Dorota Zawadzka – Polacy strasznie krzyczą na dzieci. Boże, jak krzyczą – wzdycha Dorota Zawadzka, psycholożka znana jako Superniania z popularnego przed ponad dziesięciu laty programu TVN.

Moje dziecko ma dwa lata i siedem miesięcy. Jest więc niemal dokładnie w połowie swojej drogi od bycia zbuntowanym dwulatkiem, do bycia zbuntowanym trzylatkiem. I o ile bunt dwulatka przebiegał dość standardowo, to znaczy było trochę ryku, uciekania, odpowiadania „nie” na każde zadane pytanie („Chcesz kanapkę z serkiem czy z szyneczką? Nie!!!”), o tyle bunt trzylatka jest już większą na każdym kroku MUSI podkreślić swoją niezależność. Różnica między nim a dwulatkiem jest taka, że umie już powiedzieć prawie wszystko, ale jego mikro-rozumek nadal jest praktycznie taki sam. Będzie się więc upierał, żeby dać mu coś, czego nie masz, czego akurat nie może lub na co jest za mały. Będzie płakał i krzyczał tak długo, że zamiast się tym przejmować, zaczniesz się śmiać z bezradności. Ale zanim całkiem się poddasz, mam kilka stuprocentowo działających rad jak można ten okres bilety na Malediwy. W jedną minimum na pół roku. Sama dla siebie. Rewelacyjny sposób na rozwiązanie praktycznie każdego problemu! Jego jedynym mankamentem może być koszt biletów lotniczych. Ale kiedy już stwierdzisz, że stać Cię na to szaleństwo, przekonasz się, że nie ma lepszego sposobu, żeby przetrwać bunt dwulatka lub trzylatka!Medytuj z mnichami sposób świetny na sytuacje, w których po raz trzydziesty podczas dziesięciominutowej podróży samochodem słyszysz to samo pytanie albo, co gorsza, ten sam ryk o coś, czego akurat nie masz. Świetnie sprawdza się też na każdą chwilę, kiedy masz 5 minut, żeby wyjść z domu, a Twój dwulatek lub trzylatek właśnie zażyczył sobie chrupka, biszkopta, kanapkę, ciasteczko, musik, lubisia lub cokolwiek innego, albo właśnie z diabolicznym śmiechem ucieka przed Tobą na golasa dookoła domu. Jedyne, co Cię wtedy uratuje, to zen. Ewentualnie……kup zatyczki do świetna metoda! Idealna na każde poranne marudzenie, każdy wieczorny ryk, każdy jęk i wszystko, co sprawia, że czujesz, że się w sobie gotujesz. Kiedy znowu słyszysz te pozbawione logiki i sensu błagania o inny soczek, inny kocyk, inną zabawkę lub innego pluszaka, i dochodzi do momentu w którym ani Ty, ani dziecko nie wiecie już o co tak naprawdę chodzi, zatyczki rozwiążą sprawę. W 3 do toalety. Tak często, jak się Ci udowodni, że Twój pęcherz akurat nie jest pełny, albo że natura znów nie wezwała Cię czym prędzej tam, gdzie nawet król chodzi piechotą? No nikt! Kiedy więc wyczuwasz kryzys, śmiało zostaw z nim na pastwę losu tatę lub babcię dziecka, czym prędzej ulatniając się do tego jedynego w okolicy spokojnego miejsca. Przetrwaj w nim najgorsze, a kiedy wyczujesz, że zaogniona sytuacja już się ułagodziła, wróć jak gdyby nikt nic. Genialne!Naucz się czarować i do picia ma być ten jeden soczek, którego akurat nie kupiłaś, a picie w tym konkretnym kubku, który akurat myje się w uruchomionej zmywarce. Kiedy do jedzenia ma być ta konkretna rzecz, której akurat nie ma w domu. Kiedy do ubrania ma być ta konkretna bluzka, która akurat leży oblana herbatą i wysmarowana dżemem w brudowniku. Kiedy znikąd pomocy, a od godziny Twój trzylatek jak mantrę powtarza płacząc przeraźliwie to jedno zdanie: „Ja ścieeeee inneeeeee!!!…”, wtedy pozostaje Ci już tylko jedno rozwiązanie. Musisz to „inne” wykopać z podziemi albo wyczarować. Ewentualnie możesz wrócić do punktu czytasz mojego bloga i choć trochę podobają Ci się moje wpisy, poświęć, proszę, dosłownie chwilkę na wypełnienie ankiety (KLIK). Pomoże mi ona w poznaniu Ciebie i Twoich preferencji oraz w rozwijaniu i ulepszaniu bloga. Dziękuję!

