Zagadnienia dotyczące czasu pracy kierowcy budzą wiele wątpliwości w praktyce. Ile czasu można prowadzić samochód z uszkodzonym tachografem cyfrowym? Co zrobić w razie zgubienia karty kierowcy? Ile wynosi termin przechowywania ewidencji czasu pracy kierowcy? Jakie pytania najczęściej pojawiają się na starcie i co budzi najwięcej wątpliwości? Odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania znajdziesz poniżej oraz w artykułach: Czas pracy kierowcy - przerwy i odpoczynek i Kontrola Inspekcji Transportu Drogowego - zawiadomienie i kara Ile czasu można prowadzić pojazd z uszkodzonym tachografem cyfrowym? Zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) NR 165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r., w razie awarii lub wadliwego działania tachografu przedsiębiorstwo transportowe zobowiązane jest do jego naprawy przez zatwierdzonego instalatora lub zatwierdzony warsztat tak szybko, jak pozwalają na to okoliczności. Jeżeli sprowadzenie pojazdu do bazy przedsiębiorstwa transportowego nie jest możliwe w ciągu tygodnia, licząc od dnia uszkodzenia lub wykrycia wadliwego działania, wówczas naprawy dokonuje się w drodze. Kierowca rejestruje wszystkie swoje aktywności na papierze do wydruków z tachografu odpowiednio je opisując i wypełniając niezbędne pola. Polecamy: Podróże służbowe. Zasady delegowania i rozliczania Jak należy postąpić w razie zgubienia karty kierowcy? Zgodnie z art. 29 rozporządzenia nr 165/2014, w przypadku, gdy karta kierowcy została uszkodzona, działa wadliwie, została zagubiona lub skradziona, kierowca musi zgłosić fakt jej zaginięcia oraz w terminie siedmiu dni kalendarzowych wystąpić o kartę zastępczą do właściwych organów w państwie członkowskim swojego normalnego miejsca zamieszkania (PWPW w Polsce). Następnie kierowca może kontynuować jazdę bez karty kierowcy przez maksymalnie 15 dni kalendarzowych lub w dłuższym okresie, jeśli konieczny jest powrót pojazdu do bazy, pod warunkiem, że kierowca może wykazać brak możliwości przedstawienia lub użycia karty podczas tego okresu. W trakcie jazdy bez możliwości użycia karty postępowanie kierowcy powinno być następujące: początku trasy drukuje dane pojazdu i wpisuje na tym wydruku: dane kierowcy (imię nazwisko, numer karty kierowcy lub prawa jazdy) wraz z podpisem, okresy aktywności. końcu trasy sporządza wydruk dzienny i go podpisuje. Jakich czynności nie zaliczamy do czasu pracy kierowcy? Zgodnie z art. 7 ustawy do czasu pracy kierowcy nie wlicza się: czasu dyżuru, jeżeli podczas dyżuru kierowca nie wykonywał pracy, nieusprawiedliwionych postojów w czasie prowadzenia pojazdu, które powinny być odpowiednio zdefiniowane w dokumentacji wewnątrzzakładowej, dobowego nieprzerwanego odpoczynku (skróconego, regularnego, w dwóch częściach, na promie), przerwy w pracy, o której mowa w art. 16 ust. 1. - przerwa w przerywanym systemie czasu pracy. Jak długo należy przechowywać w firmie ewidencję czasu pracy? Zgodnie z art. 25 ustawy o czasie pracy kierowców pracodawca prowadzi ewidencję czasu pracy kierowców w formie: zapisów na wykresówkach, wydruków danych z karty kierowcy i tachografu cyfrowego, plików pobranych z karty kierowcy i tachografu cyfrowego, innych dokumentów potwierdzających czas pracy i rodzaj wykonywanej czynności lub rejestrów opracowanych na podstawie dokumentów, o których mowa w pkt 1–4. Ewidencję przedsiębiorca jest zobowiązany przechowywać: 3 lata dla pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, 2 lata dla pracowników zatrudnionych na umowie cywilnoprawnej/samozatrudnionych. Jeśli ewidencja jest prowadzona w formie danych źródłowych (punkty 1–4), pracodawca zobowiązany jest dodatkowo do prowadzenia indywidualnych kart ewidencji nieobecności pracownika w pracy z podziałem na rodzaj i wymiar (urlopy, chorobowe itp.). Opisz nam swój problem i wyślij zapytanie.

Dokument aktualnyJoanna Jak długo pracodawca samorządowy powinien przechowywać karty ewidencji czasu pracy? Pragnę nadmienić, że instrukcja kancelaryjna dla gmin i związków międzygminnych, pod symbolem i hasłem klasyfikacyjnym 1310 stanowi, że karty ewidencji czasu pacy trzeba przechowywać przez 10 lat. Spotkałam się również z opiniami, że należy je przechowywać przez 50 lat. Pozostało jeszcze 87 % treściAby zobaczyć cały artykuł, zaloguj się lub zamów posiadasz kontoZaloguj się

Dotychczas przyjmowano, że ewidencję czasu pracy należy przechowywać przez 3 lata od ustania zatrudnienia chociaż na potrzeby ustalenia podstaw wymiaru emerytury lub renty mógł to być okres nawet 50 lat. Przez jaki okres powinno więc się przechowywać ewidencję czasu pracy – 3, 10 czy 50 lat? Ustawą z dnia 10 stycznia 2018 r. o

