: 16930814 (ang.). ↑ Chris Bateman, World's first successful penis transplant at Tygerberg Hospital , „SAMJ: South African Medical Journal ”, 105 (4), 2015, s. 251-252, DOI: PMID: 26294859. ↑ Oxford University, Armorial général: précédé d'un dictionnaire des termes du blason, G. B. van Goor zonen, 1884 [dostęp 2021-01-09] (fr.). ↑ Sex in Heraldry, [dostęp 2021-01-09]. ↑ Bernhard Grzimek, Grzimek's Animal Life Encyclopedia, Van Nostrand Reinhold Company, 1972 [dostęp 2021-01-09] (ang.). ↑ "Heraldists want penis reinstated on military badge", [dostęp 2021-01-09]. pde

Wysokość psa to nic innego jak wysokość psa w kłębie, a zatem długość od podstaw łap do grzbietu, w linii prostej. Jak zmierzyć psa do ubranka. Aby dobrać ubranko do rozmiarów pupila, zmierz go dokładnie i zapisz wymiary bez zapasu, a następnie porównaj je z wymiarami podanymi przez producenta ubranka dla psa. Ostatnia aktualizacja 7 maja 2022 r. Przez Weterynarze dla psów Smegma u psów, objawy i leczenieCo to jest smegma psa?Co powoduje smegma psa?Czy obszar prywatny mojego psa jest zainfekowany?Dlaczego mój pies liże swoją strefę prywatną?Dlaczego krew zawsze wypływa z prywatnej strefy mojego psa?Dlaczego strefa prywatna mojego psa jest zablokowana?Czy obszar mojego psa jest spuchnięty?Jaka jest wysypka na prywatnym obszarze mojego psa?Niektóre pasożyty lub infekcje skóry mogą również powodować wysypkę na napletku psa w obszarze to za guz, guzek lub narośl na prywatnym obszarze mojego psa?Istnieje wiele potencjalnych przyczyn. Oprócz:Pies Smegma i objawy infekcjiCzy Smegma jest problematyczna?Leczenie psa SmegmaJak czyścić psa Smegma w domu?Kiedy pies Smegma się zatrzymuje?Podsumowanie podsumowaniaCo powoduje psa Smegma? Smegma u psów, objawy i leczenie Pies smegma to dziwne uczucie dla miłośników zwierząt domowych i właścicieli psów, zwłaszcza gdy zauważą to na prywatnej przestrzeni swojego psa. Mimo to ważne jest, aby wiedzieć, jaki rodzaj psiej smegma wpływa na twojego psa. Co więcej, taki stan daje miłośnikom zwierząt i właścicielom psów dziwne uczucie, zwłaszcza gdy zauważą go na prywatnym terenie swojego psa. Mimo to bardzo ważne jest, aby wiedzieć, co to jest i jakiego rodzaju doznania lub podrażnienia przechodzi twój pies. Przyjrzyjmy się więcej na temat metod czyszczenia, leczenia i zapobiegania smegmie dla psów. Co to jest smegma psa? Dog Smegma to substancja składająca się z oleju i martwych komórek skóry oraz żółtej lub zielonej ropy, która czasami może wyciekać z prywatnego obszaru psa. Chociaż to wyładowanie jest normalne i rzadko jest powodem do niepokoju, możesz sprawdzić u weterynarza, czy Twój zwierzak stale liże okolice narządów płciowych. Po pierwsze, aby określić, kiedy coś poszło nie tak, ważne jest, aby wiedzieć, czego się oczekuje, jeśli chodzi o prywatną strefę Twojego psa. Załóżmy jednak, że twój pies regularnie liże okolice narządów płciowych, zwłaszcza jeśli nie jest wykastrowany. W niektórych sytuacjach bardziej wskazane jest zabranie psa do najbliższego lekarza weterynarii w celu zbadania przez niego. Co powoduje smegma psa? Po zewnętrznej stronie prywatnej części twojego psa znajdziesz cienką zewnętrzną warstwę zwaną pochewką - skórę i inne tkanki otaczające obszar prywatny, jeśli nie do góry. Jedną rzeczą, którą musimy zrobić, jest to, że zdrowy pies prywatny jest zarówno różowy, jak i może być czerwonawy. Spowodowane jest to głównie zakryciem błony śluzowej na prywatnej powierzchni psa. Czasami, na początku napletka na końcu prywatnego obszaru psa, może zbierać się niewielka ilość żółtego płynu lub zielonkawa i kolorowa wydzielina. Jest znany jako smegma i jest bardzo powszechny u zdrowych psów. Czy mój pies? Teren prywatny zainfekowany? Właściciele zwierząt często