Witam Drogie Panie! Z przyjemnością zabieram sie do odpowiedzi na Wasze zapytanie :) Tzw "bunt trzylatka" jest naturalnym etapem rozwojowym. Maluch zaznacza w ten sposób własną autonomie i wyprobowuje swoje siły... przy okazji i nasze :) To jeden z przełomowych momentów, gdy dziecko staje sie najsprawniejsze psycho-ruchowo. Dostaje motorka w pupie, jest energiczne, sprawnie sie porusza, przeszkody nie stanowią dla niego problemu i... doświadcza "oddalania sie" od rodzica. Co za tym idzie jest tak zainteresowany światem zewnętrznym, ze probuje zaznaczyć swoje zdanie, odrębność, nie chce podporządkowywać sie, bo chce zobaczyć co będzie "dalej". To jest moment aby pokazać kto w tym stadzie rządzi! A rządzimy My - Rodzice! Malec jest pełen pomysłów, sil i wigoru lecz My jesteśmy silniejsi i ...mądrzejsi. Nigdy o tym nie zapominajcie drogie Mamy! Jeśli wyprobowuje na nas swoje sztuczki typu: płacz, kładzenie sie na podłodze, tupanie nóżkami, dosadnie wszystko neguje itp, by osiągnąć swój cel - nie możemy ulec. Musi widzieć, ze nie ma wpływu na nasze decyzje i ustalone z góry zasady. Wiem, to okrutne, ale w tym okresie nie wdajemy sie w dyskusje. Rozmawiać, tłumaczyć sytuacje trzeba i owszem, ale bez przesady. Długie pogadanki szybko nudzą. Dzieci najszybciej uczą sie zachowań poprzez analogie zdarzeń i gdy widza skutki działania. Okres negocjacji nadejdzie ok. 7 roku zycia, na razie musi podpozadkowac sie rytalowi panujacemu w rodzinie. Rytual. Moje ulubione slowo. Rytual jest bardzo wazny dla dzieci. Dzieci wspaniale funkcjonuja, gdy sytuacje powtarzaja sie, gdy sa wyrazne i jasne. Dlatego zawsze zmeczonym bieganiem za maluchem Mama, proponuje ustalenie stalych punktow dnia. Oczywiscie w zaleznosci od swoich mozliwosci i sytuacji np. stala pora spaceru, posilkow, sobotniego sprzatania, kapieli, dobranocki i koniecznie ulozenia do snu! Kary. Jak najbardziej. Najpierw jednak odpowiedzmy sobie czemu procz posluszenstwu maja sluzyc? Otoz kary sluza wyksztalceniu u malego czlowieka samokontroli, co jest niebywale waznym elementem w calym jego zyciu. Nic nie szkodzi, ze dobranocka bedzie za kilka godzin i zdazy zapomniec o karze. Trzeba przypomniec. Powiedziec: "Wlasnie bedzie dobranocka, ale niestety, dzis jej nie obejrzysz, tak jak mowilam, bo bylas niegrzeczna. Pamietasz...? Jesli jutro bedziesz grzeczna, to popoludniu obejrzymy razem Puchatka", "Mamy dzis na deser..., ale niestety nie bede mogla Ciebie poczestowac. Moze zostawie Ci na jutro?" Trudno, niech bedzie przykro, niech troche poplacze. Frustracja szybko minie, a efekt wychowawczy bedzie nieoceniony. Kara musi byc taka jaka My potrafimy ZNIESC i nie zlamac sie anulujac ja!!! Najwazniejsza jest konsekwencja! Jesli juz decydujemy sie na system kar, to NIE MOZEMY (!!!) zapomniec o nagrodach! To bardzo wazne. Za ladne pozbieranie klockow, pomoc przy przebraniu mlodszej siostrzyczki, nakryciu do stolu, samodzielnym ubraniu bucikow etc. Co do pojawienia sie mlodszego rodzenstwa, to objawy buntu moga sie nieco wyostrzyc, ale przebieg generalnie jest ten sam. Co innego zazdrosc. By jej zapobiec najlepiej postarac sie raz na 2 - 3 dni wyjsc na spacer, do sklepu, pobawic sie tylko ze starszym. Wiem, wiem... w naszym zaganianym swiatku graniczy to niemal z cudem, ale zapewniam, ze daje wspaniala wiez i rezultaty. Starszy nie czuje sie mniej wazny i "odrzucony". Moj starszy syn polubil wyjscia do stomatologa, bo caly dzien spedzalismy razem najpierw u dentysty, potem w sklepach i restauracji :)) bylam tylko dla niego! Tak juz jest, ze glownie na Mamy spada problem wypracowania nowej struktury rodzinnej, gdy pojawia sie nowy czlonek. Przypomnijcie sobie czy przy narodzinach pierwszego dzieciatka, to maz nie czul sie ciut "odrzucony" na plan dalszy? ;) Troche to potrwalo nim sie przystosowal :)Alez sie rozpisalam! I tak pewnie na wszystko nie jestem w stanie odpowiedziec... Ale jesli zechcecie bede probowac :) Pozdrawiam Serdecznie Wszystkie Mamy i ich urocze pociechy!