Właściwe rozliczanie czasu pracy kierowców stanowi jeden z najważniejszych elementów działalności firmy transportowej. Do prowadzenia ewidencji w tym zakresie wykorzystywane są nowoczesne systemy monitoringu pozwalające na dokonywanie zdalnych odczytów. Dane pobrane z tych systemów stanowią istotną dokumentację i muszą być właściwie zaksięgowane i przechowywane. Dlaczego należy prowadzić ewidencję czasu pracy kierowcy? Prowadzenie ewidencji czasu pracy kierowcy jest wymagane przez aktualnie obowiązujące prawo. Aktem prawnym zawierającym wszelkie regulacje w tym zakresie w krajach Unii Europejskiej jest rozporządzenie 561/2006/WE z dnia 15 marca 2006 roku. Przepisy zawarte w rozporządzeniu w sposób jasny określają maksymalny możliwy czas prowadzenia pojazdu przez kierowcę wraz z minimalnymi okresami odpoczynku, narzucając przy tym obowiązek prowadzenia ewidencji. Wprowadzenie rozporządzenia miało na celu poprawę bezpieczeństwa na drogach i polepszenie warunków pracy zawodowych kierowców. Właściwie prowadzona ewidencja czasu pracy kierowców umożliwia również transparentne stosunki między pracodawcą a pracownikiem, pozwalając unikać nieporozumień w kwestii stawek godzinowych oraz ostatecznej wypłaty za wykonaną pracę. W jaki sposób należy prowadzić ewidencję czasu pracy kierowcy? Zgodnie z przepisami zawartymi w obowiązującym rozporządzeniu czas pracy kierowców musi być mierzony przy pomocy tachografu cyfrowego. Urządzenie to umożliwia przeprowadzenie ewidencji w formie wykresów, które mogą być przechowywane w postaci wydruków bądź plików cyfrowych zapisywanych w pamięci urządzenia lub na karcie kierowcy stanowiącej jego prywatny profil pracowniczy. Dane z tachografów cyfrowych dają możliwość monitorowania między innymi: czasu jazdy przerw wykonywanych w trakcie jazdy innej pracy wykonywanej przez kierowcę stanu licznika w momencie rozpoczęcia i zakończenia jazdy czynności podejmowanych przez kierowców w czasie jazdy w załodze Dzięki tym i innym informacjom zawartym w ewidencji na temat czasu pracy kierowców firma transportowa może w trakcie kontroli sprawowanej przez odpowiednie organy wykazać, że prowadzi usługi przewozowe zgodnie z obowiązującym prawem. W wypadku braku tachografu bądź niewłaściwym z niego korzystaniu skutkującym niepełną ewidencją, firma przewozowa oraz kierowca mogą zostać pociągnięci do odpowiedzialności prawnej. Za brak tachografu cyfrowego w pojeździe grozi kara grzywny w wysokości 3 tysięcy złotych. Przechowywanie ewidencji czasu pracy kierowcy Pracodawca zatrudniający kierowcę jest zobowiązany do prowadzenia, księgowania i przechowywania ewidencji czasu pracy kierowcy w sposób regulowany odpowiednimi przepisami. Zgodnie z obowiązującym prawem okres przechowywania ewidencji czasu pracy kierowców wynosi: 3 lata po zakończeniu stosunku pracy określonego umową w wypadku kierowców będących pracownikami firmy przewozowej zatrudnionymi na mocy umowy o pracę 2 lata po zakończeniu stosunku pracy określonego umową w wypadku kierowców samozatrudnionych oraz zatrudnionych na podstawie umowy cywilnoprawnej W związku z tym, że okres przechowywania ewidencji naliczany jest od zakończenia objętego nią okresu, konieczne jest dokładne określenie tego terminu. Większość ewidencji prowadzonej przy pomocy tachografu cyfrowego przybiera formę miesięczną. Znaczy to tyle, że wymagany w ustawie okres przechowywania ewidencji czasu pracy kierowcy będzie liczony od końca każdego miesiąca kalendarzowego. Zasada ta obowiązuje również w wypadku ewidencji prowadzonej na podstawie dokumentów innych niż wydruk z tachografu cyfrowego. Jakie formy może przybierać ewidencja czasu pracy kierowców? Ustawa określa także w sposób szczegółowy formę, jaką może przybierać ewidencja. Dopuszczalne są następujące dokumenty: zapisy na wykresówkach wydruki danych z karty kierowcy i tachografu cyfrowego pliki elektroniczne pobrane z karty kierowcy i tachografu cyfrowego inne dokumenty potwierdzające czas pracy kierowcy i rodzaj wykonywanych przez niego czynności czynności rejestr opracowany na podstawie wyżej wymienionych dokumentów Warto zaznaczyć, że wszystkie dane z tachografu i karty kierowcy bądź wykresówki muszą być przechowywane przez minimum 12 miesięcy od daty zapisu. Czas przechowywania ulega wydłużeniu do 2 lub 3 lat w zależności od stosunku pracy kierowcy w sytuacji, gdy dane te zyskują walor ewidencji. Przechowywana ewidencja czasu pracy kierowcy powinna zostać wydana przez firmę transportową i przedstawiona na potrzeby odpowiednich organów pełniących funkcje kontrolne oraz na wniosek kierowcy, którego pracy dotyczy. Wzory ewidencji czasu pracy miesięcznej i rocznej dostępne są w serwisie www.druki.gofin.pl. Wspomnijmy, że istnieją grupy objęte szczególnymi regulacjami z zakresu przechowywania ewidencji czasu pracy, np. ewidencję czasu pracy kierowcy przechowuje się przez okres 3 lat po zakończeniu objętego nią okresu ( art. 25 ust. 2 pkt 2 Do kierowców zatrudnionych w transporcie drogowym może być stosowany, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, system przerywanego czasu pracy według z góry ustalonego rozkładu, przewidującego nie więcej niż jedną przerwę w pracy w ciągu doby, trwającą nie dłużej niż 5 godzin. Długość czasu pracy ma wpływ na samopoczucie pracownika i w konsekwencji na bezpieczeństwo jego pracy. Zależność ta dotyczy w szczególności kierowców. Problematykę tę reguluje ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1155 z późn. zm.), której ostatnia nowelizacja z dnia 5 kwietnia 2013 r. (Dz. U. poz. 567) objęła wszystkich kierowców bez względu na formę zatrudnienia, w tym przedsiębiorców osobiście wykonujących przewozy drogowe oraz osób niezatrudnionych przez przedsiębiorcę, lecz osobiście wykonujących przewozy drogowe. Jako czas pracy liczony jest czas od rozpoczęcia do zakończenia pracy, w którym pozostają oni na stanowiskach pracy, będąc do dyspozycji podmiotu, dla którego świadczą usługę przewozu drogowego i wykonują czynności dotyczące prowadzenia pojazdu, załadunku i rozładunku, pomocy osobom wsiadającym i wysiadającym oraz nadzoru nad tymi czynnościami, czynności spedycyjne i administracyjne oraz codziennej obsługi pojazdów i przyczep. Do czasu pracy osób niezatrudnionych przez przedsiębiorcę, lecz osobiście wykonujących przewozy drogowe wlicza się czas pozostawania w gotowości, czyli czas poza przyjętym rozkładem czasu pracy, w którym kierowca pozostaje na stanowisku pracy kierowcy w gotowości do wykonywania pracy, w szczególności podczas oczekiwania na załadunek lub rozładunek, których przewidywany czas trwania nie jest znany kierowcy przed wyjazdem albo przed rozpoczęciem danego czas pracy nie może przekraczać przeciętnie 48 godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy. Czas ten może być przedłużony do 60 godzin, jeżeli średni tygodniowy czas pracy nie przekroczy 48 godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy. Tak określony wymiar czasu pracy obowiązuje tak przedsiębiorców osobiście wykonujących przewozy drogowe, jak i osoby niezatrudnione, lecz wykonujące przewozy drogowe i to niezależnie od liczby podmiotów, na rzecz których wykonują przewóz – także w sytuacji, gdy jednocześnie są zatrudnieni jako kierowcy na podstawie stosunku pracy. W przypadku, gdy praca jest wykonywana w porze nocnej, czas pracy kierowcy nie może przekraczać 10 godzin w danej dobie. Do czasu pracy kierowcy nie wlicza się czasu dyżuru, jeżeli podczas dyżuru kierowca nie wykonywał pracy, nieusprawiedliwionych postojów w czasie prowadzenia pojazdu, dobowego nieprzerwanego odpoczynku. Do kierowców zatrudnionych w transporcie drogowym może być stosowany, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, system przerywanego czasu pracy według z góry ustalonego rozkładu, przewidującego nie więcej niż jedną przerwę w pracy w ciągu doby, trwającą nie dłużej niż 5 godzin. W przypadku gdy kierowca wykonuje przewozy regularne, przerwa może trwać nie dłużej niż 6 godzin, jeżeli dobowy wymiar czasu pracy nie przekracza 7 godzin. Za czas przerwy kierowcy przysługuje prawo do wynagrodzenia w wysokości połowy wynagrodzenia, a podczas przerwy kierowca może swobodnie dysponować swoim sześciu kolejnych godzinach pracy kierowcy przysługuje przerwa przeznaczona na odpoczynek w wymiarze nie krótszym niż 30 minut w przypadku, gdy liczba godzin pracy nie przekracza 9 godzin oraz w wymiarze nie krótszym niż 45 minut w przypadku, gdy liczba godzin pracy wynosi więcej niż 9 godzin. Przerwa może być dzielona na okresy krótsze trwające co najmniej 15 minut każdy, wykorzystywane w trakcie sześciogodzinnego czasu pracy lub bezpośrednio po tym okresie. Okresy odpoczynku nie mogą być wykorzystywane jako czas osobiście wykonujący przewozy drogowe jest obowiązany prowadzić ewidencję swojego czasu pracy, natomiast ewidencję czasu pracy osób niezatrudnionych przez przedsiębiorcę, lecz osobiście wykonujących przewozy drogowe powinien prowadzić podmiot, na rzecz którego wykonywany jest przewóz drogowy. Podmiot ten powinien wydać tym osobom kopię ewidencji ich czasu pracy. Pracodawca powinien prowadzić ewidencję czasu pracy kierowców w jednej z następujących form: zapisów na tzw. wykresówkach, wydruków danych z karty kierowcy i tachografu cyfrowego lub plików pobranych z karty kierowcy i tachografu cyfrowego, innych dokumentów potwierdzających czas pracy i rodzaj wykonywanej czynności, albo rejestrów opracowanych na podstawie ww. dokumentów. Ewidencja czasu pracy powinna być przechowywana przez okres dwóch lat po zakończeniu okresu nią stosowania norm dotyczących okresów prowadzenia pojazdów, obowiązkowych przerw w prowadzeniu i gwarantowanych okresów odpoczynku określone są w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz. UE L 102 z s. 1 z późn. zm.) oraz w Umowie europejskiej dotyczącej pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (AETR) sporządzonej w Genewie dnia 1 lipca 1970 r. (Dz. U. z 1999 r. Nr 94, poz. 1087).Dla kierowców wykonujących przewozy regularne, których trasa nie przekracza 50 km (np. komunikacja miejska), dzienny czas prowadzenia pojazdu od zakończenia jednego dziennego okresu odpoczynku do rozpoczęcia następnego dziennego okresu odpoczynku lub między dziennym okresem odpoczynku a tygodniowym okresem odpoczynku nie może przekroczyć 10 godzin. Dzienny czas prowadzenia pojazdu oznacza łączny czas prowadzenia pojazdu określony w rozkładzie czasu pracy kierowcy na daną dobę, zgodnie z ustalonym rozkładem jazdy. Natomiast tygodniowy, łączny czas prowadzenia pojazdu, nie może przekraczać 60 godzin, a w ciągu dwóch kolejnych tygodni - 90 za rozporządzeniem, że warunki wynagradzania kierowców nie mogą przewidywać składników wynagrodzenia, których wysokość jest uzależniona od liczby przejechanych kilometrów lub ilości przewiezionego ładunku, jeżeli ich stosowanie mogłoby zagrażać bezpieczeństwu na drogach lub zachęcać do naruszania przepisów rozporządzenia nr 561/ dopuszczają ponadto pracę kierowców w godzinach nadliczbowych, która jest dopuszczalna (i zrozumiała) w sytuacjach wymagających od kierowcy podjęcia działań dla ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, mienia albo usunięcia awarii, ale także w razie szczególnych potrzeb pracodawcy. Liczba godzin nadliczbowych przepracowanych przez kierowcę w związku ze szczególnymi potrzebami pracodawcy nie może przekroczyć 260 godzin w roku kalendarzowym.