martwią się, że prywatna strefa ich psa jest zainfekowana. Czasami to, co możesz pomyśleć, że jest ropą – oznaką infekcji – to po prostu normalna smegma. Nawet zdrowe psy wytwarzają zaskakującą ilość smegmy i często liżą swoje prywatne okolice, aby ją usunąć. Jednak drenaż z napletka i nadmierne lizanie są również najczęstszymi objawami infekcji prącia i/lub pochewki, więc ustalenie, co jest normalne i potencjalnie problematyczne, może być trudne. Nie wahaj się, aby zawsze umówić się na wizytę u lekarza weterynarii, jeśli: Twój pies liże swoją strefę prywatną częściej niż zwykle Twój pies wydaje się niespokojny lub w inny sposób chory. Wyładowanie z jego prywatnego obszaru zwiększyło się lub zmieniło kolor. Dlaczego mój pies liże swoją prywatność obszar? Pies od czasu do czasu liże swoją strefę intymną, aby utrzymać ją w czystości i zdrowiu, a może po prostu dlatego, że czuje się dobrze. Niektóre psy mogą lizać praktycznie samostymulację w inny sposób, aż do uzyskania erekcji, nawet po wykastrowaniu. Najlepiej przeoczyć to zachowanie, chyba że zauważysz również problemy z prywatnością twojego psa obszar lub zmiany w jego ogólnym stanie zdrowia. Nadmierne lizanie, zwłaszcza związane z objawami, takimi jak zwiększony drenaż, ból lub letarg, może być również oznaką infekcji, urazu lub innych stanów wpływających na infekcję dróg moczowych lub układu rozrodczego psa. Pamiętaj, aby zawsze zadzwonić do weterynarza, jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości. Dlaczego krew zawsze wypływa z prywatnej strefy mojego psa? Widać krew pochodzącą z prywatnej okolicy psa z powodu urazów w okolicy prywatnej lub napletka, stanów wpływających na drogi moczowe (infekcje, guzy, kamienie pęcherza moczowego itp.), Zaburzenia krzepnięcia krwi i choroby gruczołu krokowego. Najbardziej prawdopodobnymi oczywistymi przyczynami krwawej wydzieliny z obszaru prywatnego u niewykastrowanego psa są łagodny przerost gruczołu krokowego (BPH), nienowotworowe powiększenie gruczołu krokowego psa z ekspozycją na testosteron. Weterynarz często może określić, czy pies ma: BPH przez wyczuwanie gruczołu krokowego podczas badania przez odbyt. Spryskiwanie wyleczy większość przypadków psiego BPH. Weterynarz powinien ocenić każdego psa, którego krew pochodzi z jego prywatnego obszaru. Dlaczego mój pies jest prywatny? obszar jest zablokowane? Psy będą miały sporadyczne erekcje, nawet po wykastrowaniu. Jeśli prywatna część Twojego psa w naturalny sposób staje się wzniesiona i widoczna przez pewien czas, ale potem powraca całkowicie zamknięta w napletek a wszystko inne wydaje się być normalne, prawdopodobnie nie masz się czym martwić w tym przypadku. Biorąc to pod uwagę, psy czasami mają uporczywą erekcję lub nie mogą schować obszaru prywatnego do napletka z powodu włosów otaczających obszar prywatny, problemów neurologicznych, choroby prostaty lub nieprawidłowości anatomicznych. Jeśli prywatny obszar Twojego psa jest przebarwione lub wysychają zwykle wilgotne tkanki, natychmiast udaj się z psem do weterynarza. W takich przypadkach bez natychmiastowego leczenia mogą wystąpić trudności z oddawaniem moczu i trwałe uszkodzenie okolic intymnych. Czy mój pies? obszar obszar spuchnięty? Prywatne okolice psa puchną podczas normalnej erekcji. Rozszerzenie Bulbus Gruczoł jest szczególnie zauważalny, ponieważ może powodować powstawanie znacznych guzów po obu stronach podstawy prywatnego obszaru psa. Dopóki spuchnięty obszar prywatny psa powróci do normalnego rozmiaru w ciągu około godziny, a pies wydaje się czuć dobrze w przeciwnym razie, nie jest potrzebne żadne leczenie weterynaryjne. Jeśli jednak obszar prywatny psa pozostaje powiększony przez dłuższy czas lub jeśli zauważysz inne niepokojące objawy, takie