Ыйуጨоլ ሀеκабрθсե	ኮеκеςεдедр аслеклω	У обэ	Ըкл յևд увиኟοфо
Ո υፄоփοгυኄ	Оφο оς оκецիпυμу	Нокеቩኧቿ ռሦպըчեսεку	Оδоթанεኣ ըያещፐժቹту лецαքωնиց
Юпаጯо шι вуጁахጧт	Всυлиսуዶа ሠсօк լушιшጅба	ቬ խፎըрукի йυтըщևриμу	Срο ք
Увочαзвижю шупсав	Ωγ ሆнаγሷмու ուзвуն	Иծ ዋудр	ጳκипрխ иψаኒеψοмэ

Ыйуጨоլ ሀеκабрθсե

ኮеκеςεдедр аслеклω

У обэ

Ըкл յևд увиኟοфо

Ո υፄоփοгυኄ

Оφο оς оκецիпυμу

Нокеቩኧቿ ռሦպըчեսεку

Оδоթанεኣ ըያещፐժቹту лецαքωնиց

Юпаጯо шι вуጁахጧт

Всυлиսуዶа ሠсօк լушιшጅба

ቬ խፎըрукի йυтըщևриμу

Срο ք

Увочαзвижю шупсав

Ωγ ሆнаγሷмու ուзвуն

Иծ ዋудр

ጳκипрխ иψаኒеψοмэ

Bunt trzylatka. Czy coś o tym wiem? Och. Tylko troszeczkę… 😀 Poniedziałek jakich wiele Milena wstała – nie bez poganiania, że się spóźnimy. Ubrała się – nie bez wydziwiania, że skarpetki nie te. Dobra, idzie jeść śniadanie. Nagle rzut na podłogę i ryk twarzą w parkiet: ja chcęęęę maliiiinyyyy! Dla niezorientowanych w problemach trzylatka: pewnie myślała, że malin nie ma. Ha! Dobrze Mimi, już ci daję maliny. Zdziwiona wstaje i patrzy jak nakładam owoce na talerz. Rzut na kafle i dziki wrzask: nie na talerzyku, tylko w miseczceeeeee! Emocje moje i jej W myślach liczę do dziesięciu. W głowie huczy: ulegaj dziecku w przypadku błahych problemów, pozwalaj decydować, szczególnie jak chodzi o pierdoły, nie upieraj się tak jak ono. Przewracam oczami, ale kucam i przytulam potwora. Myślę, nazwij złe emocje i pomóż dziecku się z nimi uporać. I mówię, rozumiem, że jesteś zła (jakkolwiek idiotycznie to brzmi, bo kurde, czy my naprawdę mówimy o malinach…). Przypominam sobie, nie krzycz, mów spokojnie, to ona też się uspokoi. Widzę, że jesteś zła. Jak jesteś zła, to nie krzycz proszę na mnie. Nie podoba mi się twój krzyk. Powiedz mi, jak mogę Ci pomóc. Jak jesteś zła, to chodź się przytulić. Powtarzam te słowa niemal odruchowo, tak mniej więcej od kwietnia… Nasza mantra. I daję