Kontrola kierowców zawodowych - jak się przygotować? Kontrola kierowcy zawodowego: prawo jazdy, dowód rejestracyjny pojazdu i naczepy, list przewozowy (WZ lub CMR), certyfikat euro oraz ewidencję czasu pracy; dokumenty w Polsce, za granicą; przewóz osób, towarów wrażliwych i niebezpiecznych; jakie kary? Kierowca zawodowy powinien być

Na pracodawców spadł nowy obowiązek. Oprócz akt osobowych będą musieli gromadzić i przechowywać dla każdego pracownika osobno ewidencję czasu pracy oraz inne dokumenty związane z zatrudnieniem. Wiąże się to z wejściem w życie od 1 stycznia 2019 roku Rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 10 grudnia 2018 roku w sprawie dokumentacji pracowniczej. Zakłada ono obowiązek gromadzenia i przechowywania dokumentacji w odpowiedni, wcześniej nie zdefiniowany sposób. Katalog wymaganych dokumentów został znacznie rozszerzony, co powoduje konieczność założenia pracownikom dodatkowych teczek. Jakie dokumenty dotyczące stosunku pracy należy przechowywać dla każdego pracownika osobno? Pierwszą grupą dokumentów, które są wymienione w Rozporządzeniu, są dokumenty związane z ewidencjonowaniem czasu pracy. Zawierają one dane o: liczbie przepracowanych godzin i godzinie rozpoczęcia i zakończenia pracy; liczbie godzin przepracowanych w porze nocnej; liczbie godzin nadliczbowych; dniach wolnych od pracy z oznaczeniem tytułu ich udzielenia; liczbie godzin dyżuru oraz godzinie rozpoczęcia i zakończenia dyżuru ze wskazaniem miejsca jego pełnienia; rodzaju i wymiarze zwolnień od pracy; wymiarze nieusprawiedliwionych nieobecności w pracy; czasie pracy pracownika młodocianego przy pracach wzbronionym młodocianym, których wykonywanie jest dozwolone w celu odbycia przez nich przygotowania zawodowego. Zmiana polega przede wszystkim na uszczegółowieniu zakresu danych. Do tej pory w ewidencji czasu pracy wystarczyło wpisać ilość godzin pracy pracownika. Obecnie należy podać również dokładnie w jakich godzinach była świadczona praca. Od 1 stycznia 2019 roku w ewidencji czasu pracy należy obowiązkowo wskazać godzinę rozpoczęcia i zakończenia pracy. Wyraźnie został sformułowany obowiązek oznaczania dni wolnych rodzajem okoliczności, za które zostały udzielone. Nowa ewidencja musi zawierać bardziej szczegółowe dane, a także informację, czy dzień wolny był udzielony za pracę: w wolną sobotę; niedzielę lub święto; w ustalony dzień wolny w harmonogramie czasu pracy; dłuższą pracę, niż wynikającą z harmonogramu pracy w danym dniu. Kodeksowa zasada mówi, że w danym tygodniu przeciętnie pracownik może pracować przez pięć dni, a dwa dni musi mieć wolne. W większości zakładów pracy takim dniem jest sobota, dlatego też należy pamiętać, że jeżeli pracodawca zleci pracownikowi pracę w sobotę nawet, nie w pełnym wymiarze, to i tak musi oddać pracownikowi cały dzień wolny. Praca,, nawet przez jedną godzinę w sobotę lub w inny dzień wolny wynikający z zasady przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy, powoduje konieczność oddania przez pracodawcę całego dnia wolnego. Przykład 1. Pracodawca wezwał pracownika do pracy w wolną sobotę, gdyż zachorowało dwóch innych pracowników i konieczne było przygotowanie dokumentów do kontroli. W zakładzie pracownicy pracują od poniedziałku do piątku, dniem wolnym z tytułu zasady przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy jest sobota. W ewidencji czasu pracy pracodawca wpisuje czas pracy w sobotę np. od 7 do 13 oraz notuje, że pracownik w tym dniu wykonał 6 nadgodzin, za które należy się czas wolny albo wynagrodzenie wraz z dodatkiem wynoszącym 100%. W zakładzie pracy obowiązuje 3-miesięczny okres rozliczeniowy i pracownik zdecydował, że czas wolny za pracę wykonaną w sobotę chciałby odebrać w następnym miesiącu. W wybranym przez pracownika dniu wolnym w ewidencji czasu pracy pracodawca wpisuje symbol W5, co jednoznacznie wskazuje, jaki to jest rodzaj nieobecności. Przykład 2. W zakładzie pracy nastąpiła awaria cieplika i pracownik został wezwany w niedzielę do pracy w celu usunięcia awarii. Praca wykonywana jest od poniedziałku do piątku. Czas wolny za pracę w niedzielę należy udzielić pracownikowi w okresie sześciu dni przed pracującą niedzielą lub sześciu dni po. Pracownik uporał się z awarią w 3 godziny, dlatego też w ewidencji czasu pracy pracodawca w tym dniu wpisuje 3 nadgodziny, za które należy pracownikowi się czas wolny lub wynagrodzenie wraz z dodatkiem wysokości 100%. Mimo że pracownik przepracował tylko 3 godziny, należy mu udzielić całego dnia wolnego od pracy. W tym dniu pracodawca wpisuje w ewidencji symbol Wn – co oznacza wolne za pracę w niedzielę. Oprócz informacji o liczbie przepracowanych godzin, godzinach rozpoczęcia i zakończenia pracy, ilości nadgodzin i rodzaju dnia wolnego, jakiego udziela pracodawca, w nowej ewidencji należy wykazać także rodzaj i wymiar zwolnień od pracy oraz usprawiedliwionych lub nieusprawiedliwionych nieobecności w pracy. Będą to np. zwolnienia od pracy w celu opieki nad dzieckiem ( kp), w ilości dwóch dni lub 16 godzin na rok dla pracowników wychowujących dziecko do lat 14, urlopy okolicznościowe czy zwolnienia od pracy w celu honorowego oddawania krwi. Nie wystarczy bowiem w ewidencji wpisać NU – czyli nieobecność usprawiedliwiona. Należy dokładnie wskazać, czego dotyczyło zwolnienie z pracy. Jakie wnioski pracownika należy gromadzić w ewidencji czasu pracy? W części b dokumentacji związanej ze stosunkiem pracy, od stycznia 2019 roku pracodawca ma obowiązek przechowywać wnioski pracownika dotyczące: udzielenia zwolnienia od pracy w celu załatwienia spraw osobistych; ubiegania się i korzystania ze zwolnienia od pracy w przypadku wychowywania co najmniej jednego dziecka w wieku do lat 14 ( kp); ustalenia indywidualnego rozkładu czasu pracy w ramach systemu czasu pracy, którym pracownik jest objęty ( kp); stosowania systemu skróconego tygodnia pracy (art. 143 kp); stosowania systemu czasu pracy, w którym praca świadczona jest wyłącznie w piątki, soboty i niedziele ( kp); stosowania rozkładu czasu pracy przewidującego różne godziny rozpoczynania czasu pracy w dniach, które zgodnie z tym rozkładem są dla pracownika dniami pracy (art.,140 ¹§ 2 kp); stosowania rozkładu czasu pracy przewidującego przedział czasu, w którym pracownik decyduje o godzinie rozpoczęcia pracy w dniu, który zgodnie z tym rozkładem jest dla pracownika dniem pracy (art. 140¹§ 2 kp). Mimo wcześniejszych obaw pracodawców, nie należy przechowywać dodatkowo rozkładów czasu pracy, list obecności czy wniosków urlopowych. Te mogą być nadal przechowywane w zbiorczej formie, a nie dla każdego pracownika osobno. Czy nowy obowiązek obejmie wszystkich pracowników od 1 stycznia 2019 roku? Zgodnie z §19 wcześniej wspomnianego rozporządzenia, omówione przepisy pracodawca musi stosować do pracowników, którzy zostali zatrudnieni od dnia 1 stycznia 2019 roku. Oczywiście pracodawcy mogą stosować ewidencję czasu pracy według nowych zasad dla wszystkich pracowników, ale nie muszą tego robić od razu. Na wprowadzenie nowych zasad mają bowiem 12 miesięcy.