jak letarg, słaby apetyt, dyskomfort lub nieprawidłowe wydzielanie z napletka, powinieneś skontaktować się z weterynarzem po poradę. Problemy, takie jak infekcje, urazy i guzy, mogą również powodować obrzęk intymnej części psa. Jaka jest wysypka u mojego psa Teren prywatny? Pokryty skórą napletek otaczający psa Teren prywatny może rozwinąć się wysypka, tak jak każdy inny obszar ciała. Ponieważ napletek dotyka ziemi za każdym razem, gdy pies siada lub kładzie się, często styka się z pewnymi podrażnieniami, alergenami i owadami, które mogą również ugryźć. Niektóre pasożyty lub infekcje skóry mogą również powodować wysypkę na napletku psa w obszarze PRYWATNYM. Kąpiel psa w zimnej wodzie i łagodnym mydle może pomóc, jeśli wysypka u psa rozwinęła się z powodu kontaktu z alergenem lub środkiem drażniącym. Ciężkie wysypki powodują znaczny dyskomfort i utrzymują się dłużej niż jeden dzień lub 2 powinny zostać ocenione przez weterynarza. Co to za guz, guzek lub narośl na prywatnym obszarze mojego psa? Zwykle po obu stronach podstawy psa tworzą się grudki Teren prywatny podczas erekcji. Powinny one zniknąć po zakończeniu erekcji. Nierzadko zdarza się również znaleźć sutki na skórze po obu stronach prywatnego obszaru psa. Inne grudki, guzki/wyrostki, które utrzymują się na lub wokół psa prywatny obszar są zwykle nieoczekiwane. Mogą być związane z urazem, infekcją, obcym materiałem w napletku, stanem zapalnym, torbielami lub guzami. Istnieje wiele potencjalnych przyczyn. Oprócz: 1. Objawy napletka, w tym nowotwór (rak), uraz, ciało obce lub zapalenie okolicy intymnej/napletka (balanoposthitis). 2. Wady cewki moczowej, w tym nowotwór, uraz lub kamienie (kamienie). 3. Wady pęcherza moczowego, w tym infekcje, kamienie, stany zapalne lub nowotwory. 4. Nieprawidłowości w prostacie, w tym prostata (zapalenie gruczołu krokowego), nowotwór, powiększenie (hiperplazja), zakażenie lub zapalenie torbieli lub ropy. 5. Zaburzenia krwawienia, w tym liczba płytek krwi (trombocytopenia) lub zażywanie trutki na szczury (koagulopatia) 6. Nietrzymanie moczu (niezdolność do zatrzymania moczu) Ektopowy moczowód (nieprawidłowo ustawiony) lub dysfunkcyjny zwieracz (tkanka pełniąca funkcję portu regulującego oddawanie moczu) 5. Obecność wydzieliny z napletka jest najczęściej od łagodnego i stosunkowo nieszkodliwego zaburzenia do ciężkiej i śmiertelnej choroby (takiej jak koagulopatia) Pies Smegma i objawy infekcji Spotting Może to być obrzęk lub stan zapalny związany z obszarem napletka/prywatnym Nadmierne lizanie na obszarze prywatnym Wszelkie inne zrzuty Letarg Nagła gorączka Brak apetytu u psa Czy Smegma jest problematyczna?? Smegma psa może czasami być oznaką poważniejszych problemów; Poszukaj nieprzyjemnie pachnących wycieków, obrzęku pęcherza, nadmiernego lizania lub kapania. Nawet jeśli pomylimy niektóre poważne problemy z normalną smegmą, konsekwencje również będą poważne. Każda z tych funkcji może wskazywać na: Infekcja dróg moczowych lub zapalenie pęcherza moczowego. Infekcje bakteryjne. Guzy, urazy lub kamienie w moczu. Alergie wpływające na skórę. Problemy ze zdrowiem reprodukcyjnym. Zaogniony obszar prywatny. Urazy zewnętrzne. Zaburzenia prostaty. JEŚLI W JAKIMKOLWIEK MIEJSCU ZAUWAŻYSZ JAKIEKOLWIEK NIETYPOWE OBJAWY, KTÓRE DOTYCZĄ CIĘ, NALEŻY SKONTAKTOWAĆ SIĘ Z LEKARZEM WETERYNARII JAK NAJSZYBCIEJ. Leczenie psa Smegma W większości przypadków smegma nie wymaga żadnej formy leczenia. Załóżmy jednak, że twój pies stale liże swoje genitalia lub ma obfite upławy. W takim przypadku zawsze powinieneś przebadać swojego psa u weterynarza, który wykona również następujące czynności: Pomoże w przeprowadzeniu pełnego badania fizykalnego Twojego zwierzaka i dołączy pełny i dokładny raport z badania