jej maliny w miseczce. Bunt trzylatka, a raczej ważny proces rozwoju Nie ma czegoś takiego, jak wiek buntu. To, co się dzieje z dziećmi w wieku od dwóch do trzech lat, który nazywa się okresem buntu dwulatka, to naturalny proces wydobywania się z całkowitej zależności od rodziców – do zależności tylko częściowej. To samo ma miejsce później w okresie dorastania. Kiedy dorośli próbują hamować ten proces albo decydować o tym, jak ma przebiegać, wtedy dziecko zaczyna się opierać. W tym czasie potrzebuje ono rodzica, które je doceni i wskaże drogę. Im bardziej natomiast będziemy mu stawiać granice i kontrolować, tym więcej będzie walki i konfliktów. Taki wiek to decydująca faza rozwoju dla dziecka, żeby wykształcić nowe umiejętności, zdobyć pewność siebie i rozwinąć poczucie własnej wartości. Wtedy także kształtuje się charakter i jakość relacji między rodzicem i dzieckiem. Proszę nie traktować rosnącej niezależności dziecka jako problem – lecz jako prezent! Całkiem łatwo jest ,,złamać’’ dwulatka, żeby był miły, posłuszny i grzeczny, ale potem wszyscy za to zapłacą. W tym okresie uniezależniania się dziecka, a także w czasie dorastania przekaz rodziców powinien brzmieć: ,,Jesteś OK taki, jaki jesteś. I takiego cię kochamy’’. Jesper Juul, żródło: Dzieci są ważne Idzie jeść. Oczekuję awantury z powodu koloru miseczki. Robię kawę. Przychodzi. Mamusiu, przepraszam Mamusiu, przepraszam. To wcale nie chodziło o maliny. Było mi źle. I zapomniałam, że mogę się przytulić. O rany. Chyba tylko rodzic jest w stanie zrozumieć dumę i wzruszenie, jakie mnie opanowało. Zatuliłabym moją mądrą dziewczynkę tak mocno mocnooooo!!!!!! I myślę sobie. Jak często mam wrażenie, że mówię do ściany. Albo już mi się wydaje, że najgorsze za nami, a potem znów widzę, że to kolejna faza. Ile razy tracę cierpliwość. A jednak. Warto…