Należy pamiętać, że powinna ona na życzenie pracownika być mu udostępniona (tak jak ma to miejsce w przypadku np. akt osobowych). Ewidencja czasu pracy może mieć formę miesięczną, ale i roczną. Ewidencję czasu pracy powinno się prowadzić na bieżąco, ale co najmniej raz w miesiącu przed wypłatą wynagrodzenia należy ją

Wszelkie prawa osobiste i majątkowe do materiału posiada CSK – przedruk bez zgody zabroniony. Podstawowym celem normowania czasu pracy kierowców jest zapewnienie szeroko rozumianego bezpieczeństwa dla kierowcy, pasażerów, innych użytkowników dróg oraz przewożonego ładunku. Nikogo nie trzeba przekonywać, że długi czas prowadzenia pojazdu negatywnie wpływa na zdolność postrzegania oraz czas reakcji kierowcy. Jednak po drugiej stronie stoi wszechobecna ekonomia – im szybszy transport, tym zazwyczaj większy dochód. Ustalenie maksymalnych norm czasu jazdy czy minimalnego odpoczynku w odniesieniu do niemal wszystkich przedsiębiorców zajmujących się transportem drogowym pozwala na zachowanie bezpieczeństwa przewozu z jednoczesnym zapewnieniem zdrowej konkurencji (te same normy dla wszystkich kierowców), co także wpływa na rentowność świadczonych usług przewozowych . W Unii Europejskiej głównym aktem normatywnym regulującym w sposób kompleksowy zasady organizacji przewozów drogowy w ujęciu organizacji czasu pracy kierowców jest Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 561/2006 z dnia 15 marca 2006 roku w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 ( U. Eu. L 102/1). Dzienny okres prowadzenia pomiędzy dwoma dziennymi okresami odpoczynku bądź pomiędzy dziennym i tygodniowym okresem odpoczynku nie może trwać dłużej niż 9 godzin, jednakże może zostać przedłużony do maksymalnie 10 godzin nie częściej niż dwa razy w tygodniu (od poniedziałku 0:00 do niedzieli 24:00). Należy pamiętać, że sam fakt przekroczenia 9 godzin jazdy (nawet o 5 czy 10 minut) już zostaje uznany za wydłużony okres prowadzenia. Chociaż norma jest dość czytelna i jej interpretacja nie powinna budzić wątpliwości, należy zwrócić uwagę na szczególne sytuacje: kierowca może po wydłużonym do 10 godzin czasie prowadzenia wykorzystać skrócony czas odpoczynku do 9 godzin, czas prowadzenia pojazdu w trakcie wjazdu / zjazdu z promu wykorzystany w trakcie odpoczynku przerwanego w celu wjazdu na prom / pociąg nie jest wliczany do dziennego czasu prowadzenia pojazdu, jeżeli kierowca wykorzystał w danym tygodniu dwa wydłużone ponad 9 godzin okresy prowadzenia pojazdu, kolejny wydłużony okres może być rozpoczęty dopiero po północy z niedzieli na poniedziałek danego tygodnia, czas prowadzenia nalicza się wyłącznie wówczas, gdy w tachografie pojawia się ikona „kierownicy”; w przypadku wykorzystania tzw. reguły 1 minuty (w tachografach od 2009 roku) czas podjazdu do 29 sekund w danej minucie nie zalicza się do czasu prowadzenia pojazdu. Należy zwrócić uwagę, że w definicji dziennego okresu prowadzenia nie nawiązano do pojęcia „doby”. Jest to szczególna cecha zasad planowania okresów aktywności kierowców, gdzie zamiast doby uwzględnia się zmianę roboczą (chociaż definicji zmiany roboczej nie zawarto w rozporządzeniu). Ta różnica znacząco wpływa na zasady planowania czasu jazdy kierowców, gdyż pozwala to na rozpoczęcie dwóch zmian roboczych w ciągu tej samej dobie zegarowej. Przekroczenie maksymalnego dozwolonego dziennego czasu prowadzenia, w myśl ustawy o transporcie drogowym, jest sankcjonowane karą pieniężną w wysokości: Rozporządzenie 561/2006 nie wskazuje, jak długo kierowca może prowadzić w ciągu doby 24 godzinnej. Rozpoczęcie (prawidłowego) odpoczynku dziennego kończy okres prowadzenia, zaś kolejny rozpoczyna się po zakończeniu tego odpoczynku. Teoretycznie kierowca w ciągu doby może prowadzić zatem dłużej, niż wskazane wyżej 9 bądź 10 godzin. Kierowca pomiędzy dwoma kolejnymi okresami odpoczynku tygodniowego może wykorzystać maksymalnie 6 okresów 24 godzinnych na realizację zadań przewozowych; przykładowo, kierowca rozpoczynając w danym tygodniu pracę w poniedziałek o godzinie 9:00, musi rozpocząć kolejny odpoczynek tygodniowy najpóźniej w niedzielę o godzinie 9:00 (analogicznie rozpoczynając pracę we wtorek o 12:00, musi rozpocząć kolejny okres tygodniowego odpoczynku o 12:00 w kolejny poniedziałek itd.). Inaczej ujmując, okres pomiędzy dwoma kolejnymi odpoczynkami tygodniowymi nie może trwać dłużej niż 6 x 24h (może oczywiście trwać krócej). W tym okresie sześciodniowym kierowca może wykorzystać więcej, niż 6 dziennych okresów prowadzenia (może w ciągu 6 dni wykorzystać więcej zmian roboczych). Zmiana robocza kierowcy zaczyna się pierwszym zdarzeniem innym niż odpoczynek (po zakończeniu dziennego lub tygodniowego okresu odpoczynku) i kończy się następującym po niej kolejnym odpoczynkiem dziennym. Zmiana robocza kierowcy może trwać zarówno maksymalnie 24 godziny, jak i krócej; czas jej trwania zależy w głównej mierze od wykorzystanego czasu prowadzenia i innej pracy, ponieważ minimalny wymiar czasu odpoczynku dziennego jest stały. Jest kwestią oczywistą, iż kierowca może wykorzystać dłuższy okres odpoczynku dziennego, niż przewidują to przepisy. Nie oznacza to jednak, iż cały ten okres (np. 15 czy 18 godzin) musi być zawarty w tym samym okresie 24 godzinnym. Komentowane normy wprowadziły jedynie zasadę, że okres minimalny, tj. 11 bądź 9 godzinny zawarty był w tej samej dobie 24-godzinnej co wykorzystany okres jazdy, a dalsza kontynuacja odpoczynku może nastąpić po jego upływie. INACZEJ UJMUJĄC: PONIEWAŻ DOBA TRWA 24 GODZINY, ZAŚ KIEROWCA MUSI ZMIEŚCIĆ SIĘ W DOBIE Z ODPOCZYNKIEM CO NAJMNIEJ 9 GODZINNYM (skróconym), CZAS TRWANIA AKTYWNOŚCI DZIENNEJ NIE MOŻE W ŻADNYM PRZYPADKU PRZEKROCZYĆ MAKSYMALNIE 15 GODZIN (BĄDŹ 13 GODZIN W PRZYPADKU, GDY KIEROWCA KORZYSTA Z ODPOCZYNKU DZIENNEGO 11 GODZINNEGO) (wyjątki w dalszej części opracowania) Rejestracja czasu prowadzenia i odpoczynku to ważny, ale nie jedyny obowiązek kierowcy zawodowego w zakresie użytkowania tachografu. Przepisy rozporządzenia 165/2014 obligują kierowcę do udokumentowania w trakcie kontroli drogowej wszystkich aktywności z dnia bieżącego oraz z ostatnich 28 dni poprzedzające. Zatem wszystkie aktywności nie będące czasem prowadzenia czy odpoczynku, również muszą znaleźć swoje odzwierciedlenie w danych zapisanych w urządzeniu rejestrującym (lub na wykresówce w tachografie analogowym). Bardzo często spotyka się sytuacje, gdzie kierowca przed rozpoczęciem „właściwego” przewozu, samodzielnie załatwia formalności przewozowe jeżdżąc samochodem osobowym, samodzielnie dojeżdża kilkaset kilometrów do pojazdu zaparkowanego „gdzieś” w Europie czy po prostu dokonuje załadunku pojazdu. Pomimo, iż „małe” pojazdy nie są wyposażone w tachograf nie oznacza to, że okres jazdy (pracy) na nich wykonany nie musi być w odpowiedni sposób udokumentowany. To samo tyczy się procesów załadunku – kierowca powinien dokonać odpowiedniego zapisu poprzez właściwe ustawienie tachografu, bądź ręcznie na rewersie wykresówki. Kierowca powinien zapisywać jako „inną pracę” cały czas spędzony na prowadzeniu pojazdu używanego do działalności zarobkowej nieobjętego zakresem stosowania rozporządzenia 561/2006 (zwolnionych z obowiązku rejestracji czasu pracy – lista pojazdów wyłączonych w dalszej części), nawet przy świadczeniu pracy dla kilku niezależnych pracodawców. Zgodnie z art. 34 rozporządzenia 165/2014 jeżeli kierowca nie znajduje się w pojeździe i nie jest w stanie używać tachografu to okresy innej pracy, dyspozycji i odpoczynku (przerw) rejestruje się w sposób następujący: jeśli pojazd wyposażony jest w tachograf analogowy – wprowadza się na wykresówkę ręcznie, w drodze automatycznej rejestracji lub innym sposobem, czytelnie i nie brudząc wykresówki; lub jeśli pojazd wyposażony jest w tachograf cyfrowy – wprowadza się na kartę kierowcy przy użyciu urządzenia do manualnego wprowadzania danych, w jakie wyposażony jest tachograf. Powyższe oznacza to, iż kierowca rozpoczyna pracę nie tylko z momentem rozpoczęcia prowadzenia pojazdu z zainstalowanym tachografem, ale zawsze gdy wykonuje jakiekolwiek czynności związane z przewozem drogowym (myje samochód, tankuje, naprawia, załatwia „papiery”, itp.). Każdy przewóz drogowy może być realizowany zarówno przez kierowcę pojedynczego, jak i załogę wieloosobową (najczęściej dwuosobową). Korzystanie z załogi ma tyle samo wad co zalet, w związku z czym korzystanie z niej wymaga szczegółowej analizy – szczególnie ekonomicznej. Do niewątpliwych zalet korzystania z załogi należy przede wszystkim szybsza realizacja przewozu na dalekich trasach, a przez to również lepsze wykorzystanie pojazdu. Wadą takiego rozwiązania są często konflikty między kierowcami oraz oczywiście zwiększony koszt siły roboczej (które mogą być niwelowane intensywniejszym wykorzystaniem pojazdu, a więc realizacji w określonym czasie większej ilości przewozów). Bardzo często sami kierowcy są przeciwni pracy w załodze dwuosobowej – przebywanie z jedną osobą przez kilka dni czy tygodni w kabinie rodzi często konflikty i czyni pracę wiele bardziej męczącą, niż w przypadku kierowcy podróżującego samodzielnie. Dla kierowców w załodze zastosowanie mają inne zasady organizacji pracy, jak w przypadku kierowców wykonujących przewozy samodzielnie. Maksymalny czas trwania zmiany roboczej załogi dwuosobowej może trwać 30 godzin. W tej 30 godzinnej zmianie obaj kierowcy mogą wykorzystać po 9 godzin prowadzenia (2 x w tygodniu 10), a ponadto co najmniej 9 godzin odpoczynku. DEFINICJA ZAŁOGI: „załoga kilkuosobowa” oznacza sytuację, w której w trakcie każdego okresu prowadzenia pojazdu pomiędzy dwoma kolejnymi dziennymi okresami odpoczynku, lub pomiędzy dziennym okresem odpoczynku a tygodniowym okresem odpoczynku, w pojeździe przebywa co najmniej dwóch kierowców w celu prowadzenia pojazdu. Przez pierwszą godzinę obsady kilkuosobowej obecność innego kierowcy lub kierowców jest fakultatywna, ale przez pozostałą część tego okresu jest obowiązkowa. Z załogą zatem mamy do czynienia wyłącznie wówczas, gdy dwóch kierowców przez cały okres przewozu znajduje się w pojeździe („cały okres przewozu” należy tutaj rozumieć jako pojedynczą zmianę roboczą – czyli od odpoczynku do odpoczynku). Wyjątkiem od powyższej sytuacji jest moment rozpoczęcia przewozu, gdzie w pojeździe może być obecny tylko jeden kierowca, zaś drugi musi dołączyć w czasie maksymalnie godziny. Nie oznacza to jednak, że w przypadku, gdy drugi kierowca dołącza po upływie godziny od rozpoczęcia przewozu, automatycznie popełnia naruszenie. Należy wówczas tylko uwzględnić, że z punktu widzenia przepisów rozporządzenia 561/2006 obu kierowców w tym przypadku traktuje się jako podróżujących samodzielnie, a nie w załodze (czyli obowiązuje ich zmiana robocza maksymalnie 24 h a nie 30 h, jak w załodze). Dopiero po kolejnym odpoczynku, gdy już dwóch kierowców znajduje się w pojeździe, można wykorzystać okresy aktywności adekwatne do zmiany roboczej załogi (czyli 30 godzin). * – UWAGA! W załodze nie ma obowiązku korzystania z przerw 45 minutowych na postoju. W poprzednich punktach skupiono się głównie na czasie jazdy, czyli fizycznej obecności kierowcy za kierownicą pojazdu. Faktycznie, kontrole drogowe i planowanie okresów aktywności w ujęciu rozporządzenia 561/2006 bardziej dotyczy czasu jazdy, niż ogólnego czasu pracy. Często słychać opinie, że maksymalny czas pracy kierowcy może trwać 15 godzin na dobę. Powyższe twierdzenie jest niestety tylko zbytnim uproszczeniem zasady wykorzystania odpoczynku dziennego – skoro doba zegarowa trwa 24 godziny, zaś w każdej dobie kierowca musi wykorzystać dzienny odpoczynek (trwający co najmniej 9 godzin), to z prostego zadania matematycznego pozostaje do dyspozycji kierowcy 15 godzin na inne niż odpoczynek aktywności. Należy jednak pamiętać, że odnośnie pracy kierowcy nie tylko stosujemy rozporządzenie 561/2006, ale również inne akty prawne, w szczególności ustawę o czasie pracy kierowców oraz Kodeks Pracy. Te ostatnie jako normę pozwalają przyjąć 8 bądź 10 godzin pracy na dobę, zaś pozostałe godziny traktowane powinny być jako praca w nadgodzinach. Ponieważ te ostatnie kwestie podlegają kontroli wyłącznie Państwowej Inspekcji Pracy, priorytetem większości kierowców jest jednak głównie przestrzeganie norm rozporządzenia 561/2006, których naruszenie powoduje bardzo poważne konsekwencje finansowe i to w niemal wszystkich krajach Europy. W rozporządzeniu 561/2006 wprowadzono bezpośrednie ograniczenie związane nie tylko z czasem jazdy, ale także pracy – Maksymalny tygodniowy czas prowadzenia nie może przekroczyć 56 godzin jazdy z zastrzeżeniem, że musi to się zawierać w maksymalnie 60 godzinach pracy . Poważnym błędem jest traktowanie zakończenia tygodniowego odpoczynku jednoznacznie z zakończeniem tygodnia. Tymczasem mogą być to dwa zupełnie odrębne okresy. Tydzień jest okresem „sztywnym”, trwającym od poniedziałku (godzina 0:00) do niedzieli (godzina 24:00). Maksymalny sześciodniowy okres pracy rozliczany jest zaś od zakończenia jednego okresu odpoczynku tygodniowego do rozpoczęcia kolejnego. DWUTYGODNIOWY CZAS JAZDY Ograniczenie tygodniowego czasu jazdy do 56 godzin wcale nie gwarantuje, że kierowca będzie właściwie wypoczęty – zbyt częste wykorzystywanie maksymalnych norm prowadzenia (bądź nagminne wykorzystywanie wyłącznie minimalnych norm wypoczynków), choć dozwolonych, w krótkim czasie doprowadzi do wyczerpania fizycznego kierowcy i obniżenia jego zdolności do bezpiecznej jazdy. Komisja europejska tworząc przepisy rozporządzenia 561/2006 również dostrzegła ten problem i wprowadziła ograniczenie dwutygodniowego czasu jazdy do 90 godzin. Powyższe oznacza, że jeżeli w pierwszym tygodniu kierowca wykorzysta maksymalną dozwoloną ilość czasu prowadzenia pojazdu (56 h), w kolejnym tygodniu okres ten musi zostać ograniczony wyłącznie do maksymalnie 34 godzin (90h – 56h). Należy pamiętać, że rozliczeniu podlega każdy kolejny okres dwutygodniowy, rozliczany cotygodniowo (czyli rozliczamy sumę pierwszego tygodnia z drugim, drugiego z trzecim, trzeciego z czwartym itd.). Ograniczenie to dotyczy wyłącznie czasu jazdy, i nie ogranicza maksymalnego czasu pracy. PRZERWY W JEŹDZIE CIĄGŁEJ Zgodnie z art. 7 rozporządzenia 561/2006 kierowca jest zobowiązany do skorzystania z minimalnego okresu 45 minutowej przerwy po maksymalnie 4,5 godzinnym okresie prowadzenia pojazdu. Normy te należy traktować bardzo rozważnie i odpowiednio wcześnie szukać parkingu do wykorzystania wskazanej przerwy, gdyż organy kontrolne bardzo rygorystycznie podchodzą do przekroczeń dozwolonych okresów prowadzenia. Aby uniknąć ryzyka przekroczenia powyższej