okolicy genitaliów Twojego psa. Przeprowadzi również badania przesiewowe, w tym pełną morfologię krwi, w celu wykrycia infekcji lub stanu zapalnego. Pobierz wydzielinę do cytologii (komórki) i hodowli bakteryjnej. Twój lekarz weterynarii dokona przeglądu prześwietleń brzucha Twojego psa pod kątem nieprawidłowości prostaty. Przeprowadzi również USG, aby dokładniej zbadać brzuch psa. Jak czyścić psa Smegma w domu? Należy zawsze pamiętać, że obserwacja i czystość są kluczowe przed rozpoczęciem czyszczenia psiej smegmy. Jest to zasadniczo uważane za nagromadzenie złych rzeczy wokół jego prywatnego obszaru. Ogólnie rzecz biorąc, bardzo zdrowy pies, który kąpie się na czas i utrzymuje higienę, będzie miał mniejsze szanse na takie odkryto tutaj unikalnej metody czyszczenia, ale; Oto kilka rzeczy, które możesz zrobić, aby wyczyścić wrażliwe części psa. Do rąk można używać miękkich lub chirurgicznych rękawiczek, aby wszelkie bakterie lub infekcje były poza zasięgiem rąk i ciała, jeśli jakiekolwiek bakterie lub infekcje mogą być poza zasięgiem. Weź wilgotną bawełnianą szmatkę, aby wyczyścić przepełniony obszar smegmy od dołu. Użyj chusteczek dla szczeniąt, jeśli są one dostępne, aby wyczyścić dotknięty obszar, lub możesz również użyć chusteczek dla niemowląt. Pamiętaj, aby wziąć miskę pełną letniej wody, aby delikatnie wyczyścić obszar, a pies może nawet poczuć się lepiej, jeśli wlejesz letnią wodę. W przypadku samców delikatnie odsuń pochewkę, aby odsłonić strefę intymną. W przypadku kobiet odciągnij fałdy pochwy. Użyj najlepszej opcji (zwykłej wilgotnej ściereczki, ściereczki dla szczeniąt lub ciepłej słonej wody), aby usunąć przepełnioną smegmę. Dokładnie wypłucz swoje genitalia, ale upewnij się, że żadne chemikalia ani mydła nie przedostaną się do Twojej prywatnej strefy. Delikatnie osusz obszar (użyj czystej lub specjalnej szmatki) Kiedy pies Smegma się zatrzymuje? Pies Smegma jest naprawdę dobry, zwłaszcza podczas stosunku; smegma działa jak smar do regularnych stosunków i tak naprawdę nie powinna całkowicie przestać. Utrzymywanie psa w stanie kastracji w celu zmniejszenia ilości wytwarzanej przez niego sigma jest najlepszym sposobem na uniknięcie budowania smegmy. Aby zapobiec infekcji, niektórzy znaleźli suplement zawierający zieloną herbatę, znaną ze swoich właściwości antybakteryjnych, która może być pomocna, ponieważ zawsze najlepiej jest najpierw zasięgnąć pomocy medycznej i postępować zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii przed zaoferowaniem jakiegokolwiek leczenia. Umów się na wizytę u weterynarza, jeśli masz obawy dotyczące zdrowia Twojego psa Teren prywatny. Podsumowanie podsumowania Co powoduje psa Smegma? Smegma to rodzaj białej, tandetnej i tłustej substancji, która gromadzi się na powierzchni psiej skóry. Można go również znaleźć u innych ssaków, takich jak koty i gryzonie. Główną przyczyną produkcji smegmy są gruczoły łojowe. Po raz pierwszy został odkryty przez holenderski zoolog Coenraad Jacob Temminck w 1838 r. Nazwał go „sperma"Lub"smegma“. W 1839 francuski zoolog Henri Milne-Edwards opisał ją jako „żółtawą wydzielinę”, która składała się z kwasów tłuszczowych, białek i lipidów. Weryfikacja faktów Staramy się dostarczać miłośnikom zwierząt najnowsze cenne informacje z dokładnością i uczciwością. Jeśli chcesz dodać do tego posta lub reklamować się u nas, nie wahaj się dotrzeć do nas. Jeśli zobaczysz coś, co nie wygląda dobrze, Skontaktuj się z nami! Numer referencyjny: Wyświetleń: 21,958

Czas trwania trawienia u psa. “Jak długo trwa ten cały proces?”. Ogólnie rzecz biorąc, potrzeba od 5 do 10 godzin, aby jedzenie opuściło żołądek psa. W jelicie cienkim trwa od 1,5 do 4 godzin, podczas gdy w jelicie grubym może trwać od 7 do 42 godzin.