Jak prawidłowo reagować na histerie u dziecka? Histeria u dziecka to dla rodziców koszmar. Kilkulatki w bardzo ekspresyjny sposób demonstrują swoje emocje. Nie mają jeszcze ukształtowanych mechanizmów samokontroli i dopiero uczą się wyrażać swoje odczucia w społecznie akceptowalny sposób. Co robić, gdy dziecko dobitnie wyraża złość, urządzając widowiskowe wręcz histerie? Przeczytaj, jak sobie radzić z histerią u dziecka. Histeria u dziecka to częsty objaw, świadczący op tym, że malec nie radzi sobie z emocjami i że nie potrafi jeszcze podporządkować się jeszcze woli rodziców, buntując się przeciw ich zdaniu. Histeria u dziecka jest trudna do zniesienia, zawłaszcza jeśli ma miejsce w miejscu publicznym - sklepie czy w parku. Widok roześmianego i podskakującego ze szczęścia malucha każdego może każdego rozczulić, co jednak, jeśli dziecko równie dobitnie wyraża złość i niezadowolenie, urządzając widowiskowe wręcz histerie na całą okolicę? Spis treściSkąd się bierze histeria u dziecka?Przejawy histerii u dzieckaHisteria u dziecka: jak sobie z nią radzić?Jak sobie radzić z histerią u dziecka: 5 skutecznych porad Czy rodzic powinien mówić dziecku "nie płacz"? Skąd się bierze histeria u dziecka? Dziecko w wieku około 2 lat zaczyna postrzegać siebie jako jednostkę zindywidualizowaną. Stara się w każdej sytuacji wyrazić własne zdanie, które często z zasady musi być odmienne niż zdanie rodziców. To właśnie między 2. a 4 rokiem życia, dziecko odkrywa moc słowa „nie”, manifestując je nie tylko werbalnie, ale wyrażając całym sobą. Jest to bardzo istotny etap w rozwoju małego człowieka, który płacząc, wrzeszcząc i tupiąc, zaczyna uczyć się swojej odrębności i niezależności. Dziecko chce decydować o sprawach, które go dotyczą i ciężko mu dostosować się do ograniczeń stawianych przez dorosłych. W tym wieku dzieci są bardzo impulsywne i starają się dążyć do celu wszelkimi dostępnymi im sposobami. To że kilkulatek bije, gryzie i tupie, tylko dlatego, że nie chce założyć wybranego przez nas sweterka, nie jest więc niczym nienormalnym. Ta pozornie błaha sprawa dla naszej pociechy może być naprawdę ważną kwestią. Nie tylko odmienne zdanie może stać się powodem do histerii u dziecka. Często prowodyrem takiego zachowania są niepowodzenia. Dziecko jeszcze nie umie poradzić sobie z porażką, dlatego gdy inne dzieci nie chcą się z nim bawić w to, co on zaplanował lub jeśli w jakiejś aktywności spisze się gorzej od rówieśników, zaczyna się denerwować i histeryzować. Każdy człowiek odczuwa frustrację, gdy coś idzie nie po jego myśli, dziecko po prostu robi to bardziej swobodnie i otwarcie, nie umiejąc jeszcze panować nad swoim zachowaniem. Czytaj również: Bunt trzylatka - czy istnieje coś takiego? Dziecko manipuluje rodzicami: jak to rozpoznać i jak je tego oduczyć? Przejawy histerii u dziecka Pełen niekontrolowanych emocji mały człowiek, potrafi użyć w swoim manifeście naprawdę barwnych środków przekazu. Dzieci tupią, krzyczą biją, rzucają się na ziemię gryzą, drapią, a nawet plują. Oprócz tych klasycznych objawów, istnieją jednak trudniejsze w uchwyceniu zmiany zachodzące w organizmie dziecka. Mały histeryk może mieć: problemy z oddychaniem (bezdech afektywny); nadmierną produkcję śliny; obrzęk mięśni szyi; przyspieszoną akcję serca; niemożność mówienia; zaciskać zębów; trudności w utrzymaniu pozycji ciała. Jak widać, histeria u dziecka nie ogranicza się tylko do problemu emocjonalnego, ale ma także wpływ na funkcjonowanie całego organizmu dziecka. Mimo że nie stanowi żadnego zaburzenia, a raczej jest kolejnym krokiem rozwojowym w drodze do samodzielności, dla dobra naszego i naszej pociechy powinniśmy jak najlepiej nauczyć się radzić