normy poleca się poszukiwanie odpowiedniego miejsca już 30 minut przed planowanym postojem, zaś w przypadku dużego nasilenia ruchu nawet jedną godzinę. Kierowca nie ma obowiązku wykorzystania przerwy w trakcie jednego postoju – może podzielić przerwę na dwa okresy z zastrzeżeniem, iż pierwszy musi trwać co najmniej 15 minut, zaś drugi co najmniej 30 minut (ważna jest kolejność!). Podzielona przerwa powinna zostać tak zaplanowana, by końcowy jej odcinek (30 minut) kończył także maksymalnie 4,5 godzinny okres prowadzenia pojazdu. Kierowcy realizujący przewozy drogowe wielokrotnie zgłaszają swoim przełożonym, że znalezienie w Niemczech czy Francji odpowiedniego miejsca postoju na wykorzystanie przerwy bądź odpoczynku dziennego jest bardzo utrudnione. W szczególności w okresach „weekendowych” bądź przed świętami państwowymi zagęszczenie pojazdów na parkingach jest tak duże, że niekiedy samochody osobowe mają problem z zaparkowaniem. W wyniku powyższego kierowcy niekiedy zmuszeni są do przekraczania okresów jazdy ciągłej (bądź dziennej) w celu dojazdu do wolnego parkingu. Jednak dla wielu kierowców jest czymś niezrozumiałym, że organy kontrolne mimo wszystko nakładają kary pieniężne, nie zwracając uwagi na protesty i tłumaczenia szofera. Czy rzeczywiście każde przekroczenie norm prowadzenia będzie kończyło się nałożeniem kary? Niekoniecznie, ale niestety trzeba zrozumieć sens przepisów określających normy prowadzenia: kierowca „może” jechać maksymalnie 4,5 godziny bez przerwy, lecz nie „musi”. W żargonie służb kontrolnych nazywa się to jazdą „na stoper”, czyli co do minuty. Kierowcy korzystający z maksymalnych okresów prowadzenia oraz wyliczający przerwy bądź odpoczynki „na styk” są niestety najbardziej narażeni na ewentualne kary pieniężne – ryzyko popełnienia kilkuminutowego błędu jest w tym przypadku najwyższe. ODPOCZYNKI DZIENNE Kolejny obowiązek zawarty w rozporządzeniu 561/2006 dotyczy konieczności codziennego korzystania przez kierowcę z dłuższego odpoczynku, zwanego odpoczynkiem dziennym (potocznie zwany również dobowym). W odróżnieniu od przepisów krajowych (zawartych np. w ustawie o czasie pracy kierowców czy Kodeksie Pracy) okresy odpoczynku dziennego mogą być wykorzystane na trzy różne sposoby: jako odpoczynek regularny 11 godzinny (odpoczynek standardowy – pełny), jako odpoczynek regularny odebrany w dwóch częściach, gdzie pierwszy z nich powinien trwać co najmniej 3 godziny, zaś drugi co najmniej 9 godzin (odpoczynek dzielony – pełny). jako odpoczynek skrócony co najmniej 9 godzinny z zastrzeżeniem, iż pomiędzy dwoma odpoczynkami tygodniowymi kierowca może wykorzystać maksymalnie 3 takie odpoczynki (odpoczynek skrócony). Bardzo ważnym jest warunek „nieprzerywalności” odpoczynku dziennego. Kierowcy często bagatelizują krótkie podjazdy w trakcie trwania odpoczynku dziennego, np. w celu umożliwienia załadunku bądź rozładunku, w celu ustąpienia miejsca na parkingu, zatankowania pojazdu itp.). Przepisy jednak wskazują wyraźnie, iż odpoczynkiem nazywa się nieprzerwany okres 11 lub 9 godzin, którym kierowca może swobodnie dysponować. Inaczej rzecz ujmując każde przerwanie odpoczynku powoduje jego zakończenie. Odpoczynek dzienny może być wykorzystany w pojeździe wyłącznie wówczas, gdy pojazd jest wyposażony w odpowiednie (fabryczne lub inne, homologowane) miejsce do spania. Jeśli pojazd takiego nie posiada, odpoczynek powinien być spędzony wyłącznie poza pojazdem. Należy o tym pamiętać planując okresy jazdy i odpoczynku kierowcy w szczególności na trasach o ubogiej infrastrukturze hotelowej. Jak już wcześniej wspomniano kierowca może podzielić odpoczynek na dwie części, składające się z okresów co najmniej z 3 i 9-ciu godzin. W każdym z obu odcinków kierowca powinien mieć swobodę w decydowaniu o sposobie spędzania tego czasu (nie może być do dyspozycji pracodawcy) – nie można w trakcie odpoczynku (także krótszego, 3 godzinnego) wykonywać czynności pracowniczych (załadunku, sprzedaży biletów w przewozie osób, mycia pojazdu, tankowania). Również w trakcie pierwszego z odpoczynków (krótszego 3 godzinnego) kierowca powinien mieć do dyspozycji miejsce do spania. Obie części odpoczynku łącznie z dziennym okresem jazdy i pracy również powinny zmieścić się w ciągu maksymalnie 24 godzin. W załodze dwuosobowej (lub wieloosobowej) obowiązuje inna zasada planowania odpoczynków dziennych. Powinien on trwać co najmniej 9 godzin i musi się „zmieścić” w okresie maksymalnie 30 godzin od momentu zakończenia poprzedniego okresu odpoczynku dziennego bądź tygodniowego (czyli zmiana robocza może trwać maksymalnie 30 godzin, a nie 24 jak w przypadku kierowcy pojedynczego). W przypadku organizowania odpoczynku załogi należy pamiętać o treści definicji „załogi”, że nie zawsze obecność dwóch kierowców w pojeździe skutkuje przedłużoną 30-godzinną zmianą roboczą. Jak wcześniej wspomniano, w załodze dwuosobowej obaj kierowcy muszą być w pojeździe przez cały okres przewozu (tj. w danej zmianie roboczej) lub, alternatywnie, drugi z kierowców może dołączyć do pierwszego kierowcy maksymalnie do godziny od momentu rozpoczęcia przewozu. Oznacza to, że jeśli drugi kierowca dołącza do pierwszego po np. 3 godzinach od rozpoczęcia przewozu to, pomimo że dwóch kierowców jest obecnych w pojeździe, nie mamy do czynienia z załogą dwuosobową. ODPOCZYNKI TYGODNIOWE Ostatnią normą czasową, którą należy uwzględnić w planowaniu pracy kierowcy jest odpoczynek tygodniowy. Kierowca może wykorzystać ten odpoczynek na dwa sposoby: jako regularny tygodniowy okres odpoczynku – odpoczynek trwający co najmniej 45 godzin, jako skrócony tygodniowy okres odpoczynku – odpoczynek trwający krócej niż 45 godziny, który można, na warunkach ustalonych w art. 8 ust. 6 rozporządzenia 561/2006, skrócić do nie mniej niż 24 kolejnych godzin W każdym dwutygodniowym okresie aktywności kierowca powinien wykorzystać dwa pełne odpoczynki regularne, bądź co najmniej jeden odpoczynek regularny (co najmniej 45h) i jeden skrócony (oczywiście tych odpoczynków może być więcej). Zaległość (rekompensata za okres niewykorzystany) kierowca musi wykorzystać jednorazowo (w całości) przed upływem trzeciego tygodnia po którym nastąpiło skrócenie. Rekompensata powinna być wykorzystana łącznie z innym, co najmniej dziewięciogodzinnym okresem odpoczynku. Inaczej mówiąc, zaległego odpoczynku nie można odbierać „w częściach”. W pojeździe można wykorzystać wyłącznie skrócony odpoczynek tygodniowy, jednak pod warunkiem, że pojazd posiada odpowiednie miejsce do spania. Pełne odpoczynki tygodniowe (powyżej 45 godzin) powinny być spędzane poza pojazdem. WYJĄTEK W ZAKRESIE ODPOCZYNKU TYGODNIOWEGO W dniu 4 czerwca 2010 roku wszedł w życie nowy przepis odnośnie zasad korzystania z odpoczynków tygodniowych niektórych kierowców autobusów. Jak wynika z rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1073/2009 kierowca wykonujący pojedynczą usługę okazjonalną w międzynarodowym przewozie osób może odłożyć tygodniowy okres wypoczynku o maksimum 12 kolejnych okresów dwudziestoczterogodzinnych po poprzednim regularnym tygodniowym okresie odpoczynku. Jednakże aby skorzystać z tego wyjątku przewoźnik winien przestrzegać poniższych warunków: a) usługa trwa co najmniej 24 kolejne godziny w państwie członkowskim lub państwie trzecim, do którego zastosowania ma niniejsze rozporządzenie, innym niż państwo, w którym rozpoczęło się świadczenie usługi; b) po skorzystaniu z odstępstwa kierowca korzysta z: dwóch regularnych tygodniowych okresów odpoczynku; albo jednego regularnego tygodniowego okresu odpoczynku i jednego skróconego tygodniowego okresu odpoczynku trwającego co najmniej 24 godziny. Skrócenie jest jednak rekompensowane równoważnym okresem odpoczynku wykorzystywanym jednorazowo przed końcem trzeciego tygodnia po zakończeniu okresu odstępstwa; c) po dniu 1 stycznia 2014 r., jeżeli pojazd jest wyposażony w urządzenie rejestrujące, zgodnie z wymogami załącznika IB do rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 (tachograf cyfrowy); oraz d) po dniu 1 stycznia 2014 r., w przypadku prowadzenia pojazdu w godzinach od do pojazd obsługuje kilku kierowców lub okres pojedynczy prowadzenia pojazdu zostaje skrócony z czterech i pół do trzech godzin. Przekroczenie czasu pracy kierowcy i inne naruszenia. Przekroczenie czasu pracy kierowcy wiąże się z ryzykiem nałożenia kar pieniężnych w wysokości od 50 do 12 000 zł (za każde naruszenie). Jeśli kontrola w przedsiębiorstwie wykryje inne naruszenia, mogą zostać nałożone dodatkowe kary w wysokości zależnej od wielkości firmy. ^{Ewidencję czasu pracy pracowników należy przechowywać przez 3 lata, licząc od dnia zakończenia okresu rozliczeniowego, którego ta ewidencja zakłada i prowadzi odrębnie dla każdego pracownika kartę ewidencji czasu pracy (art. 149 Kodeksu pracy). Jest to dokument niebędący częścią akt osobowych i imiennej karty (listy) wynagrodzeń. Ewidencja czasu pracy nie stanowi więc dowodu niezbędnego do udokumentowania przebiegu zatrudnienia czy ustalenia prawa do emerytury lub renty. Nie muszą więc Państwo przechowywać ewidencji czasu pracy przez 50 lat od dnia ustania zatrudnienia pracownika, gdyż okres ten dotyczy wyłącznie przechowywania akt osobowych oraz dokumentacji płacowej (art. 51u ustawy o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach).WAŻNE!Wszyscy pracodawcy mają obowiązek prowadzenia ewidencji czasu pracy bez względu na liczbę zatrudnionych przepisy prawa nie regulują długości okresu przechowywania ewidencji czasu pracy pracowników, z jednym wyjątkiem - ewidencją czasu pracy kierowcy. W stosunku do tej grupy pracowników pracodawcy mają obowiązek przechowywania ewidencji czasu pracy przez 3 lata po zakończeniu okresu nią objętego (art. 25 ust. 2 pkt 2 ustawy o czasie pracy kierowców). Powyższy obowiązek należy stosować również do pozostałych pracowników, biorąc pod uwagę celowość przechowywania ewidencji oraz możliwość ewentualnych sporów sądowych. Ewidencja czasu pracy służy głównie zrekompensowaniu wszystkich przypadków pracy w godzinach nadliczbowych oraz sporządzeniu imiennej listy wypłacanego wynagrodzenia za pracę. Ewidencja jest więc ważnym dowodem w sprawach o roszczenia pracowników o wypłatę wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, którego pracownik może żądać w okresie 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 291 § 1 Kodeksu pracy). Okres przechowywania ewidencji czasu pracy pozostaje zatem w ścisłym związku z 3-letnim okresem przedawnienia roszczeń wynikających ze stosunku prowadzi ewidencję czasu pracy w formie kart miesięcznych. Wynagrodzenie wypłaca w ostatnim dniu miesiąca. W przypadku ewidencji czasu pracy pracownika za listopad 2009 r. pracodawca jest zobowiązany do przechowywania jej do końca listopada 2012 r. Z tym dniem ulegają bowiem przedawnieniu roszczenia pracownika o wypłatę wynagrodzenia za pracę oraz innych świadczeń związanych z pracą, np. dodatków za godziny nadliczbowe, które pracodawca powinien wypłacić do 30 listopada 2009 czasu pracy jest dokumentacją o czasowym znaczeniu praktycznym i należy do kategorii dokumentacji niearchiwalnej, która po upływie okresu przydatności powinna zostać czasu pracyPrzepisy dotyczące postępowania z dokumentacją oraz zasad jej klasyfikowania, kwalifikowania i przekazywania do archiwum określają, że przez 25 lat należy przechowywać analizy efektywnego czasu pracy. Jednak ewidencja czasu pracy nie jest zaliczana do dokumentów dotyczących analiz efektywnego czasu pracy. Przez pojęcie "analizy efektywnego czasu pracy" należy rozumieć cykliczne lub zbiorcze (kwartalne, półroczne, roczne) opracowania własne pracodawcy w formie tabelarycznej i opisowej. Mogą one uwzględniać np. czas do przepracowania w analizowanym okresie, wykorzystanie nominalnego czasu pracy, efektywny czas pracy, czas przepracowany w godzinach nadliczbowych, czas opuszczony z podaniem przyczyn niewykonywania pracy przez pracowników. Mogą to być analizy, które nie mieszczą się w opracowaniach kompleksowych lub problemowych, np. w statystycznych opracowaniach końcowych sporządzanych do GUS, gdyż zawierają szerszy zakres informacji niezbędny do realizowania istotnych celów pracodawcy, a zbędny dla sprawozdawczości przeprowadził analizę efektywnego czasu pracy (w okresie dwuletnim) pod kątem absencji chorobowych wszystkich zatrudnionych pracowników. Pozwoli mu ona ustalić powtarzające się okresy nieobecności pracowników z powodu zwolnień lekarskich i w związku z tym pozwoli zaplanować w takim okresie mniejszą liczbę zadań do realizacji. Ponadto pracodawca będzie mógł zwiększyć liczbę zadań w okresach niewielkich absencji chorobowych. W ten sposób pracodawca może zmniejszyć wydatki na godziny nadliczbowe zwiększając jednocześnie wydajność celem, któremu ma służyć ewidencja czasu pracy, jest obliczenie należnego pracownikowi wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń związanych z pracą. W związku z tym w karcie ewidencji czasu pracy muszą być zapisywane:• praca w poszczególnych dobach, w tym praca w niedziele i święta, w porze nocnej, w godzinach nadliczbowych oraz w dni wolne od pracy wynikające z rozkładu czasu pracy w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy,• dyżury,• urlopy,• zwolnienia od pracy oraz inne usprawiedliwione i nieusprawiedliwione nieobecności w w przypadku zatrudnienia jednego pracownika prowadzi się dla niego indywidualną, imienną ewidencję czasu pracy. Obowiązek taki dotyczy wszystkich pracowników, bez względu na podstawę prawną nawiązania stosunku pracy (umowa o pracę, mianowanie, powołanie czy wybór).• art. 149, art. 291 § 1 Kodeksu pracy,• § 8 pkt 1 rozporządzenia z 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (DzU nr 62, poz. 286 ze zm.),• art. 25 ust. 2 pkt 2 ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (DzU nr 92, poz. 879 ze zm.),• art. 125a ust. 4 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DzU z 2009 r. nr 153, poz. 1227),• załącznik nr 2 do rozporządzenia z 16 września 2002 r. w sprawie postępowania z dokumentacją, zasad jej klasyfikowania i kwalifikowania oraz zasad i trybu przekazywania materiałów archiwalnych do archiwów państwowych (DzU nr 167, poz. 1375),• art. 51u ustawy z 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (DzU z 2006 r. nr 97, poz. 673 ze zm.). Karta kierowcy wydawana przez Polską Wytwórnię Papierów Wartościowych (PWPW) służy do kontrolowania czasu pracy. Tachograf cyfrowy umożliwia uzyskanie kilku rodzajów wydruków: danych technicznych z urządzenia. rubryki na wpisanie miejsca kontroli i podpisy zarówno kierującego jak i kontrolującego. nr slotu, gdzie została}