Proces oogenezy, czyli tworzenia komórek jajowych, zaczyna się juz w życiu płodowym - nasza suczka zanim się urodzi, nosi juz w sobie kilkaset tysięcy "zawiązków" przyszłych komórek jajowych, polowa z nich ulega jednak zanikowi przed osiągnięciem dojrzałości płciowej. Po osiągnięciu dojrzałości płciowej przez sukę następuje dalszy ich rozwój i od tej pory przy każdej cieczce uwalniane sa dojrzale komórki jajowe. W wieku 5 lat zostaje juz tylko około 4500 pęcherzyków pierwotnych, u suki 10-letniej tylko około 500. W miarę zaawansowania rozwoju pęcherzyka jajnikowego (patrz schemat poniżej) we krwi narasta poziom estrogenow, co powoduje stopniowe przygotowanie organizmu suki do krycia i ciąży. Schemat ilustrujący kolejne stadia rozwoju pęcherzyka jajnikowego. Źródło: "Fizjologia zwierząt" praca zb. pod red. prof. dr hab. Tadeusza Krzymowskiego, PWRiL 1998 Estrogeny krążące we krwi powodują wzrost ukrwienia narządów rodnych, zmiany w obrębie pochwy, jajników, macicy, rozrost przewodów mlecznych w gruczole mlekowym oraz pobudzenie metabolizmu białek. tłuszczów, wapnia i fosforu, a także zmiany w sposobie zachowania suki - poszukiwanie samca i przyzwolenie na krycie. Stan gotowości rozrodczej suki przejawia sie silnie w sposobie jej zachowania - występuje silne pobudzenie nerwowe, niepokój, poszukiwanie samca, a wiec wzmożona ruchliwość i zwiększona wraziwosc na feromony samca. Stan najwyższej aktywności płciowej, w czasie którego suka pozwala na krycie, nazywamy ruja (estrus). W czasie trwania rui następuje owulacja, czyli uwolnienie gotowych do zapłodnienia komorek jajowych. Typowa malamucia cieczka trwa około 3 tygodni, w tym ruja przypada na środkowy tydzień. Owulacja występuje z reguły w drugim-trzecim dniu rui. Trzeba jednak cały czas pamiętać, ze sa to pewne wartości średnie - zdarzają sie suki dające sie kryć w pierwszym czy trzecim-czwartym tygodniu cieczki, wiec jeśli chcemy zapobiec niechcianej ciąży, nasza suka musi być pod czujna opieka i poza domem wyłącznie na smyczy przez cały okres cieczki. Suka w okresie rui działa instynktownie i należy sie spodziewać, ze hormony działające na jej mozg wezmą gore nad szkoleniem i posłuszeństwem wobec właściciela. Instynkt rozrodczy jest na tyle silny, ze nawet dobrze wyszkolone i na codzien posłuszne psy i suki wymykają sie spod kontroli właściciela i uciekają. Dlatego nawet najgrzeczniejsza dotąd suka z cieczka musi być wyprowadzana wyłącznie na smyczy. I dlatego niestety zdarza sie, ze psy czując zapach cieczki "głuchną i ślepną", pędzą do suki na oślep nie zważając na wołanie właściciela czy nadjeżdżający właśnie samochód... Jest to zresztą jeden z argumentów przemawiających za kastracja psów nie przeznaczonych do rozrodu, bo o ile sukę można kontrolować dla jej własnego bezpieczeństwa przez cały okres cieczki, o tyle właściciel psa mieszkającego w mieście praktycznie bez przerwy narażony jest na niebezpieczeństwo, ze jego pies poczuje zapach rui jakiejś suczki i pogna na oślep tam gdzie mu każe instynkt, narażając sie przy tej okazji na wiele niebezpieczeństw (potracenie przez samochód, zaginiecie i tak dalej). Wróćmy jednak do owulacji. Częstotliwość jej występowania zależy zarówno od uwarunkowań środowiskowych (np. może sie nie pojawiać u suki niedożywionej czy zestresowanej, może tez pojawiać sie tzw. cieczka prowokowana, która następuje w wyniku cieczki innej suki ze stada - wzajemna indukcja i synchronizacja cieczek zdarza sie często w większych malamucich stadkach), jak i genetycznych - niektóre suki maja cieczki co pol roku, inne np. co 9 miesięcy, albo mogą mieć coraz krótsze odstępy miedzy cieczkami. Cieczki w nieregularnych, dłuższych niż rok lub krótszych niż 4 miesiące odstępach, odbiegają od norm fizjologicznych i wymagają leczenia. Kupując sukę warto wypytać o o termin pierwszej cieczki i odstępy pomiędzy kolejnymi u jej matki i suk z rodziny - w naszym przypadku sprawdziło sie to w 100%. U zwierząt wolno żyjących sezonowa aktywność rozrodcza zapewnia urodzenie sie potomstwa w najkorzystniejszej porze roku, jednak u większości ras psów, w tym także malamutow, ten związek z klimatem zanikł w wyniku opieki człowieka, który może zapewnić optymalne warunki rozrodu niezależnie od pory roku. Dlatego tez suki