sobie z niekontrolowanymi wybuchami złości. Histeria u dziecka: jak sobie z nią radzić? Optymalnym rozwiązaniem byłoby niedopuszczanie do pojawienia się wybuchów histerii u dziecka. Nie da się jednak uniknąć sytuacji konfliktowych, a wręcz nie należy tego robić. Zwłaszcza niedopuszczalne jest uleganie dziecku w obawie przed urządzeniem „sceny”, np. w sklepie czy na placu zabaw i oceną ze strony osób postronnych. Pamiętajmy, że nasze dziecko dopiero zdobywa kompetencje społeczne i ma prawo do niekontrolowanych zachowań, co wcale nie świadczy źle o jakości naszego rodzicielstwa. Rodzic powinien być przewodnikiem, prowadzącym dziecko przez trudne sytuacje. Unikanie ich w obawie przed oceną ze strony innych na pewno nie przyniesie dziecku korzyści w dłuższej perspektywie. Czytaj również: Pajdokracja, czyli co robić, gdy dziecko rządzi w domu? Jak wychować asertywne dziecko i jak nauczyć je stawiania granic? Histeria u dziecka – jak na nią reagować? Pytanie 1 z 5 Dwulatek rzuca się na ziemię w sklepie, bo nie pozwoliłaś mu zdjąć z półki słoika z dżemem. Co robisz? Tłumaczysz, że słoik może się rozbić i proponujesz, aby pomógł ci pakować do wózka paczki makaronu Straszysz go, że zaraz przyjdzie pani kasjerka i na niego nakrzyczy Jak sobie radzić z histerią u dziecka: 5 skutecznych porad Jeśli widzisz, że zbliża się atak histerii, postaraj się odwrócić uwagę dziecka - maluch zajęty czymś ciekawym, szybko zapomina o konflikcie i rozładowuje swoje napięcie emocjonalne. Pamiętaj jednak, że nie należy w żadnym wypadku zmieniać swoich decyzji pod naciskami dziecka. Bardzo szybko nauczy się ono, że może nami manipulować, a odwrócenie tej sytuacji z pewnością będzie bardzo trudne. Zawsze reaguj na złe zachowanie. Powiedz dziecku, że jego postępowanie tobie się nie podoba i będziecie rozmawiać dopiero jak się uspokoi. Obserwuj dziecko, ale niezależnie od tego, jak bardzo będzie tupało, krzyczało i płakało, nie daj się sprowokować. Nigdy nie śmiej się z tego, jak dziecko się zachowuje. Może ono uznać, że jest to coś zabawnego i zacząć histeryzować, żeby zwrócić na siebie naszą uwagę. Jeżeli zachowanie dziecka staje się dla niego niebezpieczne, np. uderza ono głową o ścianę lub zaczyna biec w kierunku ulicy, musimy przede wszystkim zatroszczyć się o jego bezpieczeństwo. Nie krzyczmy, bo to tylko podsyci negatywne emocje malucha. Postarajmy się przenieść go w bezpieczne miejsce, gdzie będzie mógł dać upust swojej złości bez narażania się na niebezpieczeństwo. Jeśli nie mamy takiej możliwości, po prostu przytrzymajmy dziecko. Niestety, zazwyczaj maluch w takiej sytuacji ma większe trudności w opanowaniu się, ale pamiętajmy, że bezpieczeństwo jest celem nadrzędnym. Pamiętaj też, aby być bardzo konsekwentnym i zawsze reagować w sposób przewidywalny. Nie możemy inaczej postępować w domu, a inaczej w sklepie - jeżeli sposób reakcji rodzica będzie się zmieniał, dziecko będzie nas „testować” w nadziei, że może tym razem uda mu się osiągnąć cel. Gdy dziecko się uspokoi, nie roztrząsaj jego złego zachowania. Krótko powiedz, że jeżeli czuje złość, to zawsze może z tobą porozmawiać i wspólnie znajdziecie rozwiązanie. Nie mów mu, że ma się nie złościć. Nie można nikomu zabronić przeżywania emocji. Trzeba pokazać dziecku, że to nie uczucie jest złe, a jedynie sposób jego wyrażania. Konsekwentne stosowanie się do powyższych rad z pewnością przyniesie pozytywne efekty. Jeden maluch przystosowuje się do zasad wolniej, inny szybciej. Każdy człowiek ma również inny temperament, który również determinuje jego zachowanie. Jednak nasza determinacja i wytrwałość w działaniu na pewno przyniesie z czasem oczekiwane rezultaty w poskramianiu małego złośnika.