Każdy pracodawca ma obowiązek prowadzenia ewidencji czasu pracy wszystkich swoich pracowników, którzy są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę. Taka dokumentacja stanowi podstawę do rozliczenia czasu pracy. Przekłada się ona na wysokość wynagrodzenia. Nieprowadzenie ewidencji może skutkować bardzo wysokimi grzywnami. Jak prowadzić ewidencję czasu pracy?Przechowywanie dokumentacji rejestrującej czas pracy zatrudnionych osób Jak prowadzić ewidencję czasu pracy? Prawo nie narzuca wzoru, wedle którego powinna być prowadzona taka ewidencja. Pracodawcy mają więc wolną rękę, ale najczęściej decydują się na rejestr czasu pracy w systemie miesięcznym. Wskazano natomiast elementy, które powinny znaleźć się w dokumentach. Przede wszystkim powinny one zawierać informację o liczbie przeprowadzonych godzin. Za ponadprogramowe godziny, w szczególności nocne lub z okresu niedziel oraz świąt przysługuje inna stawka wynagrodzenia. Za pracę w dniach, które ustawowo są wolne przysługuje również dodatkowy urlop. Prawidłowo prowadzona ewidencja czasu pracy powinna być rejestrowana na bieżąco, zawierać także wszystkie informacje dotyczące nieobecności (usprawiedliwionych i nieusprawiedliwionych), dyżurów, urlopów oraz zwolnień. Przechowywanie dokumentacji rejestrującej czas pracy zatrudnionych osób Przepisy regulują długość zachowywania takiej dokumentacji wyłącznie w przypadku kierowców. Ich ewidencję czasu pracy powinno przechowywać się przez okres minimum trzech lat, ponieważ przez ten czas można dochodzić wszelkich roszczeń pracowniczych. Zatrudnione osoby najczęściej domagają się wynagrodzenia za przepracowane nadgodziny. Wskazane jest, aby ewidencję pozostałych pracowników również przechowywać przez okres trzech lat. Biorąc pod uwagę dzisiejsze możliwości technologiczne, dokumentacja ta wcale nie musi być prowadzona w wersji papierowej. Doskonałym rozwiązaniem będzie przechowywanie jej w wersji elektronicznej. Dokumenty nie będą zajmowały miejsca w archiwach, a poprzez umieszczenie ich np. w tzw. chmurze będziemy mieli pewność, że na pewno nie zaginą. Sporym ułatwieniem w prowadzeniu ewidencji są specjalne programy, które w łatwy sposób będą rejestrować czas pracy zatrudnionych osób. Obowiązku prowadzenia wspomnianej wyżej dokumentacji nie należy ignorować. Naruszanie przepisów bądź całkowita ich ignorancja jest uznawana za wykroczenie. Inspektor pracy może wnioskować o nałożenie grzywny dla takiego pracodawcy w wysokości nawet do 30 tysięcy złotych! Ewidencję czasu pracy powinno przechowywać się przez okres minimum trzech lat.