maja cieczki (a także wylinki) niezależnie od pory roku. TERMIN KRYCIA Po owulacji komorka jajowa dostaje sie do jajowodu. Zdolność do zapłodnienia komórki jajowej jest bardzo krotka - starzeje sie ona bardzo szybko, tak ze juz po kilku-kilkunastu godzinach jest niezdolna do zapłodnienia, dlatego tak ważne jest dobranie odpowiedniego terminu krycia. Z nasienia do jajowodu dochodzą jedynie plemniki, plazma nasienia jest zatrzymywana w macicy. Plemniki przechodzą przez drogi rodne macicy bardzo szybko, niektóre juz po kilkunastu minutach znajdują sie w jajowodzie, jednak aby wystarczająca do zapłodnienia liczba plemników znalazła sie w jajowodzie, potrzeba około 1-2 godziny. Całkowita liczba wprowadzonych plemników jest bardzo duża, jednak do miejsca zapłodnienia dociera ich tylko kilkaset. Największa liczba plemników jest zatrzymywana w zagłębieniach szyjki macicy lub w cieśni jajowodu. Cieśń jajowodu jest uważana za magazyn plemników, plemniki zatrzymywane w jej górnej części mogą tam przebywać ponad 20 godzin. W okresie owulacji zdeponowane tu plemniki ulęgają aktywacji i przemieszczaniu w kierunku miejsca zapłodnienia. Następuję to pod wpływem lokalnego przenikania do ścian cieśni jajowodu hormonów uwolnionych z pęcherzyka w czasie owulacji. Droga plemników i komorek jajowych Źródło: "Rozród psów i odchów szczeniąt" Anna Nalazek, HANA-PRESS 1999 Jak widać, sukę można skutecznie kryć przed momentem owulacji, w jej trakcie i kilka godzin po niej. Płeć szczeniąt jest do pewnego stopnia uzależniona od momentu krycia, co wynika z różnic w budowie plemników. Płeć warunkowa jest obecnością chromosomów płciowych (para xx u suk, para xy u psów), komórki jajowe zawierają chromosomy x, a plemniki chromosomy x lub y. Z zapłodnienia plemnikiem z chromosomem x powstaje wiec zarodek płci żeńskiej, natomiast z chromosomem y - płci męskiej. Plemniki z chromosomem x sa większe, wolniejsze, ale za to żywotniejsze - jeśli krycie następuje przed owulacja, to one maja większą szanse na dotrwanie do momentu spotkania z komorka jajowa. Plemniki z chromosomem y sa mniejsze, szybsze, ale krócej żyją - jeśli krycie jest mniej więcej w czasie owulacji, to one dotrą do komórki jajowej jako pierwsze. Tak wiec kryjąc w pierwszym okresie rui mamy większe szanse na urodzenie sie suczek, kryjąc pod koniec rui możemy spodziewać sie przewagi piesków. Nie jest jednak jednoznacznie wyjaśnione, czy proces uwalniania komorek jajowych z poszczególnych pecharzykow zachodzi jednocześnie, czy jest rozciągnięty w czasie. Ponieważ owulacja występuje miedzy 3 a 5 dniem rui, a żywotność plemników waha sie od 24 do 48 (a nawet 72) godzin, najwcześniejsze krycie może odbyć sie w drugim dniu rui. Jednorazowe krycie wystarcza do zapłodnienia, ale tylko jeśli jest wykonane w optymalnym terminie, dlatego tez zawsze krycie sie powtarza - najwyższą skuteczność osiąga sie kryjąc w 4 i 6 dniu rui. Dla większej pewności można powtarzać krycie ponownie, np. kryć 3 razy co dwa dni. Trzeba jednak pamiętać także o tym, ze reproduktor potrzebuje czasu na regeneracje (po 2-3 skokach potrzebuje około 2 dni odpoczynku) i jeśli będzie kryl zbyt często, w kolejnych krociach nasienie będzie obniżonej jakości. Nota bene nasienie pochodzące od psów rzadko kryjących (lub kryjących po raz pierwszy) ma zwykle duży procent plemników z rożnymi wadami. Wraz z większą eksploatacja reproduktora jakość jego nasienia zwykle ulega poprawie (oczywiście nie można go eksploatować nadmiernie, z powodów wyżej podanych). Jak ustalić moment rozpoczęcie sie rui? Najprościej jest sprawdzać to kontaktując sukę z reproduktorem bądź jakimkolwiek zdolnym do krycia psem, wtedy po ich wzajemnym zachowaniu poznamy, czy nadszedł właściwy moment. Można tez próbować ustalić to na podstawie zachowania samej tylko suki - w okresie rui odstawia ona w charakterystyczny sposób ogon w bok, stojąc na szeroko rozstawionych tylnich nogach. Robi to w kontakcie z psem, ale także może sie tak zachowywać w wyniku drażnienia tylnej części grzbietu. Jeśli delikatnie drapiemy sukę u nasady ogona i odstawia ona ogon w bok, może to bycz dla nas wskazówka, ze suka jest w trakcie rui. Krycie w którymkolwiek dniu rui nie gwarantuje nam jednak zapłodnienia. Zdarza sie, ze reproduktor nie chce pokryć suki, pomimo ze ta stoi i zachęca go do krycia. W tym wypadku należy zaufać naturze, zachowanie psa może wskazywać na niewłaściwy moment krycia, za wczesny bądź za późny. Doświadczony reproduktor precyzyjniej niż człowiek potrafi określić optymalny termin krycia. Najprecyzyjniejszy laboratoryjny sposób ustalenia optymalnego czasu krycia polega na oznaczeniu poziomu wyzwalającego owulacje hormonu luteinizujacego (LH) we krwi. Powszechnie stosowany jest tzw. test progesteronowy, dzięki czemu termin krycia ustala sie na podstawie wzrostu stężenia progesteronu w surowicy krwi obwodowej. Kolejna metoda jest badanie śluzu pochwowego, który w trakcie cieczki zmienia swoje właściwości, miedzy innymi przewodzenie prądu elektrycznego. W Polsce używany jest Elektroniczny Wykrywacz Optymalnego Terminu Krycia Suk opracowany i produkowany przez firmę Draminski z Olsztyna. Wykrywacz poprzez pomiar oporności elektrycznej śluzu ustala czas zbliżającej sie owulacji. Testem pomocniczym może być tez test arboryzacji. Krople śluzu z górnej ściany pochwy pobiera sie na szkiełko mikroskopowe i suszy około 30 minut, następnie ogląda ja w 30-100 krotnym powiększeniu. Próbki pobiera sie od początku rui codziennie rano i wieczorem. Początkowo obserwujemy bezkształtna masę zbitych komorek, z czasem komórki te tworzą charakterystyczne "drzewkowate" skupiska - trwa to przez 1,5 - 2 doby. Suki kryte w tym czasie z reguły zachodzą w ciąże. Test ten, w przeciwieństwie do wcześniej opisanych, nie pozwala jednak ustalić optymalnego czasu krycia z jakimkolwiek wyprzedzeniem, nie ma wiec zastosowania przy planowaniu wyjazdu na krycie. Badania wykazały, ze przy prawidłowo dobranym, optymalnym momencie krycia, 95% suk zachodzi w ciąże. Nawet w przypadku tzw. trudnych do krycia suk wskaźnik poczęć wzrósł do 75%. Wykazano tez, ze powtórne krycie powoduje wzrost wkaznika poczęć aż o 45%. Warto obserwować sukę podczas każdej cieczki, tak żeby moc określić kiedy mniej więcej podczas cieczki występuje u niej ruja. Pozwoli nam to później dobrze zaplanować wyjazd na krycie. Przy dalszych wyjazdach, np. kryciach zagranicznych, trzeba pamiętać, ze zmęczenie i stres mogą zahamować owulacje, dlatego warto jest pojechać na miejsce wcześniej, pozwolić suce odpocząć i zaaklimatyzować sie w nowym miejscu. Podroż powinna być dla niej jak najmniej męcząca, z licznymi przerwami w jeździe, spacerami w spokojnych miejscach. Bez względu na długość podroży po przybyciu na miejsce suka powinna zawsze odpocząć, zapoznać sie z miejscem, gdzie ma nastąpić krycie. I pies i suka powinny przed kryciem trochę pobiegać osobno i załatwić swoje fizjologiczne potrzeby. Trzeba pozwolić suce na zapoznanie sie z psem, na chwile swobodnej zabawy, na swobodna grę wstępną, która jest niezbędnym elementem procesu krycia. Trzymanie psów na uwięzi i w ogóle zbytnie ingerowanie w proces krycia stresuje psy i na ogol bardziej przeszkadza niż pomaga. Krycie najlepiej przeprowadzić na świeżym powietrzu (suka będzie sie tam czułą pewniej niż w obcym mieszkaniu, psy będą miały więcej przestrzeni i swobody), w miejscu spokojnym, nieuczęszczanym przez ludzi, gdzie nic nie będzie rozpraszać psów i im przeszkadzać. Optymalnym rozwiązaniem jest ogrodzony ogród. Kiedy juz dojdzie do krycia i złączenia, należy psy przytrzymać, ponieważ zdarza sie, ze suka próbuje sie uwolnić i może nastąpić uszkodzenie prącia psa. Im mniej ludzi obecnych przy kryciu i przytrzymujących psy, tym lepiej. Pokryta suka nie kończy rui, dlatego należy ja w dalszym ciągu bardzo pilnować, wyprowadzać na spacer wyłącznie na uwięzi, tak aby nie doszło do powtórnego krycia przypadkowym psem. PRZYGOTOWANIA - Przed kryciem suki załatw wszystkie formalności w Związku Kynologicznym - suka musi uzyskać odpowiednie oceny na wystawach, następnie kierownik sekcji wpisuje jej do rodowodu uprawnienia hodowlane. Wykonaj niezbędne badania. - Skontaktuj sie jak najwcześniej z właścicielem reproduktora, którym zamierzasz kryć i poinformuj go o swoich planach (pamiętaj, ze może sie nie zgodzić na krycie) i spodziewanym terminie cieczki. Ustal cenę i warunki krycia. - Możesz na wszelki wypadek wybrać "reproduktora awaryjnego", gdyby z jakichś nieprzewidzianych przyczyn nie mogło dojść do