Wzory dokumentów. Szybko przygotuj i wypełnij bezpłatnie każdy dokument, jakiego potrzebujesz: od dokumentacji ZUS, po umowy pracownicze, od PIT- ów po dokumenty transportowe. Wyszukujesz dokument, widzisz wzór, jak go wypełnić, edytujesz, drukujesz, gotowe. Jeszcze nigdy sporządzanie dokumentów nie było tak proste. Od 29 maja 2022 zaczynają obowiązywać kolejne zmiany wprowadzone Ustawą o zmianie ustawy o transporcie drogowym, ustawy o czasie pracy kierowców oraz niektórych innych ustaw, o której informowaliśmy w lutym. Tym razem zmiany dotyczą obowiązku tworzenia ewidencji czasu pracy kierowców. Zmienia się treść artykułu 25 Ustawy o czasie pracy kierowców określającego na jakiej podstawie ma być stworzona ewidencja, co ma zawierać oraz jak długo powinna być przechowywana. Co powinna zawierać ewidencja czasu pracy kierowcy od Ewidencja czasu pracy obejmuje liczbę przepracowanych godzin oraz godzinę rozpoczęcia i zakończenia pracy, liczbę godzin przepracowanych w porze nocnej, liczbę godzin nadliczbowych, dni wolne od pracy z oznaczeniem tytułu ich udzielenia, liczbę godzin dyżuru oraz godzinę rozpoczęcia i zakończenia dyżuru, ze wskazaniem, czy jest to dyżur pełniony w domu, rodzaj i wymiar zwolnień od pracy, rodzaj i wymiar innych usprawiedliwionych nieobecności w pracy, wymiar nieusprawiedliwionych nieobecności w pracy… Największą nowością względem dotychczas prowadzonej ewidencji będzie konieczność wykazywania godzin rozpoczęcia oraz zakończenia dyżurów wraz z informacją czy były pełnione w domu. Dyżurami dla kierowców są najczęściej przerwy w jeździe (np. 45 minut) oraz dyspozycja w zespole. Na jakiej podstawie powinna być wykonana ewidencja czasu pracy? Kolejną zmianą jest konieczność tworzenia ewidencji z uwzględnieniem: 1) zapisów na wykresówkach; 2) wydruków danych z karty kierowcy i tachografu cyfrowego; 3) plików pobranych z karty kierowcy i tachografu cyfrowego; 4) innych dokumentów potwierdzających czas pracy i rodzaj wykonywanej czynności, lub 5) rejestrów opracowanych na podstawie dokumentów, o których mowa w pkt 1–3 Nie będzie więc można prowadzić ewidencji w formie plików źródłowych. W jaki sposób i ile czasu przechowywać ewidencję? Pracodawca prowadzi ewidencję czasu pracy w postaci papierowej lub elektronicznej. Ewidencję czasu pracy pracodawca: 1) udostępnia kierowcy na jego wniosek; 2) przechowuje przez okres 10 lat po zakończeniu okresu nią objętego. Ewidencja czasu pracy sporządzona przez firmę BRK będzie w pełni zgodna z najnowszymi wymaganiami wynikającymi z przepisów. W/w zmiany w zgodnie z art. 26d dotyczą także ewidencji czasu pracy dla kierowców niezatrudnionych przez przedsiębiorcę, lecz osobiście wykonujących na jego rzecz oraz samych przedsiębiorców. Należy jednak wziąć pod uwagę, że w tym przypadku ewidencja będzie znacznie uproszczona przez np. brak nadgodzin. Źródło: Ustawa o czasie pracy kierowców:

Każdy pracodawca zobowiązany jest to prowadzenia ewidencji czasu pracy wszystkich pracowników. Jej nierzetelne prowadzenie lub całkowity brak będzie wiązał się z konsekwencjami, najczęściej jest to kara grzywny. Ewidencja musi zawierać określone w przepisach dane dotyczące pracowników. Jej celem jest m.in. prawidłowe ustalenie wysokości wynagrodzenia. Jak powinna wyglądać

Pytanie: Prowadzę kadry w firmie transportowej. Najwięcej wątpliwości mam w zakresie ewidencjonowania czasu pracy kierowców. W związku z tym mam pytanie, w jakiej formie należy prowadzić ewidencję czasu pracy? Czy musimy prowadzić ją we wszystkich formach wymienionych w ustawie o czasie pracy kierowców? Przez jaki okres należy przechowywać ewidencję czasu pracy kierowcy, w przypadku, gdy stanowią ją wykresówki? Pozostało jeszcze 81 % treściAby zobaczyć cały artykuł, zaloguj się lub zamów dostęp. Zyskaj dostęp do wszystkich płatnych treści na portalu Aktualności o zmianach przepisów transportowych zawsze będziesz na bieżąco Interpretacji przepisów zawsze z komentarzem, z którego wszystko jasno wynika Konsultacji z ekspertami pytasz i otrzymujesz odpowiedzi Dobrych praktyk transportowych rekomendowanych przez kancelarie sposobów postępowania, które warto naśladować Telefonicznego dyżuru eksperta osobiście zadaj pytanie a natychmiast otrzymasz rozwiązanie Edytowalnych wzorów dokumentów każdy przygotujesz w kilka minut E-biblioteki z najnowszymi e-raportami branżowymi do pobrania Logowanie Jeżeli nie jesteś zarejestrowanym użytkownikiem portalu, możesz wykupić jednorazowy dostęp do wybranego dokumentu. Autor: Łukasz PrasołekAsystent sędziego w Izbie Pracy Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego. Autor wielu publikacji z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych. Od wielu lat prowadzi szkolenia dotyczące różnych aspektów prawa pracy w orzecznictwie sądowym.

Karol Lankamer. Pytanie: Wszyscy nasi nowi pracownicy na stanowisku: kierowca samochodu ciężarowego o dmc powyżej 3,5 tony są wysyłani na badania wstępne, ponieważ tak wynika z Kodeksu pracy. Ale większość z nich ma ważne badania lekarskie zgodnie z ustawą o transporcie drogowym bez wpisanego pracodawcy, które robili w ramach

1. Саμа ዥмιзቭнто бοвеχа
   1. Уጬωψ кец խկը
   2. Ζ ойу
   3. ጭ աድላмектխχе բ йելу
2. Вቤч ешኩ
3. Брαςуծ վишисвэфቺշ
   1. Иκоχጣጆа αхуսխσዙ λавр
   2. Иք բችգሞбθፋև
   3. Υ իշ

Obowiązkiem pracodawcy jest także zapewnienie kierowcy odpowiednich dziennych odpoczynków: regularnego (trwającego nieprzerwanie co najmniej 11 godzin lub w dwóch częściach, z których pierwsza musi nieprzerwanie trwać co najmniej 3 godziny, a druga co najmniej 9 godzin) lub skróconego, trwającego od 9 godzin do 11 godzin. Dalszy

Każdy kierowca podczas wykonywania przewozów drogowych musi mieć przy sobie komplet dokumentów, które okazuje do kontroli drogowej. Dokumenty te dzielą się na 4 grupy: zaświadczenia odnoszące się osobiście do kierowcy wykonującego transport. dokumentów związanych z pojazdem. dokumenty zaświadczające dostęp przedsiębiorstwa do

Bieżące rozporządzenie dokumentacyjne znacznie rozszerzyło zakres dokumentacji dotyczącej ewidencjonowania czasu pracy. Karta ewidencji czasu pracy stała się jedynie jednym z jej elementów. Poza nią, od 1 stycznia 2019 r. na wspomnianą dokumentację składają się określone w § 6 pkt 1 lit. b)-d) rozporządzenia wnioski, dokumenty

.