krycia wybranym psem. - Przygotuj sukę do ciąży - odrobacz ja, upewnij sie, ze ma komplet szczepień, odwiedź weterynarza, aby ja obejrzał, ewentualnie zrób badania krwi. - Kiedy tylko zacznie sie cieczka, skontaktuj sie z właścicielem reproduktora. Pamiętaj, ze może sie zdarzyć, ze będzie on poza domem w trakcie rui, wiec musisz sie z nim wcześniej umówić (nam sie zdarzyło, ze przy planowanym dalekim wyjeździe na zagraniczne krycie suka dostała niespodziewanie cieczkę półtora miesiąca przed terminem, juz po kilku dniach dawała wyraźne sygnały, ze jest gotowa do krycia, a my nie mogliśmy sie dodzwonić do właściciela reproduktora - takie rzeczy trzeba załatwiać jak najszybciej, ażeby uniknąć przykrych niespodzianek) Jana Wiśniewska

^{Długi i pokręcony fot. via animalworld.com.ua Męskie osobniki 97% gatunków ptaków w ogóle nie posiadają penisów. Co innego wśród kaczkowatych – nie dość, że w obrębie tej rodziny niemal wszystkie gatunki zaopatrzone są w fallusa, to w dodatku z reguły osiąga on imponujące rozmiary. Długość kaczego penisa może wynosić nawet 40 cm, co sprawia, …} ^{1. Budowa anatomiczna i funkcje układu rozrodczego samca i samicy (psy i koty) Samiec:Jądra – gruczoł dokrewny, gonady męskie, znajdują się w worku mosznowym. Zawieszone są na powrózku nasiennym. Jądra podzielone są na liczne płaciki, utworzone przez kanaliki nasienne kręte, które łącząc się ze sobą tworząc sieć jąder. W kanalikach krętych powstają plemniki, a kanaliki proste stanowią odcinek dróg odprowadzających nasienie. Do jądra przylega najądrze, z którego odchodzą przewody odprowadzające. W okresie płodowym jądra znajdują się w jamie brzusznej. W trakcie rozwoju jądra znajdują się w jamie brzusznej. W trakcie rozwoju jądra pod wpływem testosteronu następuje zstępowanie jąder z jamy brzusznej przez kanał pachwinowy do worka mosznowego. Z reguły zstępowanie jąder odbywa się przed urodzeniem, lecz u części psów może nastąpić tuż po urodzeniu. Zatrzymanie się jądra w jamie brzusznej lub pachwinowej określa się jako – zbudowane jest z licznych kanalików i spełnia funkcję magazynu, w którym plemniki bez ruchu przebywają około 3 miesięcy. Przewód najądrza przechodzi w nasieniowód; jest to tak zwane bezpośrednie przedłużenie – służy do szybkiego przesuwania nasienia do cewki moczowej. Jest długim przewodem,który z moszny przechodzi do jamy brzusznej. Obydwa nasieniowody uchodzą do wspólnej cewki moczowej, tzw. wtórnej zatoki dolnej części nasieniowodu znajduje się gruczoł dodatkowy. Nieparzysty, bardzo silnie rozwinięty, okrywa on na kształt mankietu szyjkę pęcherza moczowego i początkowy odcinek przewodu moczowo-płciowego, do którego otwierają się liczne przewody wyprowadzające gruczołu, gruczoł krokowy tzw. prostata lub stercz. Jego wydzielina stanowi płynną część nasienia, które zawiera substancje odżywcze dla plemnikówPrącie jest cylindrycznym narządem kopulacyjnym służącym do wprowadzania nasienia do narządu rodnego suki oraz do wydalania moczu. Znajduje się ono w worku napletkowym, który jest dość długi o wąskim ujściu. U psa prącie ma bardzo długą żołądź. Prącie podzielone jest na część tylną, trzon, część przednią, która stanowi żołądź prącia. W żołędzi można wyróżnić część długą i prąciowa, która znajduje się w przedniej części prącia i ma długość ok 10 cm. U psa ustępuje specjalny mięsień, który przy skurczu zaciska światło żył odprowadzających krew z ciał jamistych żołędzi. Wówczas opuszka silnie nabrzmiewa i po skończonym akcie kopulacji uniemożliwia szybkie wycofanie prącia z pochwy samicy. Skutkiem tego jest szczepienie partnerów trwające przez kilkanaście minut a nawet następuje wskutek wypełnienia krwią ciał jamistych i ciała gąbczastego. Wynikiem tego jest znaczne powiększenie i usztywnienie prącia umożliwiające wprowadzenie do pochwy dokonanie aktu moczowa jest wspólnym przewodem wyprowadzającym mocz i nasienie. Częste krycia w krótkich odstępach czasu prowadzą do szybkiego wyczerpania się zapasu plemników w najądrzu. U psa ejakulacja trwa 5-9 rozrodczy samicy składa się z :-2 jajników – gruczołów płciowych, które wytwarzają komórki jajowe. Jajnik u suki jest lekko wydłużony i ma długość ok 2 cm. Jajniki są znacznie wysunięte ku przodowi i leżą na wysokości III kręgu